Γράφει ο Γιώργος Στόγιας | feleki,
31 Δεκεμβρίου 2014 »»
Στο μονόπρακτο αυτό ο Μπάμπης Αργυρίου έχει στείλει το χειρόγραφο του μυθιστορήματος «Έχω όλους τους δίσκους τους» σε έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο. Μετά από δυο μήνες παίρνει τηλέφωνο να δει τι έγινε.*
Η Niemands Rose μιλά στον Δρόμο για τα Φώτα στο βάθος και όχι μόνο…
Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο »»
Περνάω περιόδους που αμφισβητώ το ίδιο το διάβασμα. Γιατί να διαβάζουμε λογοτεχνία; «Έχουμε πολύ περισσότερη ποίηση στον κόσμο απ’ ό,τι δικαιοσύνη», λέει ένας ο ήρωας του Αόρατου του Paul Auster. Γιατί να σκύβεις πάνω από τις ζωές των άλλων; Μήπως για να ξεχάσεις τα δικά σου αδιέξοδα; Μήπως για να απογειωθείς από το ζοφερό περιβάλλον; Μήπως η δική σου ανάγνωση «υψηλής» λογοτεχνίας δεν διαφέρει στο βάθος από τον τρόπο που διαβάζουν δίπλα σου στο μετρό τα ευπώλητα, απελπισμένοι επιβάτες;
Υπάρχει και ο σαρκασμός, υπάρχει και η τρυφερότητα, υπάρχει η σκληρότητα, υπάρχει κι η ενσυναίσθηση. Η συγγραφέας καταφέρνει να δει με τα μάτια του άλλου: Εξαιρετική η προσέγγιση στο θρησκευτικό συναίσθημα που δεν συμμερίζεται αλλά και δεν το χλευάζει. Στην πραγματικότητα, για να μιλήσεις γι’ αυτό το εξαιρετικό βιβλίο θα έπρεπε να παρουσιάσεις, να αφηγηθείς μια-μια τις ιστορίες του.
Νιώθεις μια παράξενη συγγένεια με τη συγγραφέα, καθώς μετατρέπει σε λόγο αυτό που κι εσύ είχες στο μυαλό σου. Καθώς λοιπόν εκφράζεται, σε εκφράζει. Η κουβέντα μαζί της ήρθε ως φυσική συνέπεια-συνέχεια ενός διαλόγου που ξεκινά…
Γράφει ο Λάμπρος Σκουζάκης | Πανδοχείο,
28 Δεκεμβρίου 2013 »»
Τα ροκ τραγούδια που είναι αφιερωμένα στις ήττες των ανθρώπων πλειοψηφούν συγκριτικά, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Μιλάμε για ροκ, ρε διάολε, όχι για ηπειρώτικα μοιρολόγια. Κουρασμένοι απ’ τη μοναξιά, τη φτώχια, την έλλειψη συντρόφου, τσακισμένοι απ’ τις αναποδιές, οι μουσικοί δεν χορταίνουν να περιγράφουν την παράδοσή τους στη θλίψη, πάνω σε μια λυπημένη μελωδία, για να τροφοδοτούν τους πεινασμένους για συναίσθημα εκεί έξω. Στη συνέχεια όμως αυτό γίνεται δουλειά. Πολλές φορές φέρνει πλούτο. Η φτώχια καταλήγει ανάμνηση. […] Τραγούδια όπως το Standing by the Sea δεν σου λένε να κλάψεις, δεν σου δίνουν οδηγίες πώς να ξεφορτώσεις το βάρος απ’ το στήθος, δεν προσπαθούν να σε πείσουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο μυαλό σου, ούτε σου εξηγούν γιατί έφτασε ο ήρωας εδώ. Σου δίνουν μια σπρωξιά και πέφτει στον κόλπο με τους καρχαρίες. Τα υπόλοιπα, το εξής ένα, πρέπει να το βρεις μόνος σου. Και αυτό δεν είναι να επιπλέεις ακίνητος, περιμένοντας το ναυαγοσωστικό. […] Δεν χρειάζεται να λένε πολλά τα τραγούδια, αυτή είναι η δουλειά των βιβλίων· τα τραγούδια είναι σαν τις τελείες: ένωσέ τις με γραμμές και θα δεις να προβάλλει μπροστά σου η κρυμμένη εικόνα. [σ. 116]
Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος | Η Αυγή,
28.12.2013 »» και »»
NIEMANDS ROSE, Τα φώτα στο βάθος. Αφηγήσεις μικρού μήκους, εκδόσεις Απόπειρα, σελ. 124
Ο τίτλος και ο υπότιτλος μας εισάγουν κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του τόμου: τόσο η εικόνα των φώτων που αχνοφέγγουν (ή τρεμοσβήνουν) στο βάθος, όσο και ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» μας υποβάλλουν μια αίσθηση κινηματογραφική. Αίσθηση η οποία επιβεβαιώνεται και από τα κείμενα: τα κοντινά πλάνα, οι ανόμοιες επιταχύνσεις της αφήγησης, οι εικόνες και τα χρώματα, οι «προσωπογραφίες» και οι «τοπιογραφίες» συντείνουν σε αυτήν.
Τα κείμενα του τόμου θα μπορούσαμε να τα πούμε «διηγήματα». Δεν ξέρω όμως αν αυτός – ο γραμματολογικά ακριβής – χαρακτηρισμός μας βοηθάει να συλλάβουμε τα ουσιώδη γνωρίσματα της γραφής της Niemands Rose. Πολύ πιο διαφωτιστικός, για να τα αντιληφθούμε είναι, πιστεύω, ο χαρακτηρισμός του Φοίβου Παναγιωτίδη (στην κριτική του για Τα φώτα στο βάθος, στο www.bookpress.gr): “αυτομυθογραφίες ή αυτομυθοπλασίες” σε όλα τα κείμενα που συνθέτουν το βιβλίο υπάρχει αυτοαναφορικό έναυσμα». «Αυτομυθογραφίες», λοιπόν, και όχι αυτοβιογραφίες, αφού το αυτοαναφορικό έναυσμα δεν συνδέεται υποχρεωτικά με πραγματικά περιστατικά του βίου, αλλά μπορεί να απλώνεται σε γεγονότα και πράγματα που δεν ζήσαμε ποτέ, κι όμως μας είναι πιο πραγματικά, πιο οικεία και πιο δικά μας από τα δικά μας. Και αν πρέπει να διακρίνω, κατ’ ανάγκην επιγραμματικά, μερικά από τα γνωρίσματα αυτών των «αυτομυθοπλασιών» θα διάλεγα τη δύναμη της εικόνας, τη λαϊκότητα, το μαύρο χιούμορ, το πάθος και τα πάθη, την αγάπη για το σκοτεινό και το μη κανονικό – ένα «αγγελικό και μαύρο φως» διαχέεται και φωτίζει όλα τα κείμενα του τόμου.
O νεαρός Σαλονικιός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα, με αφορμή την παρουσίαση του καινούριου μυθιστορήματός του, που λέγεται «Τ» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Απόπειρα». Μ’ αυτή την αφορμή, έδωσε αποκλειστική συνέντευξη στον Δημήτρη Φύσσα και την Athens Voice. »»
Γράφει ο ΠάνωςΚ | Trolling Stone,
25 Δεκεμβρίου 2013 »»
Καμιά φορά, τυχαίνει να διαβάζεις ένα βιβλίο που σε αρέσει πάρα πολύ και ας μην έχει ιδιαίτερη σημασία για τον συγγραφέα η πλοκή, αλλά περισσότερο ενδιαφέρεται (ο συγγραφέας αλλά εντέλει και ο αναγνώστης) για τις σκέψεις, τη στάση, τη νοοτροπία, τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων – κι εκεί που διαβάζεις τις σκέψεις του ήρωα (που ίσως να είναι οι σκέψεις του συγγραφέα, αλλά ίσως και όχι) καταλήγεις να σκέφτεσαι τα δικά σου: εντέλει όσα σε απασχολούν σε οδήγησαν στην αγορά αυτού του βιβλίου ή αυτό το βιβλίο και η μουσική που υπάρχει σε αυτό (και άλλα παρόμοιά τους) ευθύνονται για όσα σε απασχολούν;
Δεν κατάλαβες;
Κάτσε να τα πάρουμε από την αρχή.
Γιώργος Τσαντίκος | mybooks
24 Δεκεμβρίου 2013 »»
Ήταν τρεις. Χώρια ο σκύλος. Είχαν ραντεβού. Είχαν κομάρες από το χτεσινό αλκοόλ. Όχι όλοι.
Ο Χαράλαμπος Παπαθανασόπουλος είχε εγκαταλείψει χρόνια τώρα τους στίβους της μπάρας. Ήταν αρχισυντάκτης σε μεγάλο μουσικό περιοδικό πια και τις παρακμιακές στραβοτιμονιές τις είχε κλείσει καλά στο πατάρι. Φορ ολντ τάιμς σέικ όμως, βρισκόταν με τους παλιούς του συντρόφους στην αρένα της μουσικής εκτίμησης.
Γράφει o saunterer | Orphan drugs,
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013 »»
Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι υπεύθυνος για:
Αρκετές από τις ωραιότερες ραδιοφωνικές εκπομπές που έχω ακούσει, το Rollin Under το καλύτερο fanzine που βγήκε ποτέ σ’ αυτή την χώρα, το Rollin Under επίσης το καλύτερο και πιο τίμιο δισκάδικο που ευτύχισε να έχει αυτή η πόλη (Θεσσαλονίκη), την Lazy Dog μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που τίμησε με το παραπάνω αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα της, και το Mic.gr μάλλον το καλύτερο ελληνικό μουσικό site κι ας φροντίζει να συμπεριλαμβάνει στους γραφιάδες του και – λίγους ευτυχώς – ανεκδιήγητους τύπους (όπως άλλωστε και στο Rollin Under παλιότερα) που το μόνο που κάνουν τελικά είναι αυτό που δεν έχει κάνει ποτέ ο ίδιος… να πουλάνε μούρη και εξυπνάδες…
Επίσης είναι υπεύθυνος για τις πιο έξυπνες, πρωτότυπες, δεν βρίσκω άλλο επίθετο, δισκοκριτικές, όπως και μουσικά άρθρα και αφιερώματα που έχω διαβάσει, και τέλος σίγουρα δεν είναι υπεύθυνος για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Γράφει ο Μπάμπης Αργυρίου | parallaxi,
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 »»
Διάβασα το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο μου στο δημοτικό και μια δεκαετία περίπου αργότερα δοκίμασα να γράψω κι εγώ ένα. Όταν γέμισα διακοσαριά σελίδες, το ονόμασα «Κάτω απ’ τη σκιά των γεγονότων», ζωγράφισα κάτι πρόχειρο για εξώφυλλο (ο Reiser θα το ενέκρινε, νομίζω) και το έκρυψα σε δυσπρόσιτο σημείο όπου και αναπαύεται μέχρι σήμερα.
Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος | Ο αναγνώσης,
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 »»
Έχω όλους τους δίσκους τους
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου στις 13.00
six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, Αθήνα)
Είσοδος Ελεύθερη
Η ομάδα του διαδικτυακού μουσικού (και όχι μόνο) πόρταλ MiC.gr σας καλεί σε μεσημεριάτικη (χορο)εσπερίδα, την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου, με αφορμή την κυκλοφορία του παρθενικού μυθιστορήματος του αρχισυντάκτη του, Μπάμπη Αργυρίου, με τίτλο «Έχω όλους τους δίσκους τους» ο οποίος μετά από πολυετή διαδικτυακή (ψηφιακή) έκθεση αποφάσισε να εκδοθεί και αυτός σε έντυπη (αναλογική) μορφή.
Η μουσική θα προσπαθήσει να ακολουθήσει το ακραία και ανυπόκριτα μουσικόφιλο πνεύμα του βιβλίου, υπεύθυνοι γι’ αυτό θα είναι οι συντάκτες του MiC.gr οι οποίοι θα θυμηθούν τα ελληνικά ’80s και θα επανέλθουν στις ποστ πανκ εμμονές τους, θα έχει και βιβλία για χριστουγεννιάτικες αγορές, θα έχει και διαγωνισμό-έκπληξη (με δώρο αναμενόμενο), θα έχει και ζεστά κοκτέιλ με τσάι και συμπάθεια.
six d.o.g.s: Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, Αθήνα
Tηλ: +30 210 3210510
Web: http://sixdogs.gr/
MiC.gr . blog: Έχω όλους τους δίσκους τους
Το πρώτο μυθιστόρημα του «θρυλικού» μουσικογραφιά (και πάλαι ποτέ ιδιοκτήτη του δισκάδικου Rollin Under και της Lazy Dog Records) είναι γεγονός.
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013 »»
Λατρεύω τους μουσικογραφιάδες και δεν κατανοώ τους μουσικοκριτικούς. Συνεπώς για κάθε Greil Marcus, θα προτιμήσω έναν Lester Bangs, θεωρώντας μέγιστη στιγμή του πρώτου, αυτή κατά την οποία ανθολόγησε τον δεύτερο. Για κάθε Πητ Κωνσταντέα ή και Αργύρη Ζήλο, θα προτιμήσω έναν Μπάμπη Αργυρίου, θεωρώντας ως μέγιστη (για τη γενιά μου) στιγμή του δεύτερου από τους τρεις, τις ημέρες που ανθολογούσε στα CD του περιοδικού Audio, μεταξύ άλλων, και τα επιτεύγματα των Αργυρίου-Πραντσίδη κ Σία, μεταξύ άλλων, από τις ημέρες της Lazy Dog Records.
Η διαφορά του μουσικοκριτικού από τον μουσικογραφιά είναι συνήθως δυσδιάκριτη, κατά κανόνα πάντως ο πρώτος θα επιχειρεί συχνά- πυκνά να εμποτίσει με ακαδημαϊκά στοιχεία την γραφή του, τα οποίο όσο περισσότερο εδραιώνονται ενόσω το rock γερνάει, τόσο πιο πολύ το οδηγούν στο μαρασμό. Ο μουσικογραφιάς, με το όποιο έργο του, δημιουργεί ένα σχεδόν παράλληλο σύμπαν με αυτό της ίδιας της μουσικής, στο οποίο ενίοτε αξίζει να καταφύγεις και χωρίς να έχεις ακούσει τη μουσική. Υπάρχουν πάντοτε αυτοί που μικρόνοα θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο ο μουσικογραφιάς αλαζονικά θέτει την πάρτη του πάνω από τη μουσική και τους δημιουργούς αυτής. Και επικαλούνται έλλειψη γνώσης, προσωπικής ικανότητας για δημιουργία, ενίοτε και παρελθούσης αποτυχίας για να τον υποτιμήσουν. Κάποιες φορές δικαίως.
Απλώς ο Lester Bangs έτυχε να είναι σπουδαιότερος ως προς τη συνολική του προσφορά από τουλάχιστον το 50-60 % αυτών για τους οποίους έγραψε και το ποσοστό αυτό μειώνεται για κάθε επόμενο μουσικογραφιά, όσο καλός και αν είναι και όσο και αν φθίνει η ποιότητα του ροκ που παράγεται. Στην αλυσίδα θα προσθέσω ανθρώπους των οποίων επιπλέον εμπιστεύομαι τυφλά το μουσικό γούστο, όπως ο Μπάμπης Αργυρίου, και άλλων που όχι, όπως ο Στέλιος του Crackhitler, που όμως έχει και αυτός το Χάρισμα. Αυτή είναι η προσωπική μου θεωρία και δεν έχω δηλώσει ποτέ μουσικοκριτικός.
 |  |
 |  |
Οι ήρωες της ιστορίας έχουν αγαπημένα τραγούδια που ακούνε στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, σε εκπομπές και μπαρ, συζητάνε γι’ αυτά ή τα θυμούνται εξαιτίας ενός γεγονότος (συχνά για τους στίχους τους). Τα κομμάτια βρίσκονται εδώ.
Συνέντευξη Κώστας Καρδερίνης | Egnatia Post, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013 »»
«Έχω όλους τους δίσκους τους», δηλώνει ο Μπάμπης Αργυρίου με το πρώτο του ροκ μυθιστόρημα. Προηγήθηκαν ο πειρατικός ραδιοσταθμός Radio Free, το θρυλικό φανζίν Rollin Under, δισκάδικο και mail order με το ίδιο όνομα και η δισκογραφική Lazy Dog Records που χάραξε και έφεξε δρόμο στο ελληνικό ροκ. Και φυσικά το γνωστό portal MiC.gr και η εκδοτική MiC Books.
Τώρα επιστρέφει, δριμύς και χυμώδης σαν χειμωνιάτικος λωτός, με ένα ροκάδικο… στιχιστόρημα που διαθέτει κινηματογραφική πλοκή, ελλειπτικό μοντάζ με πολλά φλασμπάκ στα '80ς και (Μ)πάμπολλες ροκ αναφορές για να γκουγκλάρουν (sic) παλιοί και νεότεροι, σινεφίλοι και μουσικόφιλοι — απόσταγμα όλων των εμπειριών και των δίσκων που μάζευε επί δεκαετίες ως γλεντζές μέρμηγκας.
Γράφει ο Δημήτρης Προύσαλης | Στων Παραμυθιών τα Σταυροδρόμια »»
Οι εκδόσεις Απόπειρα συνεπείς στο ετήσιο ραντεβού τους με τις προφορικές παραμυθιακές παραδόσεις των λαών κυκλοφορούν για το 2013 την πολύτιμη συλλογή «Σεφαραδίτικα παραμύθια των Βαλκανίων» της Cynthia Crews σε επιμέλεια της Άννας Αγγελοπούλου. Εμπλουτίζουν έτσι τη γνωστή σειρά «Του κόσμου τα παραμύθια» με τον 31. τόμο, διανύοντας αισίως τον εικοστό χρόνο — από το 1994 — της αδιάλειπτης εκδοτικής συνεισφοράς και συμβολής στη γνωριμία του ελληνικού παραμυθόφιλου αναγνωστικού κοινού αλλά και των αφηγητών με τον παραμυθιακό λόγο ως οικουμενικού τόπου συνάντησης, ανεξάντλητου διαλόγου, γόνιμης αλληλεπίδρασης αλλά και εθνικής ταυτοτικής ιδιαιτερότητας.
Η Απόπειρα σας προσκαλεί το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013, στις 12.30 το μεσημέρι, στην παρουσίαση του βιβλίου Σεφαραδίτικα παραμύθια των Βαλκανίων τής Άννας Αγγελοπούλου.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας Άννα Αγγελοπούλου και η ιστορικός Ρένα Μόλχο.
Παραμύθια θα αφηγηθούν η Μάνια Μαράτου και ο Δημήτρης Προύσαλης.
Χαιρετισμό εκ μέρους της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών θα απευθύνει ο Μίκης Μοδιάνο.
Polis Art Cafe
Πεσματζόγλου 5, στο Αίθριο της Στοάς του Βιβλίου
Γράφει η Τιτίκα Δημητρούλια | Η Καθημερινή,
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013 »»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΟΓΙΑΣ
Εαρινό εξάμηνο
εκδ. Απόπειρα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΙΚΙΑΡΙΔΗΣ
Υπόγειος
εκδ. Τόπος
Ο συγγραφέας πρέπει να γράφει για τον καιρό του. Πόσες φορές δεν έχω πει αυτό και πόσο εύκολο ακούγεται όταν άλλοι είναι αυτοί που τους βαραίνει η ευθύνη. Το σκεφτόμουν αυτό διαβάζοντας πολλά πεζογραφήματα τον καιρό αυτόν, άλλα με υψηλότερη θερμοκρασία από την ιδανική, άλλα χαλαρά, άλλα αμήχανα, πολλά με τα κοινωνικά μέσα και το Διαδίκτυο ενσωματωμένα στο γράψιμο και την πλοκή τους... Και έλεγα ότι είναι πολύ δύσκολο τελικά να γράφεις για την Ιστορία ενώ είσαι κομμάτι της... Δεν ακυρώνουν οι σκέψεις αυτές το αισθητικό κριτήριο, την αξιολόγηση. Απλώς περιγράφουν ένα πλαίσιο, φωτίζοντας ενδεχομένως και την άλλη πλευρά, το φορτίο του συγγραφέα. Στέκομαι λοιπόν σε δύο τέτοιες καλές προσπάθειες, προσπάθειες ερμηνείας και αποτύπωσης της κρίσης: το μυθιστόρημα «Υπόγειος», των Μητσοτάκη - Σικιαρίδη, που ένα μεγάλο κομμάτι του αναπαράγει τον λόγο του κινητού και του σκάιπ, των φόρουμ και του facebook· και το «Εαρινό εξάμηνο» που ο Γιώργος Στόγιας έγραψε μαζί με μια ομάδα συνεργατών στο Διαδίκτυο και το εξέδωσε τελικά μαζί με το cd και με τα σχόλια των αναγνωστών ποικιλοτρόπως ενσωματωμένα.
Γράφει ο Δημήτρης Φύσσας | Αθήνα 9.84,
Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013 »»
Ακόμα ένα εξαίρετο συγγραφικό ξεκίνημα. Μυθιστόρημα για το πανεπιστήμιο και τους φοιτητές (ιδίως τι φοιτήτριες!) όπως πραγματικά είναι σήμερα, που ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στην πολιτική, το διαδίκτυο και το θέατρο.
Η ομάδα πολιτισμού και επικοινωνίας Area 51 και το βιβλιοπωλείο Discover σάς προσκαλούν στην παρουσίαση των αφηγήσεων μικρού μήκους τής Niemands Rose Τα φώτα στο βάθος
το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013, στις 5 το απόγευμα, στο μπαρ-πολυχώρο Ghetto (Ευμήλου 8, Πάτρα).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συγγραφέας Δημήτρης Γκιούλος, το μέλος του ΔΣ του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Πατρέων Σωτήρης Βλάχος και η μπλόγκερ Έλενα Καρανικόλου (Missy Merida) μέσω skype.
Γράφει ο Δημήτρης Γκιούλος | Postin.gr,
Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013 »»
Με τη Νίμαντζ γνωριζόμαστε πολύ καιρό. Αυστηρά διαδικτυακά. Το Σάββατο φτάνει στην Πάτρα να παρουσιάσει το βιβλίο της (θα μιλήσει και η αφεντομουτσουνάρα μου για αυτό) και θα γνωριστούμε κι από κοντά. Πριν από αυτό κάναμε αυτή τη διαδικτυακή κουβέντα, βγήκαν μαχαίρια που κόψαν τα τσιγάρα πριν τα ανάψουμε και στο τέλος καταλήξαμε μονιασμένοι να περιμένουμε το Σάββατο. Αν δεν καταστραφεί ο κόσμος, αν το επιτρέψει η πιο δύσκολη Εθνική του κόσμου (Πατρών-Αθηνών).
Γράφει ο kostas.nik | «Υπάρχει άλλος δρόμος»,
Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013 »»
«Τώρα, τον ρωτούσε αμήχανα “Θα φτιάξω καφέ για μένα. Θα ήθελες λίγο;..” Της έγνεφε καταφατικά και μετά από δευτερόλεπτα συμπλήρωνε μηχανικά “Ναι, σε παρακαλώ”. Ναι, φτιαχνόταν να του φτιάχνει το καφέ. Στο φίλτρο αρωματισμένος βιολογικός καφές, και στην κούπα που είχε αγοράσει για κείνον, μισό κουταλάκι σακχαρίνη και μια ιδέα ημίπαχο γάλα. Τα σαρκώδη του χείλη έμοιαζαν να θηλάζουν τα χείλη του φλιτζανιού, καθώς με μισόκλειστα μάτια ρουφούσε μεγάλες γουλιές. Μετά, ξεγύμνωνε κάποιο σημείο του κορμιού του, άλλο κάθε φορά, και εκείνη με επιδέξιες ενέργειες του χτυπούσε την ινσουλίνη σε ενέσιμη μορφή. Αυτός, ίσως από αντιπάθεια προς τις σύριγγες ή συμπάθεια προς εκείνη, άφηνε πάντα ένα βαθύ αναστεναγμό. Μετά, τα σταθερά της χέρια θα υπέφεραν από έναν ελαφρύ τρόμο, που μάταια προσπαθούσε να κρύψει σκουπίζοντας τρυφερά το σημείο της ένεσης με βαμβάκι. Είχε καταλήξει να πιστεύει πως η μυρωδιά του τη παρέλυε. Μάταια αγόραζε τους πιο ακριβούς αρωματικούς καφέδες. Μάταια ψέκαζε με αρωματικά χώρου. Και η ακριβή κολόνια της, μάταιη και αυτή. Η μυρωδιά του σώματος του Μπέμ ήταν ακαταμάχητη.»
Τα φώτα στο βάθος είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της niemandsrose. Κατά τη παρουσίαση του, σε διάφορα ψηφιακά και μη μέσα, φρόντισε να μας ενημερώσει πως το νιώθει σαν παιδί της και τα συναισθήματα που την κατακλύζουν είναι ανάλογα. Ελκυστικό αλλά και άγνωστο. Ειδικά για κάποιον που δεν έχει, και δεν πρόκειται να, ζήσει το πόνο της γέννας. Μπορώ όμως να μιλήσω για τα συναισθήματα που γεννούν τα κείμενά της. Κείμενα που αποτέλεσαν άλλωστε τη πρώτη ύλη και των -τυπωμένων πια- αφηγήσεων μικρού μίκους. Είναι κείμενα γεμάτα νεύρο. Μπορείς να αντιληφθείς ότι η γράφουσα έχει σε κάθε ένα από αυτά ένα κεντρικό μήνυμα που πάρά τις περίτεχνες νοηματικές περιπλανήσεις δεν αφήνει ούτε στιγμή. Άλλoτε σύντομες, άλλoτε εκτεταμένες, πάντα όμως περιεκτικές. Ό,τι ύφος και να έχουν οι περιπλανήσεις, το κεντρικό μύνημα στέκεται πάντοτε δίπλα τους υπενθυμίζοντας το σκοπό τους. Να σε οδηγήσουν στη κατανόηση του. Να στο μεταδώσουν και να το κάνεις κτήμα σου. Αυτή λοιπόν η μετάδοση, είναι κατ’ουσίαν μια κρυφή προσφορά, ένα δώρο στον αναγνώστη. Δεν είναι μόνο η χαρά της λογοτεχνίας, το ταξίδι ανάμεσα στο νοήματα, είναι ότι πάντα τα κείμενα εξυπηρετούν αυτό το σκοπό. Και αυτό το δώρο, δε μπορεί παρά να γεννά συναισθήματα ικανοποίησης.
Με αφορμή της παρουσίαση του βιβλίου της Τα φώτα στο βάθος, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα, στο μπαρ πολυχώρο ghetto (Ευμήλου 8) από την ομάδα πολιτισμού Area 51. »»
Μυθιστόρημα
σσ. 340, σχήμα 15 × 21
I S B N 978-960-788-120-5
12 € (Με ΦΠΑ)
Mic Books / Απόπειρα, 2013
Έχω όλους τους δίσκους τους είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Μπάμπη Αργυρίου με ήρωα τον Σίμο Μπάνση. Ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που συχνά χαρακτηρίζονται «ροκ μυθιστορήματα». Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο μισό του 2013.
Ο Μπάμπης Αργυρίου διευθύνει το μουσικό πόρταλ mic.gr. Στο παρελθόν έχει ιδρύσει το Ράδιο Free, την Lazy Dog Records, το Rollin Under Fanzine κ.ά.
Το μπλογκ τού Έχω όλους τους δίσκους τους »».
