Τα φώτα στο βάθος

Γράφει ο kostas.nik | «Υπάρχει άλλος δρόμος»,
Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013 »»

«Τώρα, τον ρωτούσε αμήχανα “Θα φτιάξω καφέ για μένα. Θα ήθελες λίγο;..” Της έγνεφε καταφατικά και μετά από δευτερόλεπτα συμπλήρωνε μηχανικά “Ναι, σε παρακαλώ”. Ναι, φτιαχνόταν να του φτιάχνει το καφέ. Στο φίλτρο αρωματισμένος βιολογικός καφές, και στην κούπα που είχε αγοράσει για κείνον, μισό κουταλάκι σακχαρίνη και μια ιδέα ημίπαχο γάλα. Τα σαρκώδη του χείλη έμοιαζαν να θηλάζουν τα χείλη του φλιτζανιού, καθώς με μισόκλειστα μάτια ρουφούσε μεγάλες γουλιές. Μετά, ξεγύμνωνε κάποιο σημείο του κορμιού του, άλλο κάθε φορά, και εκείνη με επιδέξιες ενέργειες του χτυπούσε την ινσουλίνη σε ενέσιμη μορφή. Αυτός, ίσως από αντιπάθεια προς τις σύριγγες ή συμπάθεια προς εκείνη, άφηνε πάντα ένα βαθύ αναστεναγμό. Μετά, τα σταθερά της χέρια θα υπέφεραν από έναν ελαφρύ τρόμο, που μάταια προσπαθούσε να κρύψει σκουπίζοντας τρυφερά το σημείο της ένεσης με βαμβάκι. Είχε καταλήξει να πιστεύει πως η μυρωδιά του τη παρέλυε. Μάταια αγόραζε τους πιο ακριβούς αρωματικούς καφέδες. Μάταια ψέκαζε με αρωματικά χώρου. Και η ακριβή κολόνια της, μάταιη και αυτή. Η μυρωδιά του σώματος του Μπέμ ήταν ακαταμάχητη.»

Τα φώτα στο βάθος είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της niemandsrose. Κατά τη παρουσίαση του, σε διάφορα ψηφιακά και μη μέσα, φρόντισε να μας ενημερώσει πως το νιώθει σαν παιδί της και τα συναισθήματα που την κατακλύζουν είναι ανάλογα. Ελκυστικό αλλά και άγνωστο. Ειδικά για κάποιον που δεν έχει, και δεν πρόκειται να, ζήσει το πόνο της γέννας. Μπορώ όμως να μιλήσω για τα συναισθήματα που γεννούν τα κείμενά της. Κείμενα που αποτέλεσαν άλλωστε τη πρώτη ύλη και των -τυπωμένων πια- αφηγήσεων μικρού μίκους. Είναι κείμενα γεμάτα νεύρο. Μπορείς να αντιληφθείς ότι η γράφουσα έχει σε κάθε ένα από αυτά ένα κεντρικό μήνυμα που πάρά τις περίτεχνες νοηματικές περιπλανήσεις δεν αφήνει ούτε στιγμή. Άλλoτε σύντομες, άλλoτε εκτεταμένες, πάντα όμως περιεκτικές. Ό,τι  ύφος και να έχουν οι περιπλανήσεις, το κεντρικό μύνημα στέκεται πάντοτε δίπλα τους υπενθυμίζοντας το σκοπό τους. Να σε οδηγήσουν στη κατανόηση του. Να στο μεταδώσουν και να το κάνεις κτήμα σου. Αυτή λοιπόν η μετάδοση, είναι κατ’ουσίαν μια κρυφή προσφορά, ένα δώρο στον αναγνώστη. Δεν είναι μόνο η χαρά της λογοτεχνίας, το ταξίδι ανάμεσα στο νοήματα, είναι ότι πάντα τα κείμενα εξυπηρετούν αυτό το σκοπό. Και αυτό το δώρο, δε μπορεί παρά να γεννά συναισθήματα ικανοποίησης.

Η γλώσσα των αφηγήσεων, είναι όσο απλή επιτρέπει ο σκοπός και όσο πλούσια επιτρέπει το νόημα. Ποτέ δεν πλατιάζει με άχρηστα περιστατικά, ποτέ δεν επαναλαμβάνεται ακόμα και αν έχει ανάγκει να τονίσει, παρά μόνο βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις να εκφράσει τη στιγμή και να συγκρατήσει το μύνημα. Η γυναίκα, η εποχή, η δικαιοσύνη, η μουσική, η αισθητική, οι αξίες, η γλώσσα, η σκέψη και η αγάπη. Όλες τους, σαν έννοιες, πηγές έμπνευσης μικρών κειμένων, ημερολογιακού χαρακτήρα, και ταυτόχρονα κριτικής αλλά και τρυφερής διάθεσης.

Εν τέλει, δεν διαφέρει η φροντίδα, για τα κείμενά της, από την εικόνα που έχουμε για τη δέουσα φροντίδα της μάνας στα παιδιά της. Ίσως αυτό να εννοούσε όταν ανέφερε πως της γεννά ανάλογα συναισθήματα. Ίσως και όχι. Σημασία έχει πως η πρώτη της εκδοτική απόπειρα έγινε συντροφιά πολλών από μας αυτό το καλοκαίρι, τη ταξιδέψαμε εκτός Ελλάδας και τη κρατήσαμε σε προσβάσιμο σημείο του γραφείου, για να τη μοιραστούμε με ανθρώπους που αγαπάμε.