Τζακ Κέρουακ • Πικ, μετ. Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Απόπειρα, σσ. 136
Γράφει ο Σταύρος Σταυρόπουλος | Καθημερινή,
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008 »»
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3ByBs0Ca751rRVh_oPry_-TRG2bGKqxFqUU58norSUh-r5DUr0zSC1zjZpFPgb69AAt4pa_W3g9LUgmAvyg5X3EFTajzAK0Soscr7r8TIMoAeXRFr-rJUWOwkB-_cz852rJ5O8jC9ODc/s320/pic+-+frontcoverm.jpg)
Γράφει ο Χάρης Βλαβιανός | Βιβλιοδρόμιο,
Τα Νέα, Σάββατο, 9 Αυγούστου 2008 »»
«Η λογοτεχνία δεν λύνει το αίνιγμα της πραγματικότητας, επιμένει ωστόσο να μας το υπενθυμίζει», σημειώνει ο Μιχαήλ Μήτρας.
Γράφει η Μικέλα Χαρτουλάρη | «Βιβλιοδρόμιο», Τα Νέα,
Σάββατο 9 Αυγούστου 2008 »»
Κέρουακ ο αγνός
Ο Πικ δεν έχει τίποτα από τη σκοτεινή πλευρά της «φυγής» των μπίτνικς. Η λέξη που τον προσδιορίζει είναι το «Γιούπιιι» και όχι το «Ουόου» (ναι! το Wow πριν να γίνει ηλεκτρονικό παιχνίδι, ήταν λέξη του Κέρουακ στον Δρόμο), η απορία δηλαδή, ο θαυμασμός και η χαρά, όχι η πρόκληση και η έκπληξη. Ο Κέρουακ επαναδιατυπώνει λοιπόν μ’ αυτήν τη νουβέλα την πίστη του σε ένα όραμα ζωής που παραστράτησε, φτήνυνε και παρεξηγήθηκε.