12+1 πρωτοεμφανιζόμενοι (του Γιάννη Ν. Μπασκόζου)

γράφει ο Γιάννης Ν. Μπασκόζος | ο αναγνώστης,
Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2023 »»

Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στη λογοτεχνία είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Δοκιμάζουν και δοκιμάζονται. Οι βραβεύσεις πρωτοεμφανιζόμενων καθιερώθηκαν στη δεκαετία του ΄90 από τον Ηρακλή Παπαλέξη, τότε διευθυντή του περιοδικού Διαβάζω. Ακολούθησαν τα Κρατικά βραβεία, η Εταιρεία Συγγραφέων και φυσικά Ο Αναγνώστης που συνέχισε την παράδοση. Η ιδέα ήταν καλή. Επικροτήθηκε από πολλούς. Οι λίστες πρωτοεμφανιζόμενων και τα βραβεία στους καλύτερους εξ αυτών τους κάνει να ξεχωρίζουν μέσα στην πληθώρα των εκδόσεων. Δεν σημαίνει κάτι περισσότερο, πέρα από να το πεις στον καλό αναγνώστη «δες κι αυτούς». Τα βραβεία δεν προοιωνίζουν οπωσδήποτε τη συνέχεια του βραβευμένου αλλά σίγουρα του δίνουν μια ώθηση να σκύψει με μεγαλύτερη διάθεση και πείσμα στο καλλιτεχνικό πεδίο που διάλεξε. Τα Κρατικά Βραβεία με την ανελαστικότητα του κανονισμού τους (πρέπει να είναι κάτω των 35 ετών) ούτε φέτος επέλεξαν να βραβεύσουν πρωτοεμφανιζόμενους. Παλιότερα μάλιστα τους σνομπάρισαν – «δεν υπάρχει κάτι καλό σε αυτούς».  Άλλη παρεξήγηση: αρκετοί πρωτοεμφανιζόμενοι προέρχονται από σχολές δημιουργικής γραφής, κάτι που συχνά χλευάζεται. Νομίζω ότι έχουν υποχωρήσει οι απόψεις του τύπου «η λογοτεχνία δεν διδάσκεται» μιας και έγινε κατανοητό πως όλες οι τέχνες διδάσκονται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι σπουδαστές γίνονται καλοί λογοτέχνες. Το ίδιο ισχύει για τους συνθέτες μουσικής, τους ζωγράφους, τους κινηματογραφιστές κ.λπ. Οπότε δείτε τους παρακάτω τίτλους πρωτοεμφανιζόμενων πεζογράφων ως μια δυνάμει εξελισσόμενη κοινότητα λογοτεχνών. Τα χαρακτηριστικά της είναι η θεματολογική ποικιλία, η επιλογή χαρακτήρων από πολλούς ανθρωπότυπους, οι μορφολογικές αναζητήσεις, η αναζήτηση στις γκρίζες και υποφωτισμένες πτυχές της ανθρώπινης συνθήκης.

Γιώργος Γούλας, Γιατί τα UFO αγαπούν το καλαμπόκι, Απόπειρα

Πίσω από τον αστείο όσο και παράξενο τίτλο κρύβεται ο δημιουργός του fanzin Big Bang και συγγραφέας πολλών διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας κυρίως στο «9» της Ελευθεροτυπίας καθώς και σε αρκετές ανθολογίες επιστημονικής φαντασίας. Αυτή όμως είναι η πρώτη συλλογή, η οποία περιλαμβάνει από τα πρωτόλεια κείμενά του μέχρι τα ύστερα. Τα διηγήματα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και επειδή γράφτηκαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα αλλά και γιατί ο συγγραφέας έχει δεχτεί πολλαπλές επιρροές τόσο από την pulp λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, από τους μεγάλους του είδους Μπαρκς, Λάβκραφτ, Ντίκ όσο και από τους μουσικούς της ροκ και της τζαζ. Τα διηγήματα του είναι ανθρωποκεντρικά, διαδραματίζονται σε ένα ρευστό φανταστικό χρόνο αν και οι χαρακτήρες, οι δράσεις και τα συναισθήματα παραπέμπουν στη σύγχρονη κοινωνία του δυτικού κόσμου. Με αυτή την έννοια λειτουργούν συμβολικά και διαχρονικά. Ένα επίσης ενδιαφέρον και σημαντικό στοιχείο που προσφέρει ο συγγραφέας είναι τα σχόλια του στο τέλος κάθε διηγήματος. Αυτά μας πληροφορούν όχι μόνον για το πότε τα έγραψε και με ποια αφορμή αλλά και τι σκεπτόταν τότε και πώς τα βλέπει σήμερα που τα αναπαράγει. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να νομίσει ότι ο συγγραφέας παρουσιάζει έναν άλλο εξωγήινο κόσμο. Πιο πολύ, νομίζω, ότι σχολιάζει έναν κόσμο διαισθητικό, ασύμβατο με τον υπαρκτό κόσμο των αισθήσεων και πολλές φορές ονειρικό . Άλλοτε έναν κόσμο ανεξήγητο, τόσο πολύ, που και ο ίδιος δυσκολεύεται να τον αποκρυπτογραφήσει. Παραμένει όμως παιγνιώδης, με χιούμορ, δηκτικός, συναρπαστικός.

500 Λέξεις με τη Θέδα Καϊδόγλου

γράφει η Αλεξάνδρα Σκαράκη | Η Καθημερινή,
4 Ιανουαρίου 2023 »»
 

Η Θέδα Καϊδόγλου είναι συγγραφέας. Εχει σπουδάσει φιλοσοφία και θέατρο. Είναι συντονίστρια λεσχών ανάγνωσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εχει εκδώσει πέντε βιβλία: Απολλόδωρου βιβλιοθήκη, Το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων μου, Κενές καταστάσεις, Αροκάρια, Είκοσι ένα.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Πώς έγινα καλόγρια» του Σέσαρ Αϊρα, «Ο άνδρας μου» της Ρούμενα Μπουζάροφσκα, «Το δεύτερο φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Το γέλιο της μέδουσας» της Ελέν Σιξού, «Επιστροφή στη Ρενς» του Ντιντιέ Εριμπόν.

Νίκος Μάντζιος • «Ο εξομολόγος του Θεού» ανατυπώθηκε και επανακυκλοφορεί

 Έγραψαν για τον Εξομολόγο του Θεού:

 Η έντονη δραματικότητα χαρακτηρίζει τον προσεκτικό πεζογραφικό αλλά και ποιητικό λόγο του σημαντικού συγγραφέα Νίκου Μάντζιου. Αφηγηματικές τεχνικές πανάρχαιες αλλά απολύτως εκσυγχρονισμένες, εναρμονισμένες στην μετανεωτερική εποχή μας. Μια συμφωνική ενορχήστρωση εικόνων, ιδεών, ρυθμών και αισθημάτων. Ποιητικότητα και δραματικότητα συνδυάζονται σε μια «χορογραφία» που παρακολουθεί τα «κινήματα της ψυχής» ενός λογοτέχνη από τους πλέον φερέλπιδες στα Ελληνικά Γράμματα.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο για όλες τις εποχές και για κάθε διάθεση.

— Athens Voice

Το βιβλίο αιφνιδιάζει με τον μεστό λόγο αλλά και την αφηγηματική του δεξιότητα. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Λόγος καίριος και υπαινικτικός, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου μέσα στην οποία αποσυντίθεται η ζωή των ηρώων του. Το σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Νίκου Μάντζιου τον κατατάσσει στις ελπιδοφόρες πεζογραφικές φωνές.

— Περιοδικό Περί ου

Αυτό που διακρίνει και ξεχωρίζει τον Νίκο Μάντζιο, είναι η παραστατικότητα και η ενσυναίσθηση. Ο αφηγηματικός του τόνος δεν γίνεται ποτέ μελοδραματικός. Παραμένει στα κράσπεδα του ποιητικού ρεαλισμού και απογειώνεται αδιόρατα με τον ελάχιστο δυνατό υπέρ-ρεαλισμό. Αναζητείστε αυτόν τον εκλεκτό και πανάξιο συγγραφέα. Είναι πρωτότυπη φωνή, ρηξικέλευθος νους, επιγραμματική φιλοσοφία του χάους που μας κατακλύζει πανταχόθενꞏ από τις πολλές ελπίδες για μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ηθική και τίμια.

— Fractal

Δημήτρης Πέτσας • Επιπλέοντες

ποίηση

σσ. 55,
σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
I S B N: 978-960-537-326-9,
Λ.Τ. 8,00 € + Φ Π Α,
Πρώτη έκδοση: Απόπειρα, Δεκέμβριος 2022

 

 

Επιπλέοντες.

Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο, να τελειώνουμε. Γιατί Επιπλέοντες; Πόσο ταιριαστό πραγματικά που ονόμασε έτσι ο Dimitrios Petsas αυτό το υγρό βιβλίο-ποίημα που όπου και να το ακουμπήσεις στάζει. (Σφουγγάρισα δύο φορές, σε ισάριθμες αναγνώσεις, μία φορά πριν περίπου έναν χρόνο πριν κυκλοφορήσει και μία φορα τώρα, που επιτέλους πλέει στα ανοιχτά – και κυρίως στα κλειστά – από τις εκδόσεις Apopeira. Ομολογία: Δεν ξέρω πότε θα ξαναπέσω στα τέσσερα να το ξαναδιαβάσω γιατί και τις δυο φορές, κάπου εκεί στη σελίδα 44, με άρπαξε εκείνη εκεί η αγωνία που νομίζεις ότι έχεις χωθεί στα μεγάλα βάθη του έρωτα και τελικά απλώς πλησίαζε το τελευταίο κομματάκι φιλί.) Μεταξύ μας, οι Επιπλέοντες δεν περιμένουν την τελευταία – τελειώνουν σε κάθε σελίδα. (Σας προειδοποίησα ήδη στην εισαγωγή μου.) Ποίημα όσο υγρό προσπαθώ να το περιγράψω, αλλά αδιάβροχο: το διαβάζεις και λες αχ κοίτα τι ωραία που επιπλέω σαν χάρτινο καραβάκι, πριν καταλάβεις ότι ήσουν από την αρχή συνέχεια στον – θα έλεγα βυθό, αλλά θα πω πάτο:

Άσμα Ασμάτων. Χάσμα Χασμάτων.

Οι Επιπλέοντες επιπλέουν στα πνιχτά, υμνώντας το μόνο ερωτικό γνώριμο (το αχαρτογράφητο): το μυστικό πίσω πορτάκι που έρχεται μπροστά και γίνεται πύλη του παραδείσου, τη στιγμή εκείνη στο μακροβούτι που καταλαβαίνεις ότι το παράκανες κι ανεβαίνεις γρήγορα γρήγορα για ανάσα και με το που βγαίνεις στην επιφάνεια τα μαλλιά σου είναι ήδη στεγνά. Πώς έγινε τώρα αυτό; Πώς παρέμεινες στεγνός κάτω από τόσο νερό; Το ποίημα επιχειρεί μια εξήγηση: «Νομίζαμε ότι ανακαλύπταμε καινούριες ηπείρους, αλλά τελικά δεν ήταν ήπειροι, αστεροειδείς ήτανε στην άγονη γραμμή, κάπου εκεί στο αιώνιο ενδιάμεσο, πέτρες αφόρετες, στα καλάθια ευκαιριών του γαλαξία...»

Μέρα δώρων κι αντιδώρων σήμερα, καλή συγκυρία, προλαβαίνετε να το χαρίσετε, αλλά εγώ θα συνεχίσω να σας προειδοποιώ: το ποίημα αυτό είναι πολύ τίμιο. Δεν γράφτηκε για να ανήκει κάπου. Δεν θα το διαβάσει ποτέ ο αιώνιος ανεκπλήρωτος έρωτάς σας (εντάξει, γι’ αυτόν γράφτηκε). Δεν ξέρει καν τη γλώσσα. Τίμιο – γιατί εδώ που τα λέμε, το καλό ποίημα δεν φτάνει ποτέ στον παραλήπτη του, εκρήγνυται πάντα γράμμα γράμμα τη στιγμή της ανάγνωσης.

Σ’ ευχαριστούμε, Δημήτρη, γι’ αυτό το φλεγόμενο αριστούργημα. Θα το πάρουμε μαζί μας στις βουτιές μας το καλοκαίρι, θα το σκίσουμε σελίδα σελίδα, θα φτιάξουμε πράγματι χάρτινα καραβάκια και θα το απελευθερώσουμε – να μην πονάει.

(Sarantis Koronakos και Leonidas Caragounis, ωραία έκδοση για μια ακόμη φορά. Christina Katsari, ωραίο το έντυσες.)

 

Κατερίνα Έσσλιν

ΥΓ. Disclaimer. Όπως θα το βάζετε στο ράφι, προσέξτε μη χυθει.

Άνα Μαρία Σούα • συζήτηση για το έργο της με την Άννα Βερροιοπούλου

Σύστησέ μας την Άνα Μαρία Σούα;

Η Άνα Μαρία Σούα θεωρείται αυτή τη στιγμή μία από τις μεγαλύτερες συγγραφείς της ισπανόφωνης και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι γέννημα και θρέμμα του Μπουένος Άιρες, (Αργεντινή, 1951). Είναι πολυγραφότατη, πολυμεταφρασμένη και πολυβραβευμένη. Όχι αδίκως θεωρείται εδώ και δεκαετίες ως η «βασίλισσα της μικρομυθοπλασίας», τίτλος που της δόθηκε επάξια αφού το 2016 τιμήθηκε με το βραβείο Juan José Arreola ως η καλύτερη μικροδιηγηματογράφος στην ισπανική γλώσσα. Το 2014 η χώρα της την τίμησε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Επίσης έργα της έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, στο θέατρο και έχουν γίνει και παράσταση τσίρκου!

Παραμύθια από την Ανατολική Αφρική

Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία

Επιλογή, Μετάφραση: Δέσποινα Κερεβάντη και Παναγιώτης Βαλούρδος
σσ. 155, σχήμα 130×205 εκ.
I S B N 978-960-537-325-2
Απόπειρα, Πρώτη έκδοση, 2022
Σειρά: Του Κόσμου τα Παραμύθια • αρ. 45
Λ.Τ.: 12,00 € (+ Φ Π Α)

• Ένα αγόρι χαρίζει τη ζωή σε ένα τρομερό τέρας
• Ένα σμήνος από περιστέρια φέρνει πίσω στη ζωή ένα κορίτσι
• Ένας λαγός φέρνει το χάος στον κόσμο των ζώων

Είκοσι δύο παραμύθια όπου οι αναγνώστες συναντιόνται με θαρραλέους ήρωες και ηρωίδες, σκανδαλιάρικα ζώα και φοβερά τέρατα. Παραμύθια που κληροδοτήθηκαν μέσω του προφορικού λόγου και κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις καθοδηγώντας τους ανθρώπους στη ζωή τους. Μεταφρασμένα από λαογράφους και ανθρωπολόγους στις αρχές του 20ού αι., τα παραδοσιακά αυτά παραμύθια καθρεφτίζουν την ιδιαίτερη ομορφιά και το ξεχωριστό χιούμορ της ανατολικοαφρικανικής λαογραφίας.

Γιώργος Μπαράκος: Χάρισε στην τζαζ ένα σπίτι στην Ελλάδα

Γράφει ο Γιώργος Τρανταλίδης | Τα Νέα,
3 Δεκεμβρίου 2022 »»

Τα ηχεία του Μπαράκου έπαιζαν Charlie Parker, Τ. Monk, Bill Evans, Coltrane και όλο τον αφρό της σύγχρονης τζαζ

Γιώργος Μπαράκος!!! Η αγάπη του για την τζαζ, η ευγένεια, η ευθύτητα του χαρακτήρα του με την εντιμότητα του μας έκανε να τον αγαπήσουμε και να τον θεωρήσουμε δικό μας άνθρωπο.

Ολα άρχισαν για μας ένα απόγευμα το 1978 που ανηφορίσαμε οι «τρεις μας» προς τα Αναφιώτικα, ο Γιώργος Φιλιππίδης, ο Μάρκος Αλεξίου και εγώ (Sphinx) πήγαμε να συναντήσουμε τον Γιώργο Μπαράκο που είχαμε ακούσει ότι ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ο ιδιοκτήτης του τζαζ μπαρ, θέλαμε πολύ να τον γνωρίσουμε μήπως και κανονίζαμε να παίξουμε εκεί…

Μέσα από την ενέργεια που εξέπεμπε ο χώρος του με τις αφίσες στους τοίχους και τη μουσική που έπαιζαν τα ηχεία αμέσως καταλάβαμε ότι είχαμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που γνωρίζει καλά το αντικείμενο και δεν κάνει εκπτώσεις στην ποιότητά του για χάριν κάποιας (υποτιθέμενης) εμπορικότητας που ήταν τότε σύνηθες φαινόμενο στους χώρους με ζωντανή μουσική και όχι μόνο…

Τα ηχεία του Μπαράκου έπαιζαν Charlie Parker, Τ. Monk, Bill Evans, Coltrane και όλο τον αφρό της σύγχρονης τζαζ. Ο άνθρωπος Γιώργος Μπαράκος όπως και το περιβάλλον του μας γοήτευσε, είπαμε μέσα μας «αυτό είναι, επιτέλους ΕΔΩ θα έχουμε έναν χώρο για να παίζουμε τη μουσική που αγαπάμε». Μάλιστα με ένα ιδιοκτήτη που λατρεύει την τζαζ; Αυτό μέχρι τότε ήταν αδιανόητο, αφού οι περισσότεροι μαγαζάτορες όταν ήθελαν να διώξουν τους πελάτες στο τέλος του προγράμματος άνοιγαν τα φώτα και έλεγαν στην ορχήστρα να παίξει τζαζ για να φύγει ο κόσμος. Και από την άλλη στη μεταπολίτευση από κάποιους κύκλους η τζαζ θεωρείτο αμερικάνικη υποκουλτούρα και ιμπεριαλιστικό υποπροϊόν.

Το τζαζ κλαμπ του Μπαράκου ήταν η όαση! Το σπίτι της τζαζ στην Ελλάδα! Είχε φιλοξενήσει τους περισσότερους Ελληνες αλλά και ευρωπαίους μουσικούς της τζαζ αλλά και της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, όπως ο Σάκης Παπαδημητρίου στο πιάνο και ο Φλώρος Φλωρίδης στο σαξόφωνο όπου στις 15 Απριλίου 1979 ηχογράφησαν ζωντανά τον πρώτο δίσκο σύγχρονης αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής στην Ελλάδα με τίτλο Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου. Εκεί επίσης σχεδιάστηκε και ο πρώτος δίσκος «τζαζ μουσικής» με τους Sphinx (Αλεξίου, Φιλιππίδης, Τρανταλίδης), όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο του δίσκου ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 1979 από τη δισκογραφική εταιρεία ACBA των Αδελφών Φαληρέα. Ο χώρος του τζαζ κλαμπ μας ενέπνευσε, ήταν η αιτία που συνεργάστηκαν οι Ελληνες με καταξιωμένους Ευρωπαίους και Αμερικανούς μουσικούς ενώ παράλληλα ήταν ένα σχολείο αφού εκεί γίνονταν σεμινάρια τζαζ και αυτοσχεδιασμού με τον Μάρκο Αλεξίου, τον Λάκη Ζώη, τον Μανώλη Μικέλη και άλλους. Ολα αυτά φυσικά με την παρότρυνση του Γιώργου Μπαράκου ο οποίος τα στήριζε με όλη του τη δύναμη.
Ηταν το στέκι μας

Εμείς και όταν δεν παίζαμε πάλι θα είμαστε εκεί, στον Μπαράκο. Ηταν το στέκι μας. Θυμάμαι που ο Γιώργος έβαζε στο πικάπ του και ακούγαμε τις τελευταίες δισκογραφικές κυκλοφορίες της τζαζ που αγόραζε. Ηταν δίσκοι της Blue Note, της Impulse, της Prestige, της ECM κ.λπ. Εμείς ακούγαμε θαυμάζοντας τους γίγαντες που συμμετείχαν σε αυτές τις καταπληκτικές ηχογραφήσεις και προσπαθούσαμε να πάρουμε και να αντλήσουμε ιδέες. Εγώ σημείωνα ό,τι με ενδιέφερε και από την επομένη μάλιστα έψαχνα εναγωνίως να το βρω και να το αποκτήσω. Για εμάς θα έλεγα αυτό ήταν η μοναδική πηγή έμπνευσης και γνώσης. Πάλι και εδώ από πίσω ήταν ο Γιώργος Μπαράκος με τα φοβερά blindfold test στο τζαζ κλαμπ του…

Τον θυμάμαι να κάθεται στην πόρτα και να λέει στα νέα παιδιά που ήθελαν να μπουν στο κλαμπ και δεν είχαν χρήματα «ελάτε μέσα δεν θα σας πάρω λεφτά». Οποιον θεωρούσε ότι αγαπούσε την jazz και είχε πρόβλημα δεν του έπαιρνε χρήματα. Το βράδυ που τελειώναμε το παίξιμο θυμάμαι με κυνηγούσε να μου δώσει λεφτά για το ταξί να πάω στο σπίτι μου στους Αμπελόκηπους. Ολους μας κυνηγούσε για να μας δώσει λεφτά από αυτά που δεν είχε.

Εκεί στο τζαζ κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου παίξαμε μαζί με τον Γιώργο Φιλιππίδη, τον Μάρκο Αλεξίου σαν Sphinx (τρίο) και κουαρτέτο αργότερα με τον Λάκη Ζώη. Ο Μπαράκος προγραμμάτιζε ένα live και ξέραμε ότι θα παίξει ο Bela Lakatos ή ο Tony Lakatos και θα τον συνοδεύαμε μαζί με τον Γιώργο Φιλιππίδη. Συνήθως έρχονταν οδικώς από τη Βουδαπέστη, κάναμε μια πρόβα και παίζαμε το ίδιο βράδυ. Το κάθε γκρουπ έπαιζε κάθε βράδυ επί μία εβδομάδα. Το κοινό ήταν δίπλα μας, μία ανάσα που λέμε. Πιο κοντά δεν γινόταν. Το live άρχιζε 21.30 και πήγαινε μέχρι τις 02.00.

Ο ιθύνων νους των μετακλήσεων ήταν ο κιθαρίστας Johnny Lambizzi. Η αρχή έγινε με τον θρυλικό πιανίστα Szakcsi Lakatos Bella, ακολούθησε ο Aladar Pege, ο Tony Lakatos, ο Gyula Babos, o George Vukan, ο Balazs Berkes, o Pal Vasvari, ο Imre Koszegi, ο Gianni Cavalaro, o Fusti Gabor, o Leo Smith, o Laszlo Gardony, o Harry Sokal, o Peter Kowald, o Muntok, o Rudolph Dajek. Επίσης και πολλοί έλληνες μουσικοί όπως ο Μανώλης Μικέλης, ο Γιώτης Σαμαράς, ο Παντελής Μπενετάτος, ο Βασίλης Ρακόπουλος, ο Σάκης Πάλλης, ο Φλώρος Φλωρίδης, ο Σάκης Παπαδημητρίου, ο Δημήτρης Ζαφειρέλης, o Γιώργος Φακανάς, ο Μηνάς Αλεξιάδης και άλλοι…

Ο Γιώργος Τρανταλίδης είναι συνθέτης και ντράμερ