γράφει ο Γιώργος Ρούσκας | paspartou,
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2020 »»
Από τις σοβαρότερες κατηγορίες των επικριτών της σύγχρονης ποίησης είναι ο εντοπισμός σε πάρα πολλές περιπτώσεις αυτοαναφορικότητας, εσωστρέφειας, εγωκεντρισμού. Τι γίνεται όμως όταν η όποια αυτοαναφορικότητα δεν εμμένει στον στολισμό του ναρκισσιστικού της θρόνου και στην κυριαρχία της σε μία εικονική αυτοκατασκευασμένη κατά το δοκούν πραγματικότητα αλλά σπάει το τσόφλι του ατομικού και περνάει στο συλλογικό, μέσα από το συνειδητό ή το ασυνείδητο του κάθε αναγνώστη; Τι γίνεται όταν εκείνος ακούσια μέσα από τη δόνηση της αληθινής ποίησης ταυτίζεται, συμπάσχει, συμπορεύεται ή συνδιαλέγεται με το ποιητικό υποκείμενο; Τι συμβαίνει όταν ο ελάχιστος εγωκεντρισμός συνοδεύεται από ειρωνεία, αυτοσαρκασμό και ανάληψη ευθυνών; Τι μπορείς να προσάψεις σε έναν λόγο διερευνητικό, απολογιστικό, που ξεπερνάει τον οίκτο, πετάει στα σκουπίδια την τόσο δημοφιλή όσο και χειριστική δημιουργία «ατμόσφαιρας», και αναλαμβάνει τις ευθύνες του εαυτού του αλλά και δράση, καταθέτοντάς τες στο ποιητικό στερέωμα;
