Η ομιλία του Δημήτρη Ι. Καραμβάλη στην παρουσίαση της «Εγκάρσιας πτήσης» στο Έναστρον την Πέμπτη 24 Μαΐου 2012.
Ο ποιητής, ζωγράφος και διανοητής Κώστας Ευαγγελάτος, όντας ουρανοδρόμος λαθρεπιβάτης του λεωφορείου των αστεριών, επιστρέφει με μιαν «Εγκάρσια πτήση», εκδόσεις Απόπειρα στον ποιητικό χώρο, «εγκαιροφλεγής», εγκαίρως φλεγόμενος δηλαδή, την κατάλληλη ώρα και διαπύρως εγκεκαυμένος. Η πτήση του τούτη τη φορά γίνεται εγκάρσια, με μια τομή εξ ολοκλήρου, είτε καθέτως, είτε πλαγίως διά της εγκαρσίας οδού. Το βέβαιο είναι πως σε τούτη την πτήση, το πεδίο βολής του βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, και τούτο το ίπτασθαι, το να πετά δηλαδή κανείς στον αέρα, ομφαλοσκοπεί μέσα σ’ έναν ανοχύρωτο αιώνα και μιαν άστεγη πόλη, μιαν άλλη πορεία κι ένα άλλο κινητικό ριπίδιο, κραυγή αγωνίας και φόβου δηλωτικό άλλωστε των συντριμμάτων και των θραυσμάτων οδύνης που μεταφέρει στα ποιητικά του φορτία μα ταυτόχρονα ανοίγει κι έναν διάλογο με τον αναγνώστη που μπορεί κάλλιστα να εκφράζει και τον άλλο του εαυτό, την τραγική διχοστασία και αναζήτηση και προβληματισμό μέσα σ’ ένα τρίστιχο, αρκούντως συμπυκνωτικό και σφύζον:
Αφού θρηνώ εγώ / γιατί να κλαίς κι’ Εσύ / που ’ χεις πεθάνει;