Πέθανε ο Χάρλαν Ελισον, ο θρυλικός sci-fi συγγραφέας που αψήφησε το Χόλιγουντ

γράφει ο Θανάσης Πατσαβός | Flix, Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018 »»

Μια από τις σπουδαιότερες φωνές στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, ο Έλισον έμεινε επίσης διαβόητος για τις κόντρες του με τη βιομηχανία του θεάματος.


Ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, ο Χάρλαν Έλισον, πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών. Σύμφωνα με τη σύζυγό του, ο Έλισον έφυγε στον ύπνο του.

Γεννημένος το 1934 στο Οχάιο, ο Ελισον μετακόμισε στο Λος Αντζελες το 1962. Πολυγραφότατος, έγραψε πληθώρα διηγημάτων και νουβέλες, τα οποία απέσπασαν κάθε πιθανό λογοτεχνικό βραβείο του είδους, καθώς και παντός είδους κείμενα κριτικής και δοκίμια.

Φίλιπ Σέρλοκ • Παραμύθια από την Καραϊβική (ανατύπωση)

Κούβα, Τζαμάικα, Τρινιντάντ
Μετάφραση (από την αγγλική): Χριστίνα Πάλλη
Εικονογράφηση: Rosamund Fowler
έκδοση χαρτόδετη, σχήμα 13 × 20,5 εκ, σσ. 191
I S B N 978-960-537-038-1
Απόπειρα, 2018
(Πρώτη έκδοση: Απόπειρα, Αθήνα 2002)
Σειρά: Του Κόσμου τα Παραμύθια • αρ. 18



Τα νησιά της Καραϊβικής διαθέτουν πλούσια παράδοση παραμυθιών. Αποτελούν μια υπέροχη μίξη από τα παλιά παραμύθια των Αραγουάκ και των Καρίμπ, των αρχικών κατοίκων των νησιών, και από τα παραμύθια των Ασάντι και των άλλων φυλών της δυτικής Αφρικής που μεταφέρθηκαν βίαια στο Νέο Κόσμο.
Ο μεγάλος Τζαμαϊκανός ιστορικός και περίφημος λαογράφος Philip Manderson Sherlock (1902–2000) έχει συγκεντρώσει εδώ είκοσι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραμύθια.
Στο κέντρο αυτού του κόσμου του λυκόφωτος και της μαγείας βρίσκονται τα πουλιά και τα ζώα: η σοφή κουκουβάγια, το αγριογούρουνο, το φίδι, ο ιαγουάρος, το κιουρασό, ο παπαγάλος και ο Ανάνσι, η αράχνη που καταφέρνει χάρη στην εξυπνάδα της και τα βγάζει πέρα με τους δυνατούς. Ζωντανές, δραματικές, έξυπνες οι ιστορίες εξηγούν γιατί πολλά πράγματα στον κόσμο είναι όπως είναι: γιατί τσιμπούν οι σφήκες, γιατί είναι άδειες οι κοιλιές των σκύλων, γιατί ζει σε ιστό η αράχνη, γιατί έχει σκληρή πλάτη ο κάβουρας και γιατί μιμείται ο πίθηκος.

Λέξεις που (δεν) αλλάζουν πολύ συχνά γραμμή

γράφει ο Σωτήρης Παστάκας, Η ήρα από το στάρι #05,
περιοδικό Φρέαρ, Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018 »»



«…αλλά πρωτίστως μια χρηστική αισθητική που να οδηγεί το μάτι, όπως τα τυπογραφικά στοιχεία οδηγούν στο ποίημα», γράφει στο κλεινόν (Μελάνι, 2016), ο Γιάννης Ευσταθιάδης. Τα μορφολογικά, αναρωτιόμαστε, χαρακτηριστικά του ποιήματος είναι ο τρόπος που τα τυπογραφικά στοιχεία διανέμονται στη σελίδα; Αν ρωτήσουμε τυχαία στο δρόμο ποια ιδέα έχει σήμερα ο περαστικός για την ποίηση, είμαι βέβαιος πως θα συμφωνήσει με το συγκεκριμένο κριτήριο. Αν κρίνουμε από την πληθώρα των ποιητικών συλλογών που κυκλοφορούν στις μέρες μας και διαθέσουμε (φυσικά) τον δέοντα χρόνο προς ανάγνωσή τους, μας γεννιέται η απορία: μα καλά γιατί δεν βάζουν τις λέξεις στην ίδια σειρά και δεν φτιάχνουν ένα μικρό πεζό, αντί να γράφουν ποιήματα που δεν έχουν καμιά εσωτερική πίεση για τραγούδι;

Δύο παλιοί και δύο νέοι πεζογράφοι, ο καθένας με την ιδιαιτερότητά του.

Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος | αναγνώστης,
Μιχάλης Αλμπάτης, Ο κώλος της Άννας, Απόπειρα »»




Μια νουβέλα  που την  αδικεί  ο τίτλος της, μιας και σε παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που πραγματικά είναι: ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για το δικαίωμα στην ατομική ευτυχία. Ο ήρωας του Αλφόνσο Αλδεβαράν, στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, καταπιεσμένος από μια καθώς πρέπει οικογένεια, ζει μια άχαρη και μίζερη ζωή. Ο θάνατος των δικών του τον αφήνει μόνον με την υπηρέτρια του Άννα.  Ένα άγρυπνο βράδυ θα ανακαλύψει ότι τον θέλγουν τα οπίσθια της χοντρούλας Άννας σε βαθμό λατρείας. Γιατί ο έρωτας του αυτός (καθόλου σεξουαλικός αλλά μόνον λατρευτικός) με φετίχ τα οπίσθια της Άννας του προσδίδει μια εμμονή αλλά και μια ζωτική αφύπνιση από μια ζωή που τον βάρυνε. Κερδίζει την ηρεμία και την ευτυχία του λατρεύοντας αυτό το σημείο του σώματος.  Το σκάνδαλο θα ξεσπάσει όταν η Άννα στο πλαίσιο της εξομολόγησης της θα το αναφέρει στον παπά. Από εκεί θα περάσει στις εφημερίδες, στους γείτονες, στα κόμματα. Η απλή επιλογή ευτυχίας του Αλφόνσο θα θεωρηθεί θανάσιμο αμάρτημα. Θα απολυθεί από το υπουργείο, θα ανακριθεί και θα προφυλακιστεί. Οι ψυχίατροι θα τον εντάξουν σε ένα περίεργο είδος ψυχικά αρρώστου.  Η κοινωνία αναπτύσσει με γοργούς ρυθμούς άμυνες και οργανώνει επιθέσεις. Η ατομική ιδιαιτερότητα, η προσωπική κατάκτηση μιας ευτυχισμένης θέσης στη ζωή θα καταρριφτεί όταν αυτή δεν θα συμφωνήσει με τον μέσο όρο όπως έχει διαμορφωθεί από την παράδοση στον κοινωνικό χώρο. Με απόηχους Ντε Σαντ ο Μ. Αλμπάτης σε αυτό το πρώτο του πόνημα δείχνει αρετές μυθοπλαστικές και ευχέρεια στην χρήση του λογοτεχνικού λόγου.

Παραμύθια των μεταμορφώσεων

Επιμέλεια, Πρόλογος, Σημειώσεις: Δημήτρης Β. Προύσαλης
έκδοση χαρτόδετη, σχήμα 13 × 20,5 εκ., σσ. 209,
I S B N 978-960-537-247-7,
Απόπειρα, Αθήνα 2018
Σειρά: Του κόσμου τα παραμύθια, #37
Λ.Τ. 12 € (+ ΦΠΑ)

Γράφουν και αφηγούνται

Μαρούσα Απειρανθίτου Δώρα Γεωργιάδου Θεόδωρος Ίντας Κάτια Καντούρη Φλώρα Κολιαράκη Αναστασία Κοντορούδα Έλλη Κούβαρη Αναστασία Κουκουζέλη Θάλεια Κατερίνα Νάκου

Πολυξένη Παπαδοπούλου Δημήτρης Β. Προύσαλης Λουκία Σουγιά Βάνια Σταμπολάκη Κωνσταντία Τσαλαπατάνη Αναστασία Φλωράκη Ιωάννα Φώκου Δημοσθένης Χαρούλης

Ένα βιβλίο γεμάτο μεταμορφώσεις — το κοινό διεθνώς θέμα του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Αφήγησης (WSD) για το 2017 — περιμένει τους φίλους των λαϊκών παραμυθιών να αναζητήσουν όψεις μεταμόρφωσης και μετασχηματισμού στους πρωταγωνιστές, ήρωες και ηρωίδες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων και καταγωγών, και να τους συγκινήσουν, δημιουργώντας μοναδικά ταξίδια του νου για ευχαρίστηση και αναστοχασμό. Στη συλλογή αυτή, μεταμορφώσεις όλων των σχημάτων, όλων των διαθέσεων, επιπέδων και μορφών — εσωτερικών και εξωτερικών — παραδίδονται ως κουβάρι ιστοριών σε 17 σύγχρονους παραμυθάδες, άντρες και γυναίκες, και αποκαλύπτουν δυνατότητες και κρυμμένες δυναμικές, που μεταμορφώνουν όχι μόνο ανθρώπους μα και ζωές.

Φανή Χούρσογλου • 4 μικρές ιστορίες από το «Κατόπιν εορτής»

γράφει η Φανή Χούρσογλου | Ποιείν,
12 Ιουνίου 2018 »»

Ανήκεστος μνήμη

Το πέρσι γινόταν πρόπερσι και αντιπρόπερσι και το καράβι απομακρυνόταν και απείχε πια δεκαετίες από το σημείο που το φέτος προσδοκούσε με ανυπομονησία το χρόνο. Και η ζωή κολλούσε το πρόσωπό της στο φινιστρίνι ελπίζοντας πως επέστρεφε εκεί που νόμιζε πως ακόμα κατοικούσε. Στις ξεθωριασμένες φωτογραφίες που δεν τις κοίταζε πια σχεδόν ποτέ. Χαμένοι φίλοι, χαμένα όνειρα, χαμένος χρόνος. Παρτίδες ολόκληρες χαμένες από χέρι. Τόσα κομμάτια είχαν μείνει στα μέρη τα παλιά σαν τα κόκκινα παπούτσια που — αφόρετα — ξεχάστηκαν σε κείνη την ερημική παραλία. Σαν την παρέα που διαλύθηκε από τον έρωτα. Σαν τον έρωτα που διαλύθηκε από τη σύμβαση. Σαν τη σύμβαση που περίμενε να λυθεί από μηχανής. Και σαν τη μηχανή που αγόγγυστα θα τροφοδοτούσε τα ίδια στοιχειωμένα ενθύμια μέχρι να χαλάσει και να αφήσει βλέμματα κενά σε κορμιά ζαρωμένα. Και άλμπουμ με εξώφυλλα φλοράλ και μέσα γλοιώδεις ζελατίνες να αλλοιώνουν τις χημικές επιστρώσεις διαγράφοντας οριστικά τα αζήτητα ίχνη μας.

Χρησμός

Παιδί ήμουν μικρό, καθόμασταν σε μια ταβέρνα με τους δικούς μου, μεγάλη παρέα, διακοπές, και θυμάμαι κάποιος κόμπασε πως ήξερε να διαβάζει την παλάμη. Του ζήτησα να δει και τη δική μου. Πήρε στα χέρια του το λιλιπούτειο αριστερό μου χεράκι και το περιεργάστηκε για λίγη ώρα προσεχτικά. Τελικά μου δήλωσε χωρίς περιστροφές πως η γραμμή της ζωής μου κόβεται απότομα γύρω στα πενήντα. Μου έδειξε μάλιστα το σημείο στο οποίο η καμπύλη δίπλα απʼ τον αντίχειρα χωρίζει στα δύο. Εγώ έστρεψα το βλέμμα στο δεξί μου χέρι, εκεί η αντίστοιχη γραμμή ήταν αδιάκοπη. Του το είπα, αλλά αυτός μου τόνισε ότι δεν παίζει ρόλο, καθώς πάντα κοιτάμε τη γραμμή ζωής στο αριστερό χέρι.
Χωρίς να την ξεχάσω έκρυβα χρόνια την πρόβλεψη στο πατάρι με τα χειμωνιάτικα για να ζήσω. Είχα καιρό μπροστά μου για όλα αυτά. Περίπου στα τριάντα όμως έπιασε μια ψυχρούλα ξαφνική και τότε άρχισα να συμβουλεύομαι καθημερινά το αστρολογικό δελτίο, όχι μόνο το ζώδιο, αλλά και τον ωροσκόπο και τους πλανήτες για σιγουριά. Προσοχή ήθελαν συνήθως τα οικονομικά, επαγγελματικά, αισθηματικά και θέματα υγείας.

Κι ενώ η αστερόσκονη αθόρυβα πλην όμως σταθερά εξακολουθούσε να διυλίζεται μέσα στην κλεψύδρα, άκουσα για τα πανάκριβα τεστ DNA που σου βρίσκουν αν κινδυνεύεις από ασθένειες σοβαρές. Να κάνεις, να μην κάνεις; Κι εντάξει, αν σου βγει πως είσαι ταύρος το γιορτάζεις, φουμάρεις τρία πακέτα την ημέρα και γουστάρεις, αν όμως βγει το άλλο πώς το διαχειρίζεσαι; Live fast and die young ή μήπως φύλαγε τα ρούχα σου να ʼσαι φυλακισμένος;

Όπως και να ʼχει, όταν ψάχνεις στα θολά νερά των μελλούμενων πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτό που θα βρεις. Και άξιος να το δεχτείς και να το ερμηνεύσεις με το σωστό τρόπο. Και αν νομίσεις πως το κατάλαβες να μην το εκπληρώσεις διεκπεραιωτικά σαν γνήσιος οπαδός του κισμέτ. Γλιτώνεις δε γλιτώνεις.

Ένα πεντάγωνο σχηματίζεται από απλά ριγέ κεράκια και στο κέντρο τους ένα μηδενικό. Στέκομαι πάνω από την τούρτα και παίρνω ανάσα για να φυσήξω. Η ζεστασιά και η γλύκα της στιγμής με ταξιδεύουν σε απρόβλεπτη κατεύθυνση. Γίνομαι από τη μια η αρχαία μάντης και απέναντί μου στέκεται ο εαυτός μου σαν μικρό παιδί.

Φτιαγμένη για καλά είναι η Πυθία και τη ρωτώ «ιέρεια, πες μου εγώ πότε πεθαίνω»; Αλύχτησε και «σύντομα όχι αργότερα» απεφάνθη.

Αναμένεται όαση (;)

Το καραβάνι διέρχεται αργά έναν ορίζοντα αχανή και σκονισμένο. Νόμιζα πως βρισκόμουν μακριά αλλά το έδαφος κινείται και ολισθαίνω. Λέγαν πως είναι αντικατοπτρισμοί οι ζωροάστρες με χρυσόπλεχτους χιτώνες. Μα έχουν περάσει χρόνια και βουνά κι ακόμα δεν πετύχαμε μουσώνες. Ζώα και οδοιπόροι σιωπηλά βαδίζουν και βαστούν στην ξηρασία. Ο κουρνιαχτός ακαριαία τις στιγμές παλιώνει σέπια αχνή φωτογραφία. Με χέρσα γη και μίζερο ουρανό σκαρώνουμε εκστρατεία για εύκρατες ζώνες. Λικνίζονται και γλυκοτραγουδούν στις επιφύσεις μας πολύχρωμες γοργόνες. Η μνήμη της Εδέμ εξασθενεί, της πτώσης ανασύρονται εικόνες. Κάποιος το βράδυ κλέβει απʼ το φλασκί τις πενιχρές μας ζείδωρες σταγόνες. Ακόμα κι απʼ τη δίψα πιο σκληρή η χωροχρονική μονοτονία. Προσκολλημένοι στο μηδέν καρτερικά ακόμα προσδοκούμε ευδαιμονία. Σε λήθαργο μας σέρνουν τα ερπετά, παραδινόμαστε στην ύστατη οπτασία. Άλλος σε περιβόλια σεργιανά, άλλος μεθά με νέκταρ και αμβροσία. Ένας ασθμαίνει, άλλος ψυχομαχεί, πολλοί παραμιλούν σε αφασία. Ήλιος ανήλεος και νύχτες μοχθηρές μας μαστιγώνουν συνεχώς με ενδοσκοπήσεις. Στου ασυνείδητου το διάπυρο χυλό μάς πέταξαν κι άντε να κολυμπήσεις. Υπήρχε κάποια πύλη τελικά απρόσιτη όμως ήταν στις αισθήσεις. Κι έτσι ατενίζουμε το χάος στωικά τώρα που σώθηκαν όλες οι απαντήσεις.

Καυτός πάγος (I)

Βράχος, φωτιά, καπνός και στάχτη. Τα στοιχεία δεύτερης φύσης. Ολιγόλεπτες εξάψεις. Πόθος στυγνός, στεγνός, χωρίς συναίσθημα. Χωρίς ικανοποίηση. Ανώδυνα να περονιάσει το κεφάλι θαλπωρή. Βράζεις, στεγνώνεις την οργή σε ψυχραιμία αλουμινίου. Το δάκρυ ακίνητο ακαριαία από την αδειανή ματιά. Πορνογραφία στο γυαλί μέχρι ανοσίας. Ακμαίος εντός φορμόλης κολυμπάς. Τριγυρνάς αδιάφορα με τα μυστικά να λιώνουν στις τσέπες. Ομερτά. Τα χλιαρά δεν ήτανε για μας. Μονάχα κόκκινο και μαύρο σε σοβά βαρύ λευκό. Αυτοεξόριστοι σαν λάβα στους πόλους του σκληρού πυρήνα, αδιέξοδες συνάψεις νωθρών διαβιβαστών.

Το Βλέπε οπισθόφυλλο στο Drougas Food House

Το Drougas Food House στο Πόρτο Χέλι και οι εκδόσεις Απόπειρα παρουσιάζουν το Σάββατο 16 Ιουνίου 2018, στις 9 το βράδυ, τη συλλογή μικρών ιστοριών Βλέπε οπισθόφυλλο του Νίκου Μάντζιου.
Λογοτεχνική παρουσίαση από τη φιλόλογο Σοφία Μπουγιούρα.
Κείμενα θα αφηγηθεί η Ευαγγελία Ηλιού, εκπαιδευτικός, και η Δήμητρα Αξαρλή, βιβλιοθηκονόμος.
Θα παίξει σαξόφωνο ο Κώστας Κοσμάς, μαέστρος της Φιλαρμονικής τού Δήμου Ερμιονίδας.

____________
Υπό την αιγίδα του Ν.Π.Κ.Π.Α Πολιτισμού και Παιδείας του Δήμου Ερμιονίδας και των Δημοτικών βιβλιοθηκών Κρανιδίου και Ερμιόνης.

Το Κατόπιν εορτής στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα

Την Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018, στις 8 και μισή το βράδυ παρουσιάζεται η συλλογή μικρών ιστοριών της Φανής Χούρσογλου Κατόπιν εορτής στον Τεχνοχώρος Φάμπρικα, Μεγάλου Αλεξάνδρου 125 και Ευρυμέδοντος, 10435 Αθήνα, τηλ.: 210/341165.
Για το βιβλίο μιλούν οι συγγραφείς Χριστίνα Οικονομίδου και Γιάννης Γιαννουλέας, και διαβάζουν η ηθοποιός Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και ο μουσικός Θάνος λοsΤ.

Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου στο Facebook.

«Ο κώλος της Άννας»: μια διαφορετική προσέγγιση του ιερού

Σκέψεις πάνω στη νουβέλα του Μιχάλη Αλμπάτη που μόλις κυκλοφόρησε

γράφει η Έλλη Μίσκινα | Cretazine,
Τρίτη 29 Μαΐου 2018, »»

Με ένα βλάσφημο τίτλο, ένα αμήχανο θέμα και μια γλώσσα που ανασύρθηκε από τη ρομαντική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, ο Μιχάλης Αλμπάτης μας παραδίδει μια νουβέλα που φιλοδοξεί να συζητηθεί και να διχάσει. 

Ο έμπειρος αναγνώστης θα αντιληφθεί από τις πρώτες κιόλας γραμμές ότι το κείμενο δεν στοχεύει να σκανδαλίσει ή να προκαλέσει, αλλά τον καλεί να σαρκάσει, να διακωμωδήσει, να σταθεί με ελαφρότητα και γνήσια αίσθηση του χιούμορ απέναντι στη ζωή, ώστε μέσα από αυτή την καθαρτήρια πτυχή του κωμικού να προσεγγίσει το τραγικό, και ίσως τελικά το απροσπέλαστο νόημα της ίδιας της ύπαρξης. Ο λόγος μακροπερίοδος, φορτωμένος με επίθετα κι επιρρήματα, με αλλεπάλληλα σχήματα λόγου, σχεδόν έμμετρος σε σημεία, με λεξιλόγιο παρωχημένο (φεγγάρι ολόγιομο, βλέμμα θαλερό, πιότερο φοβούνται, το μερτικό), όσο κι αν ενίοτε ξενίζει ή απέχει μακράν από τη μοντέρνα εκδοχή της λογοτεχνίας, εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο (ιδανικά θα λέγαμε) την αφήγηση αυτού του ανέκδοτου που ο συγγραφέας απευθύνει προς το κοινό, γελώντας ο ίδιος πρώτος από όλους.