Δύο παλιοί και δύο νέοι πεζογράφοι, ο καθένας με την ιδιαιτερότητά του.

Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος | αναγνώστης,
Μιχάλης Αλμπάτης, Ο κώλος της Άννας, Απόπειρα »»




Μια νουβέλα  που την  αδικεί  ο τίτλος της, μιας και σε παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που πραγματικά είναι: ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για το δικαίωμα στην ατομική ευτυχία. Ο ήρωας του Αλφόνσο Αλδεβαράν, στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, καταπιεσμένος από μια καθώς πρέπει οικογένεια, ζει μια άχαρη και μίζερη ζωή. Ο θάνατος των δικών του τον αφήνει μόνον με την υπηρέτρια του Άννα.  Ένα άγρυπνο βράδυ θα ανακαλύψει ότι τον θέλγουν τα οπίσθια της χοντρούλας Άννας σε βαθμό λατρείας. Γιατί ο έρωτας του αυτός (καθόλου σεξουαλικός αλλά μόνον λατρευτικός) με φετίχ τα οπίσθια της Άννας του προσδίδει μια εμμονή αλλά και μια ζωτική αφύπνιση από μια ζωή που τον βάρυνε. Κερδίζει την ηρεμία και την ευτυχία του λατρεύοντας αυτό το σημείο του σώματος.  Το σκάνδαλο θα ξεσπάσει όταν η Άννα στο πλαίσιο της εξομολόγησης της θα το αναφέρει στον παπά. Από εκεί θα περάσει στις εφημερίδες, στους γείτονες, στα κόμματα. Η απλή επιλογή ευτυχίας του Αλφόνσο θα θεωρηθεί θανάσιμο αμάρτημα. Θα απολυθεί από το υπουργείο, θα ανακριθεί και θα προφυλακιστεί. Οι ψυχίατροι θα τον εντάξουν σε ένα περίεργο είδος ψυχικά αρρώστου.  Η κοινωνία αναπτύσσει με γοργούς ρυθμούς άμυνες και οργανώνει επιθέσεις. Η ατομική ιδιαιτερότητα, η προσωπική κατάκτηση μιας ευτυχισμένης θέσης στη ζωή θα καταρριφτεί όταν αυτή δεν θα συμφωνήσει με τον μέσο όρο όπως έχει διαμορφωθεί από την παράδοση στον κοινωνικό χώρο. Με απόηχους Ντε Σαντ ο Μ. Αλμπάτης σε αυτό το πρώτο του πόνημα δείχνει αρετές μυθοπλαστικές και ευχέρεια στην χρήση του λογοτεχνικού λόγου.