Κείμενο: Χάρις Γεωργίου. Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης | #Street_View | 3 Αυγούστου 2016 »»
Ο Αύγουστος πάντα είναι ο μήνας της μελαγχολίας. Καθώς το Καλοκαίρι φτάνει προς το τέλος του, η μνήμη αναμασά εικόνες του παρελθόντος, έτσι ώστε να μας οδηγήσει πάντα σε ένα πιο σίγουρο παρόν. Πρέπει να έχεις αποβάλει από μέσα σου το παρελθόν για να καταφέρεις να χτίσεις το μέλλον. Όμως, να είναι που κάποιοι έρωτες – όπως η Κονστάνς – σπάνια ξεπερνιούνται. Είναι που είτε είναι Αύγουστος, είτε είναι Φλεβάρης, πάντα θα βρεις χρόνο να τη θυμηθείς και να ανατρέξεις να διαβάσεις κάποιο από τα κομμάτια του βιβλίου για να τη φέρεις στη μνήμη. Μέσα στις «71 σημειώσεις, θα προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς κι εσύ με το χώρο, το χρόνο και με εκείνη που όλο φεύγει». Θα προσπαθήσεις κι εσύ μαζί με το συγγραφέα να κάνεις μια σημαντική ενδοσκόπηση, μια προσπάθεια για να κατανοήσεις τον κόσμο γύρω σου, μέσα από μία εσωτερική πάλη, μία πάλη να συμφιλιωθείς πότε με εσένα, πότε με τις συνθήκες, ποτέ με την απουσία της. Και οι φωτογραφίες να μένουν πάντοτε εκεί να θυμίζουν εκείνο το «ασπρόμαυρο και ξεκρέμαστο ανεκπλήρωτο Καλοκαίρι».
«[…] Ο κόσμος άρχισε να αλλάζει μορφή κι εγώ άρχισα να φοβάμαι για τους καλοκαιρινούς μου προορισμούς. Στέκομαι ακίνητος στη μέση ενός παράξενου χορού. Πήρες όλες μου τις κινήσεις και τις κλείδωσες στις βαλίτσες σου.
Στη θέση μου έμεινε μια φωτογραφία.»
Όποια προσπάθεια να επιβληθείς στη μνήμη να μοιάζει ανούσια, ανώφελη. Οι λέξεις λειτουργούν σαν κατασταλτικά παυσίπονα, όμως αποτυγχάνουν. Εκείνος ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο έρωτας που θαρρείς πως έμεινε στη μέση, πάντα να σε σιγοκαίει και να βυθίζει μαζί του κάθε «αυτοσχέδια σχεδία» που παλεύει να φτιάξει το μυαλό για να σωθεί. Κι ύστερα, να βυθίζει μαζί του και κάθε νέα αρχή. Και το μυαλό να τη φέρνει ξανά και ξανά στη σκέψη και να αναζωπυρώνει την ελπίδα. Την ελπίδα της συνάντησης σε χρόνο μελλοντικό. Με τον επίλογο να έχει γραφεί μέσα από τις φωτογραφίες. Όπως λέει και ο συγγραφέας:
«Όλα τελειώνουν χωρίς το
τέλος να ειπωθεί, φροντίζουν για αυτό οι φωτογραφίες.
Θα σε βρω όμως
Ξανά
Σύντομα
Κάπου αλλού
Το εδώ τέλειωσε.»
Γιατί είναι ανώφελο να ζεις σε ένα εδώ, παλεύοντας να αναστήσεις εικόνες μέσα από τη θύμιση. Είναι πολύ περισσότερο ψυχοφθόρο να ζεις με φαντάσματα και να συντηρείς μόνος σου καταστάσεις. Γι’ αυτό και για εκείνο τον έρωτα που κάποτε υπήρξε, που κάποτε σε έκαψε, οφείλεις να πας παρακάτω. Το οφείλεις και στην ίδια τη ζωή. Κι όμως, η προσμονή πως κάποτε θα ξαναβρείς την Κονστάνς σου, πάντοτε μένει να θρέφει το μυαλό.
Ο Δημήτρης Βούλγαρης γεννήθηκε στο Βόλο το 1993. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη λόγω των σπουδών του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου. Ασχολείται με τα εικαστικά και πιο συγκεκριμένα με την κατεύθυνση της ζωγραφικής. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης ατομικές εκθέσεις του έχουν πραγματοποιηθεί στο Βόλο. Το πρώτο του βιβλίο ήταν η ποιητική συλλογή Η αρχή του τέλους (Ars poetica, 2014).
Το βιβλίο Κονστάνς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα, 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου