Διαβάζοντας το βιβλίο του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη, «Διαβάτες στην πόλη» δεν έχεις σε κανένα σημείο την αίσθηση πως έχει γραφτεί από έναν εικοσάχρονο. Πρόκειται για ένα πυκνό μυθιστόρημα με θέμα την τρομοκρατία, τις ανθρώπινες σχέσεις των νέων μέσα από τις ιστορίες των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Επίσης, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου είναι εμφανής η αδυναμία που έχει ο συγγραφέας στις μεγαλουπόλεις, στη ροκ μουσική και στο διάβασμα.
Η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη, στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων Νέες πένες της Θεσσαλονίκης παρουσιάζει τον Ρωμανό Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη, την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου στις 19:30. Για τον συγγραφέα και το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Εύα Καρκίτη, Άρης Δημοκίδης και Νίκος Μπελάνε.
Με αυτή την αφορμή του ζήτησα να μας μιλήσει για το βιβλίο του και την πόλη.
Πες μας λίγα λόγια για σένα και για το βιβλίο. Πότε αποφάσισες να το γράψεις;
Για μένα: γεννήθηκα το 1991, αποφοίτησα από το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και σπουδάζω Ιατρική.
Για το βιβλίο: η παγκόσμια πόλη, ένας αριστερός τρομοκράτης, ένας νεαρός αρχιτέκτονας, μία επαρχιώτισσα φαν των Μπητ και (συνεπώς) ναρκομανής, ένας συγγραφέας. Μια ένδειξη πως τα βιβλία μπορούν να σου σώσουν τη ζωή.
Αποφάσισα να γράψω το βιβλίο ένα απόγευμα Αυγούστου στην οδό Έρλχαμ στο Λονδίνο. Ύστερα από εκτενή μελέτη της αστικής θεωρίας, της τρομοκρατίας και των Μπητ. Το βιβλίο αποτελεί, τρόπον τινά, το απόσταγμα αυτής της μελέτης.
Συμπάθησες κάποιον από τους ήρωες του βιβλίου σου πιο πολύ από τους υπόλοιπους; Σε δυσκόλεψε η δημιουργία κάποιου ιδιαίτερα;
Τη Μέι, την κοπέλα που έρχεται στην πόλη για να ζήσει το ροκ, να θαυμάσει στην πράξη τον Κέρουακ και να καταλήξει στα ναρκωτικά. Τη συμπαθώ, γιατί οι εξαρτήσεις με συγκινούν.
Δε δυσκολεύτηκα παρά μόνο στην έρευνα: η θεωρητική κατάρτιση γύρω από την τρομοκρατία μπορεί να αποδειχθεί περιπετειώδης.
Από το βιβλίο σου φαίνεται πως έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με τις πόλεις/αστικό τοπίο. Η Θεσσαλονίκη σού αρέσει; Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή μέσα στην πόλη; Αν μπορούσες να εξαφανίσεις ένα κτήριο ή ένα μνημείο ποιο θα ήταν αυτό;
Πράγματι, ζω στις πόλεις. Επιπλέον, νομίζω πως όλοι πρέπει να ζουν στις πόλεις.
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι κακή. Έχει δυνατότητες, έχει όμορφες γωνιές. Εκεί γεννήθηκα.
Δεν έχω αγαπημένη διαδρομή, έχω όμως αγαπημένους δρόμους και αγαπημένα καφέ. Για παράδειγμα, η οδός Παλαιών Πατρών Γερμανού, η οδός Φράγκων, η οδός Προξένου Κορομηλά, το καφέ Γαζία, το καφέ DeFacto, το καφέ στο ισόγειο του ξενοδοχείου Daios.
Αν είχα τη δυνατότητα να εξαφανίζω κτίσματα, δεν θα περιοριζόμουν μόνον σε ένα. Ωστόσο, υποθέτω ότι το πρώτο θα ήταν ο Λευκός Πύργος. Ε, ναι.
Έχει επηρεάσει καθόλου τη γραφή σου η Θεσσαλονίκη; Αν ναι, με ποιον τρόπο;
Εμμέσως, ναι. Μου παρείχε το αεροδρόμιο από το οποίο κατάφερα να επισκεφθώ τις πόλεις που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης μου. Αυτές είναι το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που το έχεις συνδυάσει με τη Θεσσαλονίκη και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως soundtrack;
Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Μερικές φορές, ακούω το «Cosmic Dancer» των T-Rex κι άλλες το «Helplessness Blues» των Fleet Foxes ή το «The More You Ignore Me, The Closer I Get» του Morrissey.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου