Το παιχνίδι, ο ελεύθερος χρόνος, η διασκέδαση είναι δικαιώματα

Γράφει η Στέργια Κάββαλου | Ντουέντε #3, »»

Το παιχνίδι, ο ελεύθερος χρόνος, η διασκέδαση είναι δικαιώματα. Διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Άννας Μερτζάνη Έχω δικαίωμα να πω μια ιστορία; από τις εκδόσεις Απόπειρα άρχισα να σκέφτομαι πότε σαν ένοχη μεγάλη και πότε σαν αθώο παιδί. Γιατί κι εγώ δυσκολεύομαι να βρω τα όριά μου. Γιατί κι εγώ έχω υπάρξει άδικη.

Δεν το διάβασα γρήγορα γιατί πάντα είχα και κάπου να κοντοσταθώ, κάτι να ζυγίσω, για κάτι να αναρωτηθώ. Έγινα σιωπηλό μέλος μιας παρέας οκτώ παιδιών που συναντήθηκε στην κατασκήνωση κι άρχισε πότε δειλά και πότε περισσότερο δυναμικά να μπαίνει στο νόημα των φράσεων «έχω δικαίωμα, έχω υποχρέωση». Το δικαίωμα στην ταυτότητα, την οικογένεια, την υγεία, την προστασία από τη βία και την εκμετάλλευση έγιναν κεφάλαια που συμπληρώνουν τη δική τους διακήρυξη. 

Η φωνή τους ακούστηκε μέχρι και στο ραδιόφωνο. Τα άρθρα της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού που συνοδεύουν το κείμενο της συγγραφέως πρέπει να ακουστούν παντού. Ξανά και πάλι. Της επανάληψης και της διδαχής. Νιώσε ελεύθερος να τα χιλιοϋπογραμμίσεις. Μιλάμε για τη ζωή σου. Α! Όταν το τελειώσεις, να το δώσεις στη μαμά, τον μπαμπά και στους λοιπούς συγγενείς. Η ανάγνωσή του μοιάζει με πράξη αγάπης. Για τον εαυτό μας. Και κάτι άλλο. Τα σχέδια επιμελήθηκε η Ίρις Σαμαρτζή. Είχα την «υποχρέωση» να το αναφέρω. Είδες; Κάτι μου έμεινε από το κείμενο…