Γράφει η Αγγέλα Γαβρίλη | diavasame.gr,
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014 »»
Η μικρή φόρμα είναι δύσκολο είδος, απαιτητικό. Τα διηγήματα-μινιατούρες που περιλαμβάνονται στο «Τράνζιτ» της Ανν Λου, υπηρετούν το είδος όχι μόνο επαρκώς, αλλά και με μια τρυφερή σεμνότητα που με συγκίνησε πολύ: σαν να αγαπάς πολύ, αλλά θέλεις την αγάπη σου να κρύψεις από τα μάτια των άλλων, «μην την πιάσουν στο στόμα τους», όπως έλεγε η γιαγιά μου.
Κάθε διήγημα είναι φωτογραφία μιας στιγμής, ενός ανθρώπου, ενός αισθήματος, μιας εποχής... Όχι μόνο του έξω κόσμου στιγμιότυπο, μα και του εσωτερικού. Άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο, ως αφηγήτρια, και άλλοτε παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω της, η συγγραφέας αποδίδει με λέξεις, εικόνες που κλείνουν μέσα τους ζωές ολόκληρες. Με λόγο λιτό, αλλά συναισθηματικά φορτισμένο, στέκεται ταυτόχρονα μέσα και έξω από τα ανθρώπινα, και διασώζει όσα αισθάνεται ότι πρέπει να διασωθούν.
Η μετάβαση που υποδεικνύει ο τίτλος είναι παρούσα σε πολλά από τα διηγήματα, με διαφορετικές μορφές, όπως και η επικαιρότητα μέσα από γεγονότα που αναγνωρίζουμε καθώς τα διαβάζουμε. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μερικά διηγήματα, θα επέλεγα ενδεικτικά «Τα λόγια θα μείνουνε λόγια» (από το τέλος του οποίου δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου), για το φως του και την ανάσα που προσφέρει, «Τα νησιά Γκαλαπάγκος» για τη χελώνα με την «τυφλή απόφαση να ζήσει, ονειρευόμενη πως ζει ξένοιαστη στα νησιά Γκαλαπάγκος» και το «Δύο», τον επίλογο της συλλογής, για την εξαιρετική συμπύκνωση του πένθους και του ξεπεράσματός του. Κλείνοντας, θα έλεγα ότι η δύναμη της γραφής της Ανν Λου, είναι στο χαμηλής έντασης αλλά κυρίαρχο συναίσθημα, καθώς αυτό περνάει απαλά πάνω και μέσα από τους ήρωές της, σαν χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου