Αλίνα Τριανταφύλλου • Μια καυτή αγκαλιά

urnovl    (121 Λέξεις) »»

Καθόταν όρθια δίπλα στο κρεβάτι της. Θύμιζε Καρυάτιδα. Μόνο ως την κολώνα βέβαια. Μόλις είχε ξυπνήσει. Δεν είχε πιει ακόμα καφέ και αυτό έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα. Ένιωθε μόνο τα ανακατεμένα της μαλλιά να την γαργαλάνε.

Με το μετέωρο βήμα του πελαργού κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του σπιτιού. Το πρόγραμμα στον υπολογιστή του μυαλού της έλεγε πως έπρεπε να φτιάξει πρωινό για εκείνη και το παιδί της. Έβαλε το νερό να βράζει στην κουζίνα με το γκάζι. Κάθισε στην καρέκλα και ακούμπησε το κεφάλι πάνω στο τραπέζι.

Μετά, κενό. Άκουσε θόρυβο από τις σειρήνες. Ο καπνός την έπνιγε. Ξαφνικά, κάποιος την σήκωσε και την πήρε στα χέρια του. Κούρνιασε μέσα τους. Είχε ξεχάσει πόσο ωραία είναι η αγκαλιά ενός άντρα!

Εποχή από άλλες εποχές

Ανυποψίαστη – θυμάσαι; – άνοιξες το παράθυρο που έβλεπε στο Μεγάλο Κανάλι και οι άνοιξες όρμησαν ξυπόλυτες στο δωμάτιο ανυπόμονες κι ανυπότακτες, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, και το κυρίευσαν· μαζί μ’ αυτό κι εμάς.

Αξιοποίησαν την υγρασία στους νοτισμένους τοίχους και στο σάπιο σανιδένιο πάτωμα και φύτεψαν ημερόχορτα και κάθε λογής λουλούδια που κουβαλούσαν φυτρωμένα στο κορμί τους. Ξερίζωναν με γέλια τα άνθη απ’ τα μάγουλα, το στήθος, την κοιλιά και τους μηρούς, κι εκείνα που δεν έφταναν να βγάλουν απ’ την πλάτη τους, βόηθαγε η μια την άλλη. Αντί για χώμα, κάλυπταν τους ασθενικούς ακόμα μίσχους με τη σκόνη ασβέστη που έπεφτε σαν όψιμο χιόνι ανοιξιάτικο από το φουσκωμένο το ταβάνι. Εκείνη την άνοιξη οι άνοιξες γονιμοποιήθηκαν από την ίδια τους τη γύρη και πολλαπλασιάστηκαν.

Ξερίζωναν και φύτευαν, ξερίζωναν και φύτευαν οι άνοιξες σε οργασμό και σύντομα μετέτρεψαν την κάμαρη σε κήπο καταμεσής της Βενετίας, που μέσα στην ομορφιά του αναθάρρεψαν σαν χρυσαλλίδες που βγαίνουν απ’ τη χειμερία νάρκη τα νωθρά κορμιά μας και επήλθε η αναγέννηση. «Πάμε κι εμείς απ’ την αρχή» είπες, κι εννοούσες το τέλος μου για δικιά σου αρχή, κι εγώ ο τυφλωμένος δεν το κατάλαβα τότε αλλά είδα στα μάτια σου τα στάχυα του επερχόμενου καλοκαιριού να χρυσίζουν ήδη, κι αποτρελάθηκα. Έλιωσαν οι πάγοι στις αρτηρίες μου και ξεχύθηκε ορμητικό το αίμα και κατέκλυσε κάθε μου όργανο και το ανέστησε. Αισθάνθηκα πάλι αρσενικό έτοιμο να αναπαράγει μαζί σου ευτυχία. Παρέσυρε και τις αγκυλωμένες από καιρό νότες στο βιολί μου κι ολόκληρο το κονσέρτο που υπήρχε σε λανθάνουσα μορφή μέσα στο χειμωνιάτικο μυαλό μου πήρε υπόσταση, κι άκουσα καθαρά το κελάηδισμα των πουλιών, το κελάρυσμα του ρυακιού ανάμεσα στις πέτρες, το αλύχτισμα των ποιμενικών τα βράδια και το ξεφάντωμα των πιωμένων χορευτών με τα λουλούδινα στεφάνια για μοναδικό τους ένδυμα.

Από τις Τέσσερις Εποχές που συνέθεσα από τότε, σου αφιέρωσα Άννα αυτή που σου μοιάζει περισσότερο: την Άνοιξη. Αυτή που η ομορφιά της, όπως και η δικιά σου, ακόμα με σκοτώνει. Λυπήσου με!

Ο δικός σου Αντόνιο (για τους άλλους, απλώς Βιβάλντι)

ΥΓ. Τις δυο κίτρινες ορχιδέες που βάλαμε τότε ανάμεσα στα φύλλα της παρτιτούρας για να θυμόμαστε τη μέρα της αναγέννησης, τις ξαναβρήκα σήμερα εκεί μέσα, ξεραμένες πια, να ’χουν ποτίσει με το κίτρινο τις νότες. Τις εκταφίασα προσεκτικά και τις έβαλα σ’ ένα ποτήρι με νερό να ζωντανέψουν· τουλάχιστον αυτές.

Νίκος Μάντζιος, Μάρτης 2020

Για μια Άνοιξη προδότρα που φέτος συμμάχησε με τον αόρατο εχθρό και συγχρωτίζεται μαζί του εκεί, στο απαγορευμένο «έξω», Σειρήνα επικίνδυνη. Ας μην ενδώσουμε στα θέλγητρα. Ας μείνουμε σφιχτοδεμένοι στα κατάρτια μας.

Τόνια Κοσμαδάκη • Σκύλος

 

ποίηση
σσ. 82, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη,
εξώφυλλο: Δημήτρης Κολέτσης
I S B N: 978 960 537 287 3,
Λ.Τ. 8,00 € + Φ Π Α
Απόπειρα, Μάρτιος 2019

Αυτός ο Σκύλος θα μοιάζει σε πολλούς από μας με βιβλίο. Κι όμως είναι σκύλος και τίποτε άλλο. Γι’ αυτόν μεγαλύτερη σημασία έχει το σπίτι και η αγάπη. Δεν ξέρει από λέξεις, εκδόσεις και ποίηση. Είναι σκυλί. Ξέρει τι είναι θυσία και προσμονή. Γνωρίζει το βάρος και το απόβαρο του χαδιού. Κοιμάται έξω από πόρτες κλειστές, ευτυχισμένος. Τέλος, πιστεύει. Έχει πίστη. Είναι η πίστη. Είναι ένας Σκύλος.

Η συλλογή Σκύλος νοηματικά είναι η συνέχεια του Σβήσε, κι αυτό προκύπτει από τη ροή της ζωής, αφού τα ποιήματα είναι γεγονότα. Τρανταχτά, ανεξίτηλα συμβάντα.

Η Τόνια Κοσμαδάκη γράφει ποίηση γιατί είναι το αντίβαρο στο αποτρόπαιο τίποτα. Δεν είναι φαντασία, δεν έχει πλοκή. Γράφει, γιατί είναι το θάρρος που έχει.

Ο εξομολόγος του Θεού στην Ανδρομέδα

Το βιβλιοπωλείο Τσιοπελάκος, ο Σύλλογος «Οι φίλοι τού Θεραπευτηρίου Χρονίων Παθήσεων Τρικάλων» και η Απόπειρα σας προσκαλούν στην παρουσίαση του μυθιστορήματος του Νίκου Μάντζιου Ο εξομολόγος του Θεού, την Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020, στις 19.30 στο μουσικό στέκι Ανδρομέδα (Στρ. Σαράφη 12, Τρίκαλα).

Η φιλόλογος Φανή Μπαλαμώτη και ο ψυχίατρος Αχιλλέας Οικονόμου μιλούν για το βιβλίο, οι ηθοποιοί Χριστίνα Κρίθαρη, Βάσω Γκουγκαρά και ο Χρήστος Χαλβαντζάρας διαβάζουν αποσπάσματα από το βιβλίο, και η Φοίβη Μουτσίκα παίζει βιολοντσέλο.
Σκηνοθετική επιμέλεια : Αντονέλλα Χήρα.

Το event στο Facebook »»

Ο μόνος εξομολογητής είναι ο αναγνώστης

γράφει η Μαρία Κατσοπούλου
Νίκος Μάντζιος, Ο εξομολόγος του Θεού,
Απόπειρα, 2019

Συχνά λέγεται πως οι μαθηματικοί και οι φιλόλογοι είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Ο Νίκος Μάντζιος έρχεται να καταρρίψει θριαμβευτικά αυτό το στερεότυπο με το νέο του μυθιστόρημα Ο εξομολόγος του Θεού από τις εκδόσεις Απόπειρα.
Στο σπονδυλωτό αυτό μυθιστόρημα, οι ζωές των ανθρώπων μιας μικρής επαρχιώτικης πόλης περιπλέκονται με ζωντανές περιγραφές, οι οποίες σκιαγραφούν τους χαρακτήρες με τρόπο αριστοτεχνικό, με μια γλώσσα έντονα συναισθηματική που τοποθετεί τον αναγνώστη άμεσα στο κλίμα της αφήγησης, καθιστώντας τον αυτόπτη μάρτυρα ομολογημένων και ανομολόγητων αμαρτιών.
Πόσες ζωές φτιάχτηκαν και χαλάστηκαν από την κλωστή της μοίρας και ποια τα κρίματα των ανθρώπων που αγάπησαν; Πώς η πορνεία συγγενεύει με την αρετή και ποιες πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ; Μια μαντατοφόρισσα κακών ειδήσεων, ξεστρατισμένοι απόστρατοι και απεγνωσμένοι έρωτες, συνθέτουν ένα αμαρτωλό έργο τέχνης στο οποίο η σωτηρία επέρχεται με την κάθαρση της ανάγνωσης.
Άνθρωποι, όμορφοι, απλοί, πότε ευλογημένοι και πότε κακορίζικοι, γελούν και κλαίνε με την αυστηρότητα και το έλεος του Θεού σε έναν εντεχνο λαβύρινθο παθών και ελπίδας. Ερωτεύονται και ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί, εκεί όπου το φως απουσιάζει, στις αράδες γραμμάτων ενός βιβλίου-ιερού, όπου ο μόνος εξομολογητής είναι τελικά ο αναγνώστης.

Αμαρτίας δοθείσης / η τέχνη έχει πάντα / μια δικαιολογία – Χριστίνα Οικονομίδου

γράφει η Αλίνα Τριανταφύλλου | iTravelPoetry,
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020 »»

Η Χριστίνα Οικονομίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Εκεί ζει και εργάζεται. Στην πόλη που αγαπά. Ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη λογοτεχνία και τη γραφή. Αν και σπούδασε οικονομικά, επέλεξε το δρόμο που της ταίριαζε σχετικά νωρίς, και από τότε τον περπατάει όσα λουλούδια ή και λακούβες να βρίσκει μπροστά της.

Η εμφάνισή της στην ελληνική ποίηση ξεκινάει το 1994 με το Μύθοι και ωδίνες/Η γυναίκα και το δέντρο της σιωπής, συνεχίζει το 1997 με τις Χειρονομίες της Αισθητικής κι ακολουθεί ένα χρονικό διάστημα 12 ετών οπότε και εμφανίζεται με το σημαντικό Matthew and Shirley. Έκτοτε και μετά από επτά χρόνια, το 2016 βγαίνουν οι 4 εποχές στον δρόμο ενώ το 2019 παραδίδει το Μ’ έναν χορό στο στόμα, όλα από τις εκδόσεις Απόπειρα. Ποιητικό στίγμα 25 ετών που, ακριβώς επειδή από βιβλίο σε βιβλίο το επεκτείνει, αφορά τον αναγνώστη αλλά και τον εκάστοτε δημιουργό. Σε μια συνέντευξη της, λέει:

Άλλωστε, η ποίηση δεν καλείται ν’ απαντήσει σε τυχόν ερωτήματα, αλλά να τα θέσει με έναν διαφορετικό τρόπο. Προφανώς και υποκρύπτεται μια θέση πίσω από κάθε δημιουργία, μια θέση όμως που αφήνει ανοιχτό το πεδίο αμφισβήτησής της και, μάλιστα, την προκαλεί αυτή την αμφισβήτηση.