Γράφει η Αγγέλα Γαβρίλη | Διαβάσαμε,
17 Ιουνίου 2015 »»
Η σχέση μητέρας-κόρης είναι από τις πιο ισχυρές βιολογικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά, και συχνά κρύβει δράματα που μπορεί να φτάσουν έως τον ψυχολογικό κανιβαλισμό. Το μυστήριο που κρύβει μέσα της η σχέση της ηρωίδας της Αννίτας Λουδάρου με την κόρη της αναπτύσσεται σταδιακά κομμάτι-κομμάτι καθώς ξετυλίγεται η ιστορία με πισωγυρίσματα στο χρόνο (όπου μαθαίνουμε και την ιστορία της μητέρας της ηρωίδας), για να φτάσει στη δραματική του κορύφωση και να λυθεί όχι μόνο το μυστήριο, αλλά και τα «μάγια» που έδεναν τις δύο γυναίκες σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση. Αγαπά πράγματι η ηρωίδα την κόρη της; Και αν ναι, γιατί προσπαθεί να ελέγξει τη ζωή της με έναν τρόπο που κάνει το σύζυγό της αλλά και τον αναγνώστη, να αντιδρά με οργή; Στο ανοιχτό τέλος, νομίζω ότι δίνεται η απάντηση σε αυτό το ερώτημα που στοιχειώνει την αφήγηση από την πρώτη σελίδα, με τη δήλωση της ηρωίδας: «Δεν θέλω το παιδί μου».
Η Αννίτα Λουδάρου επιχειρεί να αναμετρηθεί στο «Ιώδιο» με ένα δύσκολο θέμα. Η εκτίμησή μου είναι ότι φωτίζει επιτυχώς ένα μέρος του αφήνοντας τα τελικά συμπεράσματα στον αναγνώστη, ενώ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στις δευτερεύουσες ιστορίες που πλαισιώνουν αλλά και εξηγούν τον κύριο κορμό της αφήγησης, στο χτίσιμο των χαρακτήρων (ακόμα και του σκύλου της οικογένειας), στο χρονικό και κοινωνικό πλαίσιο της ιστορίας που είναι αναγνωρίσιμο και οικείο. Έχει δημιουργήσει επίσης μερικές πολύ δυνατές σκηνές που εντυπώνονται στη μνήμη σου και αποτελούν «κλειδιά» για την ψυχολογία των ηρώων.
Η ζωή μιας γυναίκας περιλαμβάνει πολλά εσωτερικά μυστικά και επίπεδα που δεν γίνονται αντιληπτά όταν την κοιτάς από την επιφάνεια: πρέπει να τη βιώσεις ή να βυθιστείς μέσα της, για να τα κατανοήσεις. Το «Ιώδιο» μου άφησε την εντύπωση μιας εξαιρετικά λεπτομερούς φωτογραφίας ή ενός πίνακα, που αποτυπώνει με διαύγεια, αλλά και ρεαλισμό, μια εικόνα αυτής της εσωτερικής ζωής των γυναικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου