Σταύρος Σταυρόπουλος • Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια

Ελληνική λογοτεχνία, μυθιστόρημα
σσ. 135, σχήμα 13 × 20,5 εκ., έκδοση χαρτόδετη
I S B N 978-960-537-114-2,
Δεύτερη έκδοση: Απόπειρα, Μάρτιος 2012
(Πρώτη έκδοση: Απόπειρα, Απρίλιος 2010)

Σημασία έχει ν’ αγαπάς. Έχει; Τη στιγμή που το ρευστό της σώμα πάει να στερεοποιηθεί, καταρρέει. Μες στα χαλάσματα
του πολέμου, τα μάτια ενός παιδιού. Θροΐζουν. Έγχρωμα μάτια, ασπρόμαυρο σκηνικό. Η Αλίκη στη χώρα των θανάτων.
Έλα, δώσ’ μου το χέρι σου, λέει. Θέλω να μου δείξεις τον κόσμο.
Δεν έχω χέρια. Δεν μου ’μειναν. Έπειτα, δεν υπάρχει κόσμος.

Φωτιές, φωτιές παντού. Να καις. Να με καις. Ο ήλιος, γκρεμός. Το φως του μπαινοβγαίνει στο σώμα σου σαν καντήλι. Θα σβήσει, με την υποστολή της σημαίας. Σιωπητήριο με Ντύλαν – I want you. Ακόμα;
Έμεινε το καλτσόν σου στη θέση του οδηγού, σκισμένο από τους έρωτες. Ένα κάρο σιωπές. Ένα κάρο λύπες. Κι ένα κοριτσάκι που μοιάζει με το φεγγάρι. Λιγοστέψαμε. Γίναμε τόσοι δα. Κομμάτια.

Όσο ακόμα εφημερεύει η αθωότητα, να μπορέσουμε. Τι;
Καλύτερα να μην το μάθεις ποτέ.
Το τέλος του έρωτα είναι ο έρωτας.

(Κείμενο από το οπισθόφυλλο της έκδοσης.)