«Τα στοιχειώδη δηλαδή, για να ζήσει»

Γράφει η Αγγέλα Γαβρίλη | diavasame.gr,
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014 »»

Η μικρή φόρμα είναι δύσκολο είδος, απαιτητικό. Τα διηγήματα-μινιατούρες που περιλαμβάνονται στο «Τράνζιτ» της Ανν Λου, υπηρετούν το είδος όχι μόνο επαρκώς, αλλά και με μια τρυφερή σεμνότητα που με συγκίνησε πολύ: σαν να αγαπάς πολύ, αλλά θέλεις την αγάπη σου να κρύψεις από τα μάτια των άλλων, «μην την πιάσουν στο στόμα τους», όπως έλεγε η γιαγιά μου.
Κάθε διήγημα είναι φωτογραφία μιας στιγμής, ενός ανθρώπου, ενός αισθήματος, μιας εποχής... Όχι μόνο του έξω κόσμου στιγμιότυπο, μα και του εσωτερικού. Άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο, ως αφηγήτρια, και άλλοτε παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω της, η συγγραφέας αποδίδει με λέξεις, εικόνες που κλείνουν μέσα τους ζωές ολόκληρες. Με λόγο λιτό, αλλά συναισθηματικά φορτισμένο, στέκεται ταυτόχρονα μέσα και έξω από τα ανθρώπινα, και διασώζει όσα αισθάνεται ότι πρέπει να διασωθούν.
Η μετάβαση που υποδεικνύει ο τίτλος είναι παρούσα σε πολλά από τα διηγήματα, με διαφορετικές μορφές, όπως και η επικαιρότητα μέσα από γεγονότα που αναγνωρίζουμε καθώς τα διαβάζουμε. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μερικά διηγήματα, θα επέλεγα ενδεικτικά «Τα λόγια θα μείνουνε λόγια» (από το τέλος του οποίου δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου), για το φως του και την ανάσα που προσφέρει, «Τα νησιά Γκαλαπάγκος» για τη χελώνα με την «τυφλή απόφαση να ζήσει, ονειρευόμενη πως ζει ξένοιαστη στα νησιά Γκαλαπάγκος» και το «Δύο», τον επίλογο της συλλογής, για την εξαιρετική συμπύκνωση του πένθους και του ξεπεράσματός του. Κλείνοντας, θα έλεγα ότι η δύναμη της γραφής της Ανν Λου, είναι στο χαμηλής έντασης αλλά κυρίαρχο συναίσθημα, καθώς αυτό περνάει απαλά πάνω και μέσα από τους ήρωές της, σαν χάδι.

Ο Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος για την «Εγκάρσια πτήση»

Γράφει ο Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου στη Νεότερη Ιστορία »»

Κώστας Ευαγγελάτος, Εγκάρσια πτήση, Απόπειρα

Στη σχετικά πρόσφατη ποιητική συλλογή «Εγκάρσια Πτήση» του εγνωσμένου κύρους και διεθνούς εμβέλειας ζωγράφου και ποιητή Κώστα Ευαγγελάτου, μια πτήση σε βάθος ή οριζόντια, τολμηρή τομή σ’ ένα ολόκληρο κόσμο αέναης πάλης και πρωτογενούς καλλιτεχνικής παραγωγής, στον δικό του κόσμο, μισού και πλέον αιώνα, δεσπόζει βέβαια, ο στοχασμός, που συνιστά, a priori, πυξίδα πορείας, το κύριο δηλαδή χαρακτηριστικό της όλης δομής της ζωής και του έργου του ποιητή και ζωγράφου.

Έχω δικαίωμα να πω μια ιστορία; στο 88. Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Από τη γιορτή αποφοίτησης της έκτης τάξης του 88. Δημοτικού Σχολείου Αθηνών
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014 »»

«Έχω δικαίωμα να πω μια ιστορία;»: Ένα βιβλίο που διαβάσαμε με αμείωτο ενδιαφέρον απ’ την αρχή ως το τέλος. Μας άρεσε! Έτσι απλά. Και σας συστήνουμε να το διαβάσετε κι εσείς παιδιά. Άλλωστε για σας γράφτηκε κυρίως και επωφελούμαστε κι εμείς οι μεγάλοι.

Η  Άννα Μερτζάνη, η συγγραφέας του βιβλίου και εκπαιδευτικός ταυτόχρονα, παρουσιάζει με έναν ιδιαίτερα άμεσο τρόπο την ιστορία οκτώ παιδιών που οι περιπέτειές τους και τα απρόσμενα γεγονότα που τους συνέβησαν, τα οδήγησαν σε μια σημαντική προσωπική ανακάλυψη: Τα Δικαιώματά τους! Η Ίρις Σαμαρτζή βρίσκεται πίσω από την πολύ ενδιαφέρουσα εικονογράφηση του βιβλίου, η οποία μας έδωσε την ιδέα για τα σκηνικά, που δημιούργησε ο Λευτέρης Λαζαρόπουλος, μαθητής του Στ΄1,  για τη γιορτή αποφοίτησης της ΣΤ τάξης του σχολείου μας. Το ίδιο και τα θεατρικά δρώμενα της εκδήλωσης, τα οποία βασίζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο, και φέρουν τη σφραγίδα της συγγραφέως.

Ευχαριστούμε θερμά την κα Μερτζάνη για την ανταπόκρισή της και την πολύτιμη βοήθεια που μας προσέφερε!

Το «Τράνζιτ» στο Βρυσάκι • το βίντεο της παρουσίασης

Το βίντεο της παρουσίασης του Τράνζιτ στον πολυχώρο δράσης και τέχνης Βρυσάκι την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014.

Η Χριστίνα Μανιά για το «Τράνζιτ»

Από την παρουσίαση του βιβλίου Τράνζιτ στο Βρυσάκι.

Όταν μου ανακοίνωσε η Αννίτα ότι βγάζει βιβλίο με τα κείμενά της χάρηκα πολύ γιατί ήξερα πόσο πολύ το ήθελε. Όμως δεν εξεπλάγην καθόλου.

Έχοντας διαβάσει κάποια από τα κείμενά της στο blog της (ομολογώ πως δεν ήταν και πολλά – δυστυχώς παραμένω παραδοσιακά πιστή στο χαρτί και το μελάνι και δεν μπαίνω πολύ στο διαδίκτυο παρά μόνο για δουλειά.) ήξερα πως ήταν θέμα χρόνου να την ανακαλύψουν και να της ζητήσουν να τα εκδώσει. Δεν της το είχα πει τότε αλλά το πίστευα ακράδαντα πως θα γινόταν αργά ή γρήγορα.

Ο Γιάννης Κασπίρης για το «Τράνζιτ»

Σημειώσεις πάνω στις οποίες βάσισε την ομιλία του ο σκηνοθέτης Γιάννης Κασπίρης για το Τράνζιτ.

Είναι αλήθεια πως δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το ρόλο ενός κειμένου πια!
— Ανν Λου Τράνσιτ

Όταν η Αννίτα μού πρότεινε να βρίσκομαι και εγώ στο πάνελ για το βιβλίο της παραξενεύτηκα, τι δουλειά έχω εγώ ένας κινηματογραφιστής οπαδός του ΟΡΘΟΥ λόγου να μιλήσω για την ελεύθερη γραφή κάποιου; Είναι αλήθεια ότι προβληματίστηκα πολύ (χωρίς να της πω βέβαια), αλλά τελικά δέχτηκα και είμαι εδώ για να σας πω το γιατί!

Niemands Rose: Τα φώτα στο βάθος

πι άλφα | Κυριακή 8 Ιουνίου 2014 »»

Και να που ήρθε το πλήγωμα του χρόνου να γράψω ένα μικρό σημείωμα για ένα μπεστ σέλλερ (!) του 2013.

Η Niemands Rose αποφάσισε να μπλογκάρει πάνω στο χαρτί ώστε να τη διαβάζουμε και offline και αφού πρώτα με εκβίασε να αγοράσω ένα αντίτυπο του βιβλίου μου έστειλε και ένα ακόμα «με την ελπίδα να γίνει αφορμή για έναν νέο γύρο συνομιλιών, αυτή τη φορά εκ του συνεγγούς». Αμ δε αγαπητή Niemands Rose! Κάθισα και διάβασα 124 σελίδες από αυτά που ονομάζεις «αφηγήσεις μικρού μήκους» και θα τη γλυτώσεις με μόνο ένα γύρο συνομιλιών; Αρχικά αν δε μάθω την αλήθεια για την Αλίθια δε ξεμπερδεύουμε. Ο αναγνώστης θέλει σίκουελ, θέλει χάπι εντ, θέλει ανκόρ, θέλει δουλειά πολύ για να γυρίζει ο ήλιος ο τιμημένος.

«Ελληνοαμερικανική οικειο-ποίηση»

ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, Διασπορικές διαδρομές, Απόπειρα, σελ. 63

Γράφει η Ελισάβετ Αρσενίου | Αυγή,
7 Ιουνίου 2014 »»

Μία ιδέα είναι στο στέκι: Η πολιτική μιας νέας μεθο-
δολογίας στη διδασκαλία της γλώσσας (έχει) άσπρο
ψωμί. Είναι ιδέα λύκος.
Σε μία εποχή που, βέβαιοι για κάθε αβεβαιότητα, αντιμετωπίζουμε τις, κατά Μπρεχτ, «δυσκολίες των πεδιάδων», η ποίηση αποκτά ενδιαφέρον όταν έρχεται να μας παρέχει εργαλεία διαβίωσης στο νέο περιβάλλον. Στο διετές ήδη ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Αναγνώστου, οι πεδιάδες αυτές είναι «πεδία» πολιτιστικών και γλωσσικών διαστρωματώσεων εντός του ευρύτατου εδάφους της ελληνικής διασποράς. Η γλώσσα αναλαμβάνει τις δικές της διαδρομές που είναι γραμμές διαμόρφωσης εδάφους, και προσωπικές γραμμές επέμβασης επί του ήδη γραμμένου εδάφους. Έτσι δημιουργείται ένα κείμενο πολλαπλών στρωμάτων, με τις πνευματικές, εθνικές και αγοραίες του αναφορές να συγκλίνουν υβριδικά ενώ απέχουν γεωγραφικά: αμερικάνικη ποπ κουλτούρα και τοπικές συγκινησιακά φορτισμένες καταφυγές στο ελληνικό παιδικό όψιμο ’70: «Στα δίχτυα της αράχνης Μπάρροουζ Ο Ταξιτζής Γκάλης Το Βαρύ πεπόνι Ν Β Α Άγνωστος πόλεμος Ο Άνθρωπος δίχως πρόσωπο Κουμανταρέας Λάσυ....».

Λίνα Τουρκογιώργη • Λαχάρ

ποίηση
σσ. 79, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
I S B N (έκδοση χαρτόδετη) 978-960-537-192-0, 
Απόπειρα, Ιούνιος 2014

Το Τράνζιτ στο Βρυσάκι

Η Απόπειρα παρουσιάζει στο Βρυσάκι τη συλλογή διηγημάτων Τράνζιτ τής Ανν Λου την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014, στις 8 το βράδυ.
Για το βιβλίο μιλούν η συγγραφέας και μεταφράστρια Χριστίνα Μανιά και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κασπίρης.
Η ηθοποιός Χριστίνα Μουδάτσου διαβάζει αποσπάσματα του βιβλίου.

__________
Βρυσάκι: Βρυσακίου 17, Πλάκα

Αντόνιο Ντι Μπενεντέττο

Ετοιμάζεται να εκδοθεί από την Απόπειρα το μυθιστόρημα του Αντόνιο Ντι Μπενεντέττο Οι αυτόχειρες. Η Άννα Βερροιοπούλου γράφει δυο λόγια γι’ αυτόν.

Γράφει η Άννα Βερροιοπούλου | ispania,
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014 »»

Ο Αντόνιο Ντι Μπενεντέττο (Antonio Di Benedetto) είναι πολυβραβευμένος Αργεντινός συγγραφέας, μάλλον άγνωστος στην Ελλάδα. Γεννήθηκε το 1922 στη Μεντόσα, μια παραμεθόρια πόλη κοντά στις Άνδεις, και πέθανε το 1986 στο Μπουένος Άιρες. Αναγνωρίζεται πλέον ως ένας από τους σημαντικότερους λατινοαμερικάνους πεζογράφους, και έχαιρε της εκτίμησης μεγάλων συγγραφέων όπως ο Μπόρχες, ο Κορτάσαρ,  o Mπολάνιο και ο Σάερ. Στη χώρα του, αν και καταξιωμένη μορφή της λογοτεχνίας με συνεχή κυκλοφορία των έργων του, ήταν ως τώρα ουσιαστικά ξεχασμένος από το αναγνωστικό κοινό. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει ξυπνήσει το ενδιαφέρον των κριτικών για το έργο του και τα βιβλία του έχουν φανατικούς αναγνώστες.

«parece haber circulado durante años entre una exclusiva secta subterrñanea de iniciados»

«είναι σάμπως το έργο του να κυκλοφορούσε για χρόνια μεταξύ των μυημένων μιας υπόγειας σέκτας»