Γράφει ο M. Hulot | «Οι Αθηναίοι», Lifo, τχ. 181,
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009. »»
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι να μαζεύουμε με τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς κάλυκες από σφαίρες και μυδράλια των Spitfire που πέρναγαν και θερίζανε. Τα βρίσκαμε εδώ κι εκεί σε οικόπεδα κάτω από την Πατησίων.
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009. »»
Eminence grise του χώρου, μεταξύ μπήτνικ, νεοϋπαρξισμού και Φρανκ Ζάππα, φυγάς και πλάνητας ολόκληρη ζωή και τώρα υπόγειος συγγραφέας και εικαστικός. Τον συναντήσαμε ως ένα πρόσωπο που εξακολουθεί να μας εμπνέει.
Θέλω να δουλεύω μόνος μου, θέλω να είμαι κυρίαρχος αυτού που κάνω, της όλης υπόθεσης, και το σινεμά δεν ήταν μια τέτοια υπόθεση.Γεννήθηκα στη Λιβαδειά, τυχαία, από πατέρα δικαστικό και μάνα δασκάλα. Μετά πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και όταν ήμουν τεσσάρων ήρθαμε στην Αθήνα. Ήταν 1941.
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι να μαζεύουμε με τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς κάλυκες από σφαίρες και μυδράλια των Spitfire που πέρναγαν και θερίζανε. Τα βρίσκαμε εδώ κι εκεί σε οικόπεδα κάτω από την Πατησίων.