Ο Λευτέρης Αχμέτης για την ποιητική συλλογή «225»

Γράφει ο συγγραφέας Λευτέρης Αχμέτης 

Τα μικρής έκτασης ποιήματα της Μαρίας Βούλγαρη έχουν μεγάλο βάθος εσωτερικό, υπαρξιακό, νομοτελειακό. Επιτυγχάνει την καβαφική γύμνια με σοκαριστική ειλικρίνεια: «Να αφήνεις τις ευαισθησίες σου να σ’ αγαπάνε».

Από την παρουσίαση στον Βυσσινόκηπο: Παναγιώτης Σδούκος, Μαρία Βούλγαρη, Λευτέρης Αχμέτης, Peny Delta και Στάβη Καμνή.

 

Στην τρίτη διεθνή συνάντηση ποιητών και ποιητριών Κιάτου που πραγματοποιήθηκε 19-22 Ιουνίου, είχαμε τη χαρά και την τιμή με την Peny Delta να γνωρίσουμε καλύτερα από κοντά και να απολαύσουμε αυτό το υπέροχο πλάσμα, τη Μαρία Βούλγαρη.

Κανένα φως δεν με τυφλώνει
όσο των πειραγμένων αστεριών
η απομάκρυνση.

Η ανδαλουσιανή (έτσι την αποκαλώ εγώ) λοιπόν τραγουδοποιός και ποιήτρια Μαρία Βούλγαρη με τη νέα της ποιητικής συλλογή 225 από τις εκδόσεις Απόπειρα, μας ταξιδεύει από τη Μεσόγειο στην Ελλάδα και πάλι πίσω.

Τα μικρής έκτασης ποιήματα της Μαρίας Βούλγαρη έχουν μεγάλο βάθος εσωτερικό, υπαρξιακό, νομοτελειακό. Επιτυγχάνει την Καβαφική γύμνια με σοκαριστική ειλικρίνεια: «Να αφήνεις τις ευαισθησίας σου να σ’ αγαπάνε».

Ευαισθησία λοιπόν, μελωδικότητα και βαθιά συναισθηματική γραφή μπαίνοντας στα μονοπάτια θεμάτων όπως η αγάπη, η αλήθεια, η ταυτότητα.
Μέσα από τις όμορφες εικόνες της, μας παραδίδει με τους συμβολισμούς της απλόχερα μια ματιά στη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ παράλληλα καλεί τον αναγνώστη σε μια δική του ενδοσκόπηση και μια δική του εμπειρία.

Η γλώσσα που επιλέγει είναι πυκνή, άλλοτε λυρική. Δημιουργεί μια έντονη ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει.

Στη νέα της συλλογή η Μαρία διατηρεί τη χαρακτηριστική ευαισθησία και την ποιητική της φωνής και συνάμα παρουσιάζει μια εξέλιξη στη θεματολογία και την τεχνική της. Επικεντρώνεται στο εσωτερικό τοπίο και τις εσωτερικές συγκρούσεις, δημιουργώντας μια προσωπική σύνδεση με τον αναγνώστη προκαλώντας τον να συμμετάσχει στην αναζήτησή της για νόημα και κατανόηση.

Όπως τα ακροκέραμα από τους αρχαίους ναούς έως τα νεοκλασικά κτήρια που στέκουν περήφανα και ξεχωριστά στην άκρη της στέγης ή στις γωνιές των αετωμάτων, έτσι και η ποίηση της Μαρίας Βούλγαρη στέκεται ισάξια και μοναδικά, όχι σαν διακοσμητικό στοιχείο ενός κτηρίου, αλλά αποτελώντας μία πρόσθια επιφάνεια διακοσμημένη σαν μία ανάγλυφη και διαχρονική παράσταση του κόσμου μας.

(Από την ομιλία του Λευτέρη Αχμέτη, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Μαρίας Βούλγαρη 225.)