γράφει η εικαστική φωτογράφος και ποιήτρια Peny Delta.
Η Μαρία Βούλγαρη γράφει σαν να διασχίζει έναν διάδρομο αναμνήσεων με τα μάτια κλειστά και την ψυχή διάπλατα ανοιχτή.
Η ποίησή της δεν ψιθυρίζει· ανασαίνει. Δεν φωνάζει, μα σε σημαδεύει. Κάθε στίχος της είναι ένα θραύσμα αλήθειας — από εκείνες που σε ακολουθούν για καιρό.
«Μη μου μιλάς με προστακτική». Στην επιταγή της καθημερινότητας, αντιπαραθέτει μια ποίηση-αντίσταση· μια εσωτερική στάση ζωής που διεκδικεί τρυφερότητα και ουσία. Μιλά για τη μνήμη, τη φθορά, τη μοναξιά, τον έρωτα — όχι σαν αφηρημένες έννοιες, αλλά σαν βιωμένες εμπειρίες. Σαν πληγές που γίνονται ράμματα, και ράμματα που ξηλώνουν χρόνια ολόκληρα.
Η γραφή της είναι εξομολογητική, σύγχρονη, τρυφερή, άμεση. Απουσιάζει ο στόμφος· κυριαρχεί η ειλικρίνεια. Οι εικόνες της είναι υπαινικτικές, υπαρξιακά φορτισμένες, με έναν λυρισμό που δεν κραυγάζει — μα υπονοείται. Πίσω από κάθε στίχο της υπάρχει η ανάγκη και η λαχτάρα για ανθρώπινη επαφή:
«Θα ήθελα κάποτε κάποιος να μου πει “εγώ είμαι εδώ για σένα” — και να το εννοεί».
Η εποχή αλλάζει πρόσωπα. Εκείνη φοράει «το ίδιο ρούχο». Όχι από ακινησία, αλλά από συνέπεια. Είναι η ίδια, σ’ έναν κόσμο που διαρκώς μεταμφιέζεται. Είναι εκείνη που τόλμησε να πει πως το πιο γλυκό νέκταρ της πτώσης της ήταν ένα «εσύ» — που υπήρξε κάποτε.
Η ποίησή της δεν είναι καταφύγιο. Είναι πεδίο μάχης. Και κάθε αναγνώστης της βγαίνει από εκεί λίγο πιο αληθινός.
Η Μαρία καταγράφει το τίμημα της ευαισθησίας στον 21ο αιώνα. Και το κάνει με λυρισμό, με πείσμα, με μια διαρκή λαχτάρα για την αλήθεια.
Κάθε ποίημά της είναι σαν γράμμα που έμεινε ανοιχτό στο περβάζι. Μπορεί να το πάρει ο αέρας. Μπορεί και κάποιος να το διαβάσει — και να σωθεί.
(από την ομιλία της Peny Delta (Πένυ Δουλαβέρα) στην παρουσίαση της ποιτητικής συλλογής 225.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου