Γράφει η Αρετή Χαρτοφύλακα
Σε πείσμα των καιρών μέσα από αυτή την ποιητική συλλογή, η Μαρία μάς προτρέπει να συνδεθούμε και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον ουσιαστικά. Μας προτρέπει να βγούμε από τους ρόλους που ορίζουν οι κοινωνικές επιταγές και να επιδιώξουμε να τολμήσουμε να έρθουμε κοντά. Γιατί, για να γευτούμε την ουσία της ζωής οφείλουμε να συνδεθούμε και μόνο όταν οι στιγμές μας είναι επενδυμένες με συναισθήματα, μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για αληθινή σύνδεση.
Επιπλέον, ανασυστήνει τα κομμάτια της ζωής της παρέχοντας σε εμάς ένα πολύτιμο εργαλείο, που μας βοηθά να ανακαλύψουμε την δική μας εσωτερική πρώτη ύλη που ως τώρα μπορεί και να αγνοούσαμε.
Η Μαρία είναι ένα πλάσμα φωτεινό γεμάτο ενέργεια και ζωή, που μέσα σε έναν κόσμο σκληρό, βιαστικό κι αδιάφορο καταφέρνει να διατηρεί την αθωότητα της, καταφέρνει να βρίσκει τρόπο μέσα από την τέχνη της να θεραπεύει και να θεραπεύεται.»
////////////
Η ανάγκη για αυτοέκφραση και για χρήση της τέχνης του λόγου με σκοπό τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης, δεν αποτελεί καινοτομία των τελευταίων δεκαετιών. Η ποίηση ως είδος γραφής, χρησιμοποιείται ευεργετικά από την αρχαιότητα, όταν σε τελετουργικά συναντάμε σαμάνους και μαγίατρους να ψέλνουν ποιήματα για την ευημερία και για την ευμάρεια της φυλής. Τον 4. αι. π.Χ. στην αρχαία Αίγυπτο, οι λέξεις γράφονταν σε πάπυρο, ο οποίος στη συνέχεια διαλυόταν σε ένα διάλειμμα, ώστε να καθίσταται δυνατή η φυσική κατάποση των λέξεων από τους «ασθενείς» για άμεση ανακούφιση από τον ψυχικό πόνο που βίωναν.
Στο σύγχρονο κόσμο, η μοναξιά αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή ψυχικού πόνου η οποία σύμφωνα με τα πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα, θεωρείται η τελευταία παγκόσμια επιδημία της υγείας. Ως μοναξιά, εννοείται το αίσθημα έλλειψης στενού δεσμού με ένα άλλο άτομο. Δηλαδή, η αντιληπτή απουσία ενός σημαντικού άλλου που αφορά όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου και η οποία αναφέρεται σε διαφορικές σχέσεις συμπεριλαμβάνοντας, έναν γονέα, έναν καλύτερο φίλο ή έναν ρομαντικό σύντροφο.
Σε πείσμα των καιρών, λοιπόν, μέσα από αυτή την ποιητική συλλογή, η Μαρία μάς προτρέπει να συνδεθούμε και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον ουσιαστικά. Μας προτρέπει να βγούμε από τους ρόλους που ορίζουν οι κοινωνικές επιταγές και να επιδιώξουμε να τολμήσουμε να έρθουμε κοντά. Γιατί, για να γευτούμε την ουσία της ζωής οφείλουμε να συνδεθούμε και μόνο όταν οι στιγμές μας είναι επενδυμένες με συναισθήματα, μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για αληθινή σύνδεση.
Επιπλέον, η Μαρία μέσα από αυτό το «εντατικό ημερολόγιο καταγραφής σκέψεων και συναισθημάτων», ανασυστήνει τα κομμάτια της ζωής της παρέχοντας σε εμάς ένα πολύτιμο εργαλείο, που μας βοηθά να ανακαλύψουμε την δική μας εσωτερική πρώτη ύλη που ως τώρα μπορεί και να αγνοούσαμε.
Στην ψυχοθεραπεία μιλάμε για ψυχική ισορροπία όταν τα συναισθήματα μας αγγίζουν τις γκρίζες ζώνες μακριά από το άσπρο και το μαύρο, μακριά από τα άκρα, μέσα στα όρια που μας επιτρέπουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς μας. Όμως, αν το δούμε από μια άλλη σκοπιά, έχει μέτρο ο έρωτας; Ποιος άραγε μπορεί να ελέγξει τους χτύπους της καρδιάς του όταν αντικρίζει το αντικείμενο του πόθου του; Ποιος άραγε μπορεί να ελέγξει την ανάγκη του για σύνδεση κι επαφή τότε που τα χέρια αγγίζουν χωρίς να ζητούν την άδεια, τότε που χωρίς σκέψη, τα χείλη ψιθυρίζουν σ’ αγαπώ;
Άλλωστε, τι νόημα έχει ένα ηλιοβασίλεμα όταν δεν το συνοδεύει μια ανάμνηση γεμάτη συναίσθημα; Τι νόημα έχει η καταιγίδα αν δεν εμπεριέχει γέλια και δάκρυα χαράς;
Να φοράς συναισθήματα σε μέγεθος extra large. Στίχος 139
Έτσι λοιπόν, αν θες να έχει ο κόσμος νόημα, ζήσε με όλο σου το είναι, μόνο έτσι αξίζει τον κόπο. Κι αν στο δρόμο σου βρεθεί κάποιος κλειστός, εσωστρεφής, μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, μη βιαστείς να ερμηνεύσεις τη σιωπή του. Γιατί…
Θέλει χώρο η σιωπή για να την ερμηνεύσεις. Στίχος 134
Πάντα με γοήτευε ο ήχος της σιωπής αλλά δεν ήξερα γιατί. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η σιωπή έκρυβε όλα εκείνα τα ανείπωτα που έψαχνα. Έμαθα να ακούω τον ήχο της και να τον ερμηνεύω. Κι έτσι, άρχισε το δικό μου ταξίδι αναζήτησης. Για χρόνια αναζητούσα τον άνθρωπό μου. Άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μου έμειναν για λίγο και χάθηκαν. Άνθρωποι δικοί μου, αίμα δικό μου πέθαναν. Όμως, ήξερα ότι η βαθιά θλίψη που συνοδεύει κάθε αποχωρισμό στο τέλος της διαδρομής κρατά στα χέρια της κι ένα δώρο. Όταν έφτασε η ώρα να ανοίξω το δώρο που κρατούσε η θλίψη για μένα, το κράτησα ευλαβικά και το άνοιξα με αγωνία.
Το σημείωμα έγραφε:
Ο άνθρωπός σου είναι ο εαυτός σου. στίχος 146.
Έτσι, άρχισα να δίνω σημασία στα σημαντικά σε αυτά που με πήγαιναν παρακάτω σε αυτά που με κράταγαν συντονισμένη στο παρόν μου. Τότε αποφάσισα να ζήσω για μένα με μένα. ‘Ένα βράδυ όμως, κάτω από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα πως στην προσπάθεια μου να είμαι συνετή δεν έζησα γιατί
Σε όλα τα μη κρύβεται η ζωή. Στίχος 140. κι εγώ τα απέφυγα.
Από τότε αποφάσισα να αφήσω το παρελθόν πίσω μου και να αρχίσω από την αρχή. Εξερεύνησα πόλεις και χωριά, γνώρισα νέους ανθρώπους, έκανα νέες πατρίδες όμως δεν είχα πατρίδα ούτε ουρανό. Ήμουν χαμένη στα πέρατα του κόσμου, δεν ήξερα που πάω, δεν ήξερα με ποιον; Όταν είδα το στίχο 118 κατάλαβα…
Είναι η αγάπη μια κουκίδα στο χάρτη κι εγώ ψάχνω να σε βρω.
Από τότε κουβαλάω στους ώμους μου εκείνον τον πόνο της απουσίας σου. Κι αυτός ο πόνος που κουρνιάζει μέσα μου βαθιά είναι ένας άλλος κόσμος…
Είναι ο πόνος ένας άγνωστος κόσμος που σε αλλάζει διαρκώς. (στχ. 117)
Και κάπως έτσι ανάμεσα σε μουσικές και ποιήματα ανάμεσα σε θεατρικά έργα και δράματα γνωριστήκαμε με την Μαρία ένα βράδυ του Νοέμβρη του 2022 στον τεχνοχώρο Φάμπρικα στον Κεραμικό. Εκεί όπου το Άρωμα ginger ανέβηκε ως μουσικοθεατρικός ποιητικός διάλογος.
Τότε, για πρώτη φορά είχα την τύχη να ακούσω την Μαρία να καταθέτει τα κομμάτια της ψυχής της μέσα από τους στίχους και τις μουσικές της. Είχα την τύχη να ακούσω την ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία της που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Με τη Μαρία μάς συνδέει η κοινή μας καταγωγή από το νησί της Κέρκυρας, η δημιουργικότητα μας και ο η βαθιά μας αγάπη για την τέχνη.
Πάντοτε θαύμαζα και θαυμάζω το αυθεντικό και το αληθινό όχι το τέλειο. Θαυμάζω το φως που φωτίζει το σκοτάδι και έτσι θαύμασα και την Μαρία εκείνο το πρώτο βράδυ. Η Μαρία είναι ένα πλάσμα φωτεινό γεμάτο ενέργεια και ζωή, που μέσα σε έναν κόσμο σκληρό, βιαστικό κι αδιάφορο καταφέρνει να διατηρεί την αθωότητα της, καταφέρνει να βρίσκει τρόπο μέσα από την τέχνη της να θεραπεύει και να θεραπεύεται.
Και αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του έργου της παρόλο το νεαρό της ηλικίας της, θα καταλάβει ότι έχει να προσφέρει πολλά ακόμα.
Μέχρι σήμερα λοιπόν, μετράει πέντε προσωπικούς δίσκους, 4 ανεξάρτητες παραγωγές και πολλές πετυχημένες εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τραγούδια και ποιήματά της έχουν βραβευτεί σε διεθνείς διαγωνισμούς, όπως η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο Άρωμα ginger η οποία απέσπασε Βραβείο Αριστείας Συγγραφικού Έργου στα διεθνή βραβεία της International Art Academy για το 2023 στην κατηγορία «Ερωτική Ποίηση». Η συλλογή αυτή έχει καταχωρηθεί στην παγκόσμια βιβλιοθήκη της UNESCO. Επίσης, το τραγούδι της «Κι εγώ περιμένω» απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Μουσική» στα διεθνή βραβεία της International Art Academy για το 2023.
(από την ομιλία της Αρετής Χαρτοφύλακα στην παρουσίαση της ποιτητικής συλλογής 225.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου