γράφει η Τάνια Γεωργιοπούλου, Η Καθημερινή,
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2022 »»
Δημήτρης Πέτσας, 32 μέρες την ίδια νύχτα, εκδ. Απόπειρα
«Έχω την ομπρέλα σου, μου λες, θα σ’ τη γυρίσω.
«Δεν την θέλω την ομπρέλα, απαντάω, να μου γυρίσεις το σύννεφο».
«Δεν θα ήθελα να ήμουν κανείς από αυτούς που ήρθαν. Μετά από εσένα».
Στίχοι από την πρώτη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτσα 32 μέρες την ίδια νύχτα από τις εκδόσεις Απόπειρα.
«Ο Δημήτρης Πέτσας γεννήθηκε στην Αθήνα και έγινε ο εαυτός του στη Νέα Υόρκη». Ετσι γράφει το ελάχιστο, μόλις έξι γραμμές, βιογραφικό του στην τελευταία σελίδα του πρώτου του βιβλίου. Παρά το λακωνικό της σχήμα, η πρόταση περικλείει όλη την αλήθεια. Ο Δημήτρης ήθελε να φύγει για τη Νέα Υόρκη και τα κατάφερε γρήγορα. Μόλις είχε κλείσει τα 20 χρόνια, κέρδισε με πείσμα και προσπάθεια το πρώτο του ταξίδι… για δουλειά στην πόλη των ονείρων του, τη Νέα Υόρκη. Ο Δημήτρης είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω που κατάφερε να πραγματοποιήσει πολλά από τα όνειρά του και δεν επρόκειτο για καθόλου ταπεινά όνειρα. Βέβαια, η ψυχή του το ξέρει…
Εχει ζήσει στο Λος Αντζελες, στο Χιούστον, στη Χαβάη, στο Λονδίνο, στη Σιγκαπούρη και τα τελευταία πέντε χρόνια ζει και εργάζεται στο Τόκιο. Δεν το γράφει στο βιογραφικό του, αλλά έχει βρεθεί σε εξαιρετικά υψηλές θέσεις στον τομέα της διαφήμισης σε όλα αυτά τα μέρη. «Εστησα σιγά σιγά τον δικό μου πύργο», γράφει σε ένα του ποίημα. Αν είναι κάτι στο οποίο έχει πραγματικά ταλέντο, είναι να ταξιδεύει, είτε νοητά είτε πραγματικά. «Μια ύπαρξη ολόκληρη μου πήρε, περιστροφές πολλές γύρω από τη γη. Ακόμα περισσότερες γύρω από τον εαυτό μου», συνεχίζει.
Το ταξίδι του απόλυτου έρωτα, αυτού του μείγματος να έχεις και να μην έχεις την ίδια στιγμή, είναι οι 32 μέρες, – που είναι και τα 32 ποιήματα που αποτελούν το βιβλίο – του Δημήτρη Πέτσα. «Ακάλεστη ήρθε, ακροπατώντας – είχε τα μαύρα σου μαλλιά, φορούσε τα άσπρα σου παπούτσια. Αλλιώς τη φανταζόμουνα. Πού να ήξερα ότι η απόλυτη ευτυχία είναι ένα γερμένο κεφάλι που ανεβοκατεβαίνει στον ρυθμό της αναπνοής του άλλου;»
Εκείνου, που πάντα τελειώνει ακριβώς τη στιγμή που δεν το αντέχεις, «δυσκολεύτηκα να φτάσω ως εδώ. Ρημάχτηκα. Γρήγορα με χόρτασες, μωρέ». Του έρωτα που χρειάζεται να επανεφεύρεις τον εαυτό σου για να ζήσεις χωρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου