Μη λησμόνει την εγρήγορση

γράφει η Μικέλα Χαρτουλάρη,
Εφημερίδα των συντακτών,
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015 »»

Κι αν χιονίζει στο πνεύμα
κι αν κρυώνουν οι μεγάλες
ιδέες
ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει

Πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια, ο Νίκος Καρούζος εμψύχωνε τη νέα γενιά με αυτούς τους αποφθεγματικούς στίχους, καλώντας την να εμπιστευτεί τις δικές της δυνάμεις και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μιας πραγματικότητας που αλλάζει χωρίς να περιμένει ιδεολογική καθοδήγηση.
Γραμμένο στα Εξάρχεια, σε μια σελίδα από φτηνό μπλοκ, αυτό το ποίημα με ημερομηνία 5/01/1985 και την υπογραφή του, ήταν η ευχή του 59χρονου τότε ποιητή για τα γενέθλια ενός οκτάχρονου κοριτσιού που δεν το είχε δει ποτέ του. Επρόκειτο για τη Μαρία, την κόρη του Σταύρου Καλάρογλου, ηθοποιού, συνιδιοκτήτη και μπάρμαν τότε στο εμβληματικό Dada της Εμμανουήλ Μπενάκη, το στέκι των καλλιτεχνών και των γερών ποτηριών που κρατιόταν ανοιχτό για λίγους μέχρι τα χαράματα. Από τον Ιούνιο του 1984 μέχρι τον Νοέμβριο του 1986, ο Καρούζος έγραψε εκεί, στα ξενύχτια του, 20 σύντομα «ποιήματα στη Μαρία», χωρίς να θελήσει να τη συναντήσει. Δεν έμοιαζαν με τα σκοτεινά φιλοσοφικά ποιήματα που τον ξεχώρισαν στα μεταπολεμικά ελληνικά γράμματα, δεν είχαν την τραγική διάσταση που έδωσε το 1987 στη «Νεολιθική νυχτωδία στην Κρονστάνδη», αλλά περισσότερο έμοιαζαν με σπαράγματα μιας οραματικής επιστολής προς τη νεολαία της εποχής.

Τα φώτα στο βάθος» έως τα τέλη Φλεβάρη

«Τα φώτα στο βάθος» πήραν παράταση έως τα τέλη Φλεβάρη.
Κάθε Πέμπτη στις 8.30 μ.μ. (με γενική είσοδο 10 €) και Παρασκευή στις 10 μ.μ. στο Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, τηλ. κρατήσεων 6957/045138).

Σκηνοθεσία: Esther Andre Gonzalez
Με τους Αντωνία Γιαννούλη, Μάνο Καναβό, Ιζαμπέλλα Κογεβίνα, Κώστα Φαλελάκη
Κείμενα: Πέλα Σουλτάτου
Σκηνικά/Κοστούμια: Χρήστος Κωνσταντέλλος
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική Lost Bodies

Τα βιβλία της ζωής μου: Αννίτα Λουδάρου

Συνέντευξη στη Λήδα Αδαμάκη-Τράντου,
popaganda, 12 Φεβρουαρίου 2015  »»

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Το βιβλίο που θυμάμαι να δεσπόζει στην παιδική μου ηλικία είναι το Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα του Μενέλαου Λουντέμη. Είναι η αφήγηση της ζωής ενός παιδιού που αγωνιζόταν να επιβιώσει, να μορφωθεί, να ξεφύγει από ένα μέλλον προαποφασισμένο ερήμην του, να πάει σχολείο. Είναι ορφανός, μόνος του, πρέπει να δουλέψει για να επιβιώσει και αυτός λαχταράει να ζήσει. Λατρεύει το διάβασμα, τα βιβλία είναι το μαγικό του καταφύγιο. Ένας αγωνιστής της ζωής ήταν ο Μέλιος. Πώς προχώρησε, πώς στάθηκε, πώς η  ζωή του έφερε εχθρούς, φίλους, ακόμα και γονεϊκές φιγούρες ενώ ήταν ορφανός, αυτά με είχαν γοητεύσει. Αυτά σκεφτόμουν και εγώ όταν κάποια στιγμή στα 12 άρχιζα να κατεβαίνω στο κέντρο με τα λεωφορεία μόνη μου, να σταματώ στο τέρμα της Ακαδημίας και να πηγαίνω στην Ιπποκράτους που ήταν μια φωλιά βιβλιοπωλείων τότε για να ξοδέψω το μικρό μου χαρτζιλίκι. Αξέχαστο παραμένει ακόμα το Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Καταφύγιο ήταν και για μένα τα βιβλία. Είχα πολλούς λόγους να ταυτιστώ με τον Μέλιο. Ίσως όχι τόσο σε πραγματικό συνειδητό επίπεδο, όσο σε ασυνείδητο. Αγωνιζόμουν και εγώ όπως όλα τα παιδιά να αποκτήσω ταυτότητα, να αντισταθώ στα ερήμην μου προκαθορισμένα για μένα, να δημιουργήσω τα θεμέλια μου για κάτι που δεν ήξερα πως με ορμή ερχόταν καταπάνω μου και που πολύ σύντομα έμαθα πως το λένε ζωή. Ένας αγώνας δηλαδή που ξεκινά ακόμα και από την παιδική, εφηβική ηλικία και για να κερδηθεί θέλει καταφύγια και στόχους.

19. Παζάρι βιβλίου • Πλατεία Κοτζιά

Από 15 Φεβρουαρίου έως 6 Μαρτίου 2015.
Καθημερινά και Σαββατοκύριακα από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ στην Πλατεία Κοτζιά.

Ο Χούλιο Κορτάσαρ στο Παρίσι

Ο τάφος του Χούλιο Κορτάσαρ (1914–1984) στο Cimetière de Montparnasse. Δίπλα του η γυναίκα του Αμερικανίδα φωτογράφος και συγγραφέας Carol Dunlop (1947–1982).

φωτ.: Μαρία Ινές Κάρπι

Suicidal Tendencies

Γράφει ο Λάμπρος Σκουζάκης | Πανδοχείο,
30 Ιανουαρίου 2005 »»

Ένας Αργεντινός συγγραφέας άγνωστος στις ελληνικές εκδόσεις· ένας λογοτέχνης για τον οποίο εκφράστηκαν ο Μπόρχες και ο Κορτάσαρ εκφράστηκαν με τα καλύτερα λόγια (ο πρώτος μίλησε για σελίδες που τον συγκίνησαν, ο δεύτερος για ένα σπάνιο παράδειγμα μυθιστοριογράφου που δεν χρειάζεται να καταφύγει στην ιδεολογική ανασύνθεση του παρελθόντος, καθώς ζει το παρελθόν και μας φέρνει κοντά σε εμπειρίες και συμπεριφορές που διατηρούν άθικτο τον παραλογισμό τους)· ένας αγωνιστής κατά του φασισμού, καθώς το 1976, λίγες ώρες μετά την επιβολή της δικτατορίας, συνελήφθη, και αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από ένα χρόνο φυλάκισης και βασανιστηρίων, χάρη στην πίεση Αργεντινών και Ευρωπαίων συγγραφέων, όπως ο Ερνέστο Σάμπατο και ο Χάινριχ Μπελ. Ο καθένας από τους παραπάνω λόγους υπήρξε αρκετός για να ενδιαφερθώ άμεσα για αυτό το βιβλίο, μαζί μ’ ένα ακόμα στοιχείο, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το θέμα: η αυτοκτονία ως κεντρικό θέμα όχι ενός δοκιμίου αλλά ενός μυθιστορήματος!