Γράφει ο Χρήστος Αποστολάκος | Οδός Πανός,
Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2011
Ανθοφίλη Τελωνιάτη, Τα φίλιγκς, ποιήματα. Απόπειρα
Πρώτη εμφάνιση της Μυτιληνιάς ποιήτριας (αν και η ίδια αποποιείται αυτόν το τίτλο — αφού δεν θεωρεί πως γράφει ποίηση, αλλά πως μεταφέρει στο χαρτί συναισθήματα-feelings — που είναι και ο τίτλος της συλλογής της. Προσεγμένη, καλαίσθητη έκδοση που περιλαμβάνει τριάντα τέσσερις σύντομες, ενδιαφέρουσες ποιητικές συνθέσεις. Η γραφή λιτή, περιεκτική με δυνατές εικόνες και δεόντως επεξεργασμένα συναισθήματα… υποβάλλει, δίχως ποτέ να κραυγάζει. Ξεχωρίσαμε τα ποιήματα — νεκροταφείο ερώτων — ένας συχνά σπαρακτικός αποχαιρετισμός στο θεϊκό και συχνά άπιαστο συναίσθημα του έρωτα — επίσης το πέθανες αόρατος — μια ελεγεία για την απώλεια, που στοιχειώνει το παρελθόν και το παρόν μας — καθώς και το στιχουργικά ώριμο — φτάνει.
Σταχυολογούμε ενδεικτικά μερικούς από τους λιτούς — μοιάζουν συχνά με αφορισμούς — στίχους της Ανθοφίλης Τελωνιάτη.
Λευκή σελίδα, λευκή αρχή.
Σταγόνες ευτυχίας πάνω στο μαύρο της ψυχής.
Οδοιπόρος μιας ζωής που συνεχώς ανηφορίζει.
(από το «Λευκό ποίημα»)
Λίγα λεπτά μετά την αυτοκτονία σου, μου ζήτησες να χορέψουμε.
Σε κοίταξα πίσω απ’ τη χαραμάδα του κορμιού σου. Έτρωγες χόρτο της θάλασσας.
Έφτυναν τα μάτια σου αίμα. Ούρλιαζαν τα δάχτυλά σου. Με το φως της ημέρας έλιωσες — πέθανες αόρατος.
(από το «Πέθανες αόρατος»)
Ευχαρίστηση και κούραση πλαγιάζουν στο τώρα και με συνοδεύουν αόρατα.
Πληγωμένη ομορφιά που μόνο έτσι ομορφαίνεις.
Φτάνει ή χρειάζεται λίγο ακόμα ;
(από το «Φτάνει»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου