Ξεφλουδίζει ο Γιώργος Βέης | περιοδικό Index,
4 Φεβρουαρίου 2011 »»
«γράφεις ποιήματα/χύνω ποιήματα »
Νίκος Καρούζος, «Missa Βrevis»
Απαριθμώ τα κύρια χαρακτηριστικά της συλλογής «Ξεφλουδίζοντας το ποίημα», η οποία συνοψίζει κατά τον αρτιότερο τρόπο την ποιητική τέχνη και τεχνική του Ντίνου Σιώτη, ενός από τους εκφραστικότερους δημιουργούς της πολυεπίπεδης, πολυφωνικής λογοτεχνικής γενιάς του ’70: επιτήδεια ξόρκια για την κακοδαιμονία, ατομική ή συλλογική εν γένει, μικρά αφιερώματα σε σημαίνοντα ινδάλματα του πρόσφατου κυρίως παρελθόντος, αναφορές εν συντομία σε κομβικά γεωπολιτικά στίγματα, λεκτικές προτομές και ιμπρεσιονιστικοί αδριάντες σε προσφιλείς ποιητές, εξομολογητικοί τόνοι, αποδόμηση του καθημερινού διάκοσμου και προσφυγή στην ιαματική υφή της ποιητικής λειτουργίας, τόσο από την ενεργητική πλευρά του γράφοντος, όσο και από την παθητική σκοπιά του αναγνώστη. Έστω ένα πρώτο δείγμα, η ελεγεία για την ακμή και την πτώση του θαύματος μέσα μας. Είναι «Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη», αφιερωμένο Στη μνήμη του αξέχαστου Νικόλαου Κάλας, γραμμένο στην Τήνο, στις 26 Ιουλίου 2009: «Ο ποιητής πάντα θα επιστρέφει στο /“Je Reviens” πάντα θ’ ακούει από τη /δύση τις καμπάνες της ανατολής και θα / λειτουργεί καλύτερα εκτός Ελλάδος στα / καμπαναριά του Μανχάταν στην Ισπανία / του Εμφυλίου στα οδοφράγματα του Μάη / του ’68 θα καταφεύγει στη νοσταλγία για / ν’ αντλεί δυνάμεις προσοδοφόρες θα υπέρ / ασπίζεται πάραυτα τους αλχημιστές των / λέξεων θα βυθίζει στις ανησυχίες του στη / δύναμη της ποίησης ο ποιητής θα θαμπώνει / τα μάτια του απ’ τα ερείπια της στάχτης των / φτωχών των νικημένων των κατατρεγμένων / θα μένει αμήχανος μπροστά στο κόλπο του / Νικήτα Ράντου στον κόλπο της Σαλαμίνας».
