Γράφει ο Σταύρος Σταυρόπουλος | εφημ. Metro,
30 Οκτωβρίου 2006
Η πατρίδα του αληθινού ποιητή είναι μια χώρα-ολοκαύτωμα, που πάσχει από μοναξιά και αξιοπρέπεια, που τα ανοιξιάτικα κάστρα της έχουν καεί από υπερβολική έκθεση στο φως, ένας παραβατικός Love-ύρινθος που αντιστέκεται με περισσότερες βελανιδιές σε διάταξη πάρκου και μεγαλύτερη αναλογία φθινοπώρου, που βαλσαμώνει όνειρα και ξενυχτάει με τον θάνατο αγκαλιά κερνώντας τον συνθηματικά γράμματα. Εκεί κατοικεί, ο ποιητής Βασίλης Πολύζος, που έχει κόψει τα σύνορά της στα μέτρα του και την διασχίζει αδιάκοπα πάνω κάτω, καβάλα στο ηλιακό του ποδήλατο, πότε σαν Αιμίλιος και πότε σαν βροχοποιός, πετώντας τις λέξεις του σε ένα ουράνιο χαρτοπόλεμο από πορτογαλέζικα fado και βυζαντινή soul.
30 Οκτωβρίου 2006
Η πατρίδα του αληθινού ποιητή είναι μια χώρα-ολοκαύτωμα, που πάσχει από μοναξιά και αξιοπρέπεια, που τα ανοιξιάτικα κάστρα της έχουν καεί από υπερβολική έκθεση στο φως, ένας παραβατικός Love-ύρινθος που αντιστέκεται με περισσότερες βελανιδιές σε διάταξη πάρκου και μεγαλύτερη αναλογία φθινοπώρου, που βαλσαμώνει όνειρα και ξενυχτάει με τον θάνατο αγκαλιά κερνώντας τον συνθηματικά γράμματα. Εκεί κατοικεί, ο ποιητής Βασίλης Πολύζος, που έχει κόψει τα σύνορά της στα μέτρα του και την διασχίζει αδιάκοπα πάνω κάτω, καβάλα στο ηλιακό του ποδήλατο, πότε σαν Αιμίλιος και πότε σαν βροχοποιός, πετώντας τις λέξεις του σε ένα ουράνιο χαρτοπόλεμο από πορτογαλέζικα fado και βυζαντινή soul.
