Κατερίνα Σιδέρη • «Με βαρύ συναισθηματικό φορτίο»

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη | Fractar,
Τρίτη 29 Ιουλίου 2025 »»

Μαρία Βούλγαρη, 225, ποιήματα, Απόπειρα

Οι ποιητικές συλλογές, δεν είναι το αντικείμενό μου. Για να καταφέρεις να αγγίξεις τον συγγραφέα τους, πρέπει να κάνει μια συνειδητή βουτιά στα άδυτα των ποιημάτων του και να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι ο αέρας στα πνευμόνια σου είναι λίγος.

Το βιβλίο της Μαρίας Βούλγαρη ήρθε στα χέρια μου απρόσμενα. Επεξεργάστηκα το εξώφυλλό του και όταν άρχισα να το ξεφυλλίζω, η ματιά μου σκάλωσε στις λέξεις. Λέξεις που μιλούσαν στην ψύχη μου, λέξεις ικανές να κρατήσουν δέσμιο το ενδιαφέρον μου.

Έκλεισα το βιβλίο με δύναμη. Δεν ήμουν έτοιμη να χαθώ μέσα του. Πήρα τον χρόνο μου, άδειασα το μυαλό μου και κάθισα αναπαυτικά όταν ο ήλιος είχε πάρει τον δρόμο της δύσης.

Βούτηξα πραγματικά στον κόσμο του σαν σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αφέθηκα να με οδηγήσουν τα κύματα – ποιήματα της συγγραφέως, αναμετρήθηκα με πολλά και όταν πια μετά από αρκετά πισωγυρίσματα έφτασα στο τέλος του, μια αύρα αγαλλίασης, μια κάθαρση ψυχής ήταν εμφανής σε όλα μου τα κύτταρα.

Τα κείμενα του βιβλίου, τα ποιήματα της Μαρίας Βούλγαρη, είναι δροσοσταλίδες. Είναι μυριάδες πεφταστέρια. Είναι χαμόγελα. Είναι δάκρυα. Είναι μια ελπιδοφόρα άνοιξη και συνάμα ένας βαρύς χειμώνας. Είναι ένας προάγγελος ερώτων. Είναι μια κραυγή ικανή να ακουστεί χιλιόμετρα μακριά. Είναι μια έκρηξη αδρεναλίνης που συντελείται εντός σου. Είναι αναταραχή πολλών μποφόρ ενόσω εσύ ταξιδεύεις μέσα σε μια βαρκούλα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου πολλά είναι αυτά που σου κρατούν συντροφιά. Θα σε κρατούν από το χέρι και θα σε οδηγούν εκεί που αυτά θέλουν όσο κι αν εσύ θέλεις να λοξοδρομήσεις.

Απομόνωσα πολλά. Πολλά και διαφορετικά. Αντιθέσεις και ομοιότητες σου δίνουν το έναυσμα να συνεχίσεις, να ψάξεις εντός σου τα δικά σου συναισθήματα, τις δικές σου καταβολές, τα δικά σου λάθη, τις δικές σου αλήθειες, αλλά και κατευθύνσεις.

Σε κάθε του σελίδα σημείωνα μανιωδώς. Μικρά κείμενα με βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Λέξεις που κυοφορούν χιλιάδες έννοιες, αρκεί να έχεις το σθένος να τις ανακαλύψεις.

Έρωτας, κυρίαρχος και παντοτινός.
Όνειρα, ανεκπλήρωτα και αθάνατα.
Στίχοι που πληγώνουν και άλλοτε που αναζωογονούν.
Πολλές αναστάσιμες κραυγές πλάι σε εκκωφαντικές σιωπές.
Ένας γκρίζος ουρανός, ένα φιλί φυλακισμένο.
Η φυλακή του μυαλού.
Η αλήθεια μιας ψυχής.
Τα 21 γραμμάρια μιας ανείπωτης ευτυχίας.
Μια αυγουστιάτικη μοσχοβολιά.
Ένας αδιάβατος Παράδεισος.
Τα αλεξίσφαιρα γιλέκα του έρωτα.
Οι κακοφορμισμένες μας πληγές.
Ένας υπέρμετρος εγωισμός.
Ένας κυκεώνας από ευαισθησίες.
Μια σίγαση συναισθημάτων.
Μια πληθώρα εύγευστων φιλιών που σκαλώνουν στη μνήμη.
Τα λάθη της λήθης.
Το αγνάντεμα μιας θάλασσας.
Πολλές ή και όχι στιγμές ανεκτικότητας.
Τα ανήσυχα βλέμματα των ψυχών.
Εκείνα τα σ’ αγαπώ σε τιμή ευκαιρίας.
Μια ανυπόφορη απεραντοσύνη.
Το κυνήγι μιας χίμαιρας.

Όλα γίνονται κουβάρι. Όλα ασφυκτιούν και θέλουν να βγουν στο φως. Όλα αποτελούν μια κατάθεση ψυχής, ένα συνονθύλευμα συνειδητοποιήσεων ή ακόμα είναι ικανά να οδηγήσουν σε μια συναισθηματική ακαμψία.

Η μοναξιά, η ομορφιά, οι αχαρτογράφητες απουσίες, ο πόνος, οι εξαρτήσεις, το ένστικτο, η νοσταλγία, η αδημονία, οι άσωτες σκέψεις, οι σιωπές, κάποιες ανερμήνευτες αναστολές, οι παράνομες αυταπάτες, πολλά συντρίμμια σκιών, οι χωρίς αιτία συνδέσεις, τα λιγοστά αληθινά χαμόγελα, οι αγκαλιές, αλλά και μια απρόσμενη αναγέννηση είναι λιθαράκια που οδηγούν σε απάνεμα λιμάνια, λιθαράκια που οδηγούν στο μοναδικό φως του κάθε αναγνώστη, διαφορετικό για τον καθένα.

Διαβάζοντας, συνειδητοποιείς ότι κάθε λέξη έχει βαρύτητα, κάθε λέξη φέρει μια αρχέγονη σφραγίδα, κάθε λέξη είναι και μια κατάθεση ψυχής. Εσύ ως αναγνώστης επιλέγεις ποια οδό θα ακολουθήσεις. Είσαι διατεθειμένος να ακολουθήσεις τον εξαγνισμό που σου προσφέρει η συγγραφέας; Αν ναι, άδειασε τον νου σου από κάθε σκέψη και ετοίμασε τον εαυτό σου για μια βόλτα σε κρυστάλλινες ακρογιαλιές, σε αθέατα λιμάνια, σε κρυφές αμμουδερές παραλίες.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Μαρίας Βούλγαρη, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, απομόνωσα με κόπο τα δύο παρακάτω ποιήματα:

…κρυώνει η ψυχή μου χωρίς εσένα,
μου είπες.
Μα εγώ δεν έχω πανωφόρι να με ντύσω…

… και το πέπλο της αμφισβήτησης
συγκρούεται με την κατανόηση

και μένει η ανασφάλεια απέξω
σαν το φόβο που τρέφεται
όταν πεινάει η αγάπη…

Απόλαυσα κάθε σταθμό ξεχωριστά. Και οι 225 είχαν χροιά, είχαν τοποθέτηση, είχαν άποψη, είχαν βαρυσήμαντη παρακαταθήκη. Είχαν χρώμα. Είχαν βάθος. Είχαν σκυτάλη που αφηνόταν στα χέρια σου έτοιμη να την οδηγήσεις.
Εγώ οδηγήθηκα μακριά. Ίσως συνδέθηκα με τη συγγραφέα ίσως και όχι, εκείνη ξέρει. Πάντως το ταξίδι μου ήταν μοναδικό και πραγματικά το λάτρεψα.
Σειρά σας.
Αντέχετε να βουτήξετε βαθιά μέσα στην ψυχή σας με μοναδική σανίδα σωτηρίας τα 225 ποιήματα της Μαρίας;
Εσείς θα αποφασίσετε…