Βασίλης Βασιλικός • «Ωστόσο τα ποιήματά της έχουν και βαθιές ρίζες στο χώμα. Είναι γήινα ή θαλασσινά ή ακόμα και ουράνια»

γράφει ο Βασίλης Βασιλικός για το βιβλίο τής
Χριστίνας Οικονομίδου, Μ’ έναν χορό στο στόμα |
περιοδικό fractal, 12 Μαΐου 2020 »»

Η Χριστίνα Οικονομίδου με κάθε της νέα ποιητική συλλογή μάς ξαφνιάζει, γιατί δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη. Η πιο πρόσφατη Μ’ έναν χορό στο στόμα (εκδόσεις Απόπειρα) συνεχίζει την ανοδική πορεία της ποίησης της με τον τρόπο των αναρριχητικών: ολοένα και ψηλότερα. Ωστόσο τα ποιήματά της έχουν και  βαθιές ρίζες στο χώμα. Είναι γήινα ή θαλασσινά ή ακόμα και ουράνια.

Να πώς κλείνει το βιβλίο με το  «Ευ-δοκία (Άνδρος)»:

«Κι όμως η μουσική δεν έχει εξουσία/ κυλά ανάμεσα στα τρέχοντα σαν δεδομένη/ ξεπλένοντας τα λασπωμένα μας παπούτσια/ απ’ τον μόχθο/ λυτρώνοντας τα πόδια απ’ τις αλυσίδες/ του ανείπωτου/ σ’ έναν χορό επαναδιατυπώνοντας/ όλες μας τις χειρονομίες/ θαρρείς και είναι πάντα εκεί να τις μαζεύει/ από τις άκριες του νου που περισσεύουν/  – χνάρια της παιδικής μας ηλικίας –/ και να τις συμπληρώνει/ σ’ ένα πίνακα ενήλικο που έμεινε λειψός.
(…) Μα η καρδιά μας επιμένει στο παράπονο/ (γιατί μ’ εγκαταλείψατε;)
(…) Εχει νυχτώσει πια για τα καλά/ το πέλαγο μπροστά μου ησυχάζει ˙/μεσ’ την απέριττη σιωπή/ ακούγεται ένας λυγμός/ απ’ το καμπαναριό μιας εκκλησιάς/ γειτονικής, που ξενυχτάει.
Τ’ αστέρια χαμηλώνουν ως τα πόδια μου,/ μέσα  μου σώπασαν τα λάβαρα/ και η αυλή μου μοιάζει αίφνης γαλαξίας˙
το γέλιο σου/ απόηχος και ειρωνεία,/ αβίαστο και εκκωφαντικό/ σπάζει τον κόσμο σε κομμάτια θρύψαλα/ κι έπειτα τον γεννά ξανά/ απ’ την αρχή.
ΥΓ.
Μ’ έναν χορό στο στόμα/ και τα στήθη ξέσκεπα,/ από τη ράχη του Κενταύρου/
θα μπορούσα  και
            να κατακρημνιστώ
                        απόψε.

Ένα τέτοιο ποίημα, όπως είναι και τα υπόλοιπα της συλλογής, σε πάει σηκωτό στην καρδιά της λυρικής  μας ποίησης που το λίκνο της βρίσκεται στον τόπο μας  στον Πάριο-Θάσιο Αρχίλοχο και στη Λέσβια Σαπφώ.

11/05/2020
Βασίλης Βασιλικός