γράφει η Αντιγόνη Κατσαδήμα | «Αναγνώσεις», Αυγή,
Κυριακή 17 Μαρτίου 2019 »»
Ο Μιχάλης Μήτρας θα μας λείψει, αλλά ο Μιχαήλ, ο συγγραφέας και ποιητής θα είναι πάντα μαζί μας. Έτσι ήθελε να γράφεις το όνομά του στους φακέλους, καθώς απευθυνόσουν στο συγγραφέα και ποιητή. Στις συζητήσεις, στο πατάρι του Κοραή της Ιπποκράτους και σε άλλα κεντρικά σημεία της πόλης, μπορούσες άνετα να του μιλήσεις στον ενικό και εκείνος, με τη σειρά του, θα σε παρότρυνε να κάνεις λίγο πιο κει την καρέκλα σου, ώστε να βρίσκεται στο σωστό, για τα μάτια του, σημείο. Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίζουμε προσωπικά τον Μιχάλη Μήτρα, τον εμπνευστή της παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, – η οποία πλέον εορτάζεται στις 21 Μαρτίου, – ξέρουμε πως, εκτός από σχολαστικός, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Μπορούσε να παρεξηγήσει εκείνα τα λόγια καυστικού χιούμορ, αν ένιωθε ότι ξεπερνούσαν τα όρια του αθώου και του καλοπροαίρετου. Δεν είχε κακή κουβέντα για κάποιον, ήταν ιδιαίτερα εγκρατής, όπως και το σκουρόχρωμο, μαύρο ντύσιμό του. Θα μπορούσε να ήταν ένας γνήσιος απόγονος του Γκόγκολ, ένας λογοτέχνης χωρίς περιττό λέγειν ή πράττειν που ήθελε να του στέλνεις καρτ ποστάλ από μέρη της Ελλάδας. Από τον Βόλο και ας ήταν Βολιώτης.
Ήταν πάντα γεμάτος με φακέλους, ενημερωμένος για όλα, παρόλο που οι φωτοτυπίες αφορούσαν σε συγκεκριμένα θέματα ποίησης, γλώσσας και λογοτεχνίας. Ήθελε να μοιράζει τη γνώση, να νιώθει ότι συμμερίζονται και άλλοι τις ανησυχίες του. Και, βέβαια, τον ευχαριστούσε να σου δίνει άρθρα για την ποίησή του. Όταν ένας από την παρέα έγραφε κάτι και δημοσιευόταν, το Σάββατο το μεσημέρι, στον Κοραή, ο Μιχάλης φρόντιζε να έχει φωτοτυπίες του κειμένου για όλους. Η μνεία της στιγμής γινόταν ανάγκη συλλογικού σκοπού για κείνον, ή για εκείνον, καθώς δεν του άρεσε να κόβεις τις λέξεις. Και δεν συμφωνούσε με τη χρήση όλων των λέξεων σε ένα ποίημα, όταν συζητούσαμε για θέματα αισθητικής και επικοινωνίας και ξαφνικά θα με ρώταγε αν ξέρω και τον τάδε Βολιώτη συγγραφέα ή ποιητή. Ήταν ένας διαφημιστής του Βόλου παντός καιρού.
Όταν τον έπαιρνες τηλέφωνο, έπρεπε να περιμένεις τα δευτερόλεπτα του τηλεφωνητή και τότε μιλούσες σαν να ήθελες να αφήσεις μήνυμα. Διότι, εννιά στις δέκα απαντούσε. Γράφω για όλα αυτά και έχω την ανάμνησή τους σαν να ήταν χτες, παρόλο που τα τελευταία χρόνια ο φίλος ποιητής αντιμετώπιζε προβλήματα στην καθημερινότητά του. Λένε πως είναι καλύτερα να θυμάσαι έναν άνθρωπο στα καλά του παρά στα άσχημα. Δεν συμφωνώ απόλυτα, ωστόσο, συνέβη να τον θυμάμαι στα καλά του. Με Τη μηχανή αναζήτησης, τις Διακριτικές μεταβολές, τα οπτικά ποιήματά του σε άσπρο μαύρο, αλλά και με τη συλλογή διηγημάτων της Νατάσας Χατζιδάκι, Συνάντησέ την το βράδυ, ο Μιχαήλ Μήτρας έχει αφήσει το σημείωμά του στο χρόνο και στον τρόπο να σκέφτομαι. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, με είχε συγκινήσει η αφοσίωσή του στο Νάνο Βαλαωρίτη ως καλός φίλος, πρόθυμος να βοηθήσει και να συμβάλει όπου μπορεί. Αυτό το υστερόγραφο είναι το ελάχιστο δώρο στη μνήμη του αγαπημένου μας Μιχάλη, Μιχαήλ Μήτρα.
Κυριακή 17 Μαρτίου 2019 »»
Ο Μιχάλης Μήτρας θα μας λείψει, αλλά ο Μιχαήλ, ο συγγραφέας και ποιητής θα είναι πάντα μαζί μας. Έτσι ήθελε να γράφεις το όνομά του στους φακέλους, καθώς απευθυνόσουν στο συγγραφέα και ποιητή. Στις συζητήσεις, στο πατάρι του Κοραή της Ιπποκράτους και σε άλλα κεντρικά σημεία της πόλης, μπορούσες άνετα να του μιλήσεις στον ενικό και εκείνος, με τη σειρά του, θα σε παρότρυνε να κάνεις λίγο πιο κει την καρέκλα σου, ώστε να βρίσκεται στο σωστό, για τα μάτια του, σημείο. Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίζουμε προσωπικά τον Μιχάλη Μήτρα, τον εμπνευστή της παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, – η οποία πλέον εορτάζεται στις 21 Μαρτίου, – ξέρουμε πως, εκτός από σχολαστικός, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Μπορούσε να παρεξηγήσει εκείνα τα λόγια καυστικού χιούμορ, αν ένιωθε ότι ξεπερνούσαν τα όρια του αθώου και του καλοπροαίρετου. Δεν είχε κακή κουβέντα για κάποιον, ήταν ιδιαίτερα εγκρατής, όπως και το σκουρόχρωμο, μαύρο ντύσιμό του. Θα μπορούσε να ήταν ένας γνήσιος απόγονος του Γκόγκολ, ένας λογοτέχνης χωρίς περιττό λέγειν ή πράττειν που ήθελε να του στέλνεις καρτ ποστάλ από μέρη της Ελλάδας. Από τον Βόλο και ας ήταν Βολιώτης.Ήταν πάντα γεμάτος με φακέλους, ενημερωμένος για όλα, παρόλο που οι φωτοτυπίες αφορούσαν σε συγκεκριμένα θέματα ποίησης, γλώσσας και λογοτεχνίας. Ήθελε να μοιράζει τη γνώση, να νιώθει ότι συμμερίζονται και άλλοι τις ανησυχίες του. Και, βέβαια, τον ευχαριστούσε να σου δίνει άρθρα για την ποίησή του. Όταν ένας από την παρέα έγραφε κάτι και δημοσιευόταν, το Σάββατο το μεσημέρι, στον Κοραή, ο Μιχάλης φρόντιζε να έχει φωτοτυπίες του κειμένου για όλους. Η μνεία της στιγμής γινόταν ανάγκη συλλογικού σκοπού για κείνον, ή για εκείνον, καθώς δεν του άρεσε να κόβεις τις λέξεις. Και δεν συμφωνούσε με τη χρήση όλων των λέξεων σε ένα ποίημα, όταν συζητούσαμε για θέματα αισθητικής και επικοινωνίας και ξαφνικά θα με ρώταγε αν ξέρω και τον τάδε Βολιώτη συγγραφέα ή ποιητή. Ήταν ένας διαφημιστής του Βόλου παντός καιρού.
Όταν τον έπαιρνες τηλέφωνο, έπρεπε να περιμένεις τα δευτερόλεπτα του τηλεφωνητή και τότε μιλούσες σαν να ήθελες να αφήσεις μήνυμα. Διότι, εννιά στις δέκα απαντούσε. Γράφω για όλα αυτά και έχω την ανάμνησή τους σαν να ήταν χτες, παρόλο που τα τελευταία χρόνια ο φίλος ποιητής αντιμετώπιζε προβλήματα στην καθημερινότητά του. Λένε πως είναι καλύτερα να θυμάσαι έναν άνθρωπο στα καλά του παρά στα άσχημα. Δεν συμφωνώ απόλυτα, ωστόσο, συνέβη να τον θυμάμαι στα καλά του. Με Τη μηχανή αναζήτησης, τις Διακριτικές μεταβολές, τα οπτικά ποιήματά του σε άσπρο μαύρο, αλλά και με τη συλλογή διηγημάτων της Νατάσας Χατζιδάκι, Συνάντησέ την το βράδυ, ο Μιχαήλ Μήτρας έχει αφήσει το σημείωμά του στο χρόνο και στον τρόπο να σκέφτομαι. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, με είχε συγκινήσει η αφοσίωσή του στο Νάνο Βαλαωρίτη ως καλός φίλος, πρόθυμος να βοηθήσει και να συμβάλει όπου μπορεί. Αυτό το υστερόγραφο είναι το ελάχιστο δώρο στη μνήμη του αγαπημένου μας Μιχάλη, Μιχαήλ Μήτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου