γράφει ο Νίκος Μάντζιος | Εξιτήριον,
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019 »»
Στη ζωή μου έχασα πράγματα πολλά, μα αυτήν δεν ήθελα να τη χάσω. Ήθελα να τη δω, να την αρπάξω και να τη ζήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα. Να νιώσω έστω για λίγο (ή για πολύ, μακάρι!) σαν τυχερός θνητός που πριν πάει στον θάνατο να μπορεί να πει πως ναι, την άδραξα και την έζησα κι εγώ αυτήν την περίφημη, τη θεία τη Στιγμή που ’ναι μοναδική για τον καθένα κι έρχεται μόνο μια φορά – μπορεί και δυο εάν οι Μοίρες είναι σπλαχνικές και σε οικτίρουν που στάθηκες άτυχος τη πρώτη τη φορά και δεν την έζησες.
Διάλεξα το πέρασμα με σύνεση και έμεινα εκεί φρουρός με το λυχνάρι αναμμένο, στήνοντας ξόβεργα και παγίδες όπως έμαθα πως κάνουν οι σώφρονες θηρευτές στιγμών. Όμως εκείνο που δεν έπρεπε να ξεχάσω ήταν να μην κλείσω τα μάτια μου ποτέ γιατί η Στιγμή είναι θήραμα τετραπέρατο κι εύκολα σου ξεφεύγει αν γελαστείς και κλείσεις τα βλέφαρα για λίγο.
«Να είσαι ξύπνιος» μου έλεγε ο πατέρας μου – που αν κρίνω από τη θλίψη που είχε μέσα στα μάτια του λίγο πριν τα σφαλίσει, αυτός τη δικιά του τη Στιγμή δεν την αντάμωσε ποτέ. Ξέρω τώρα τι εννοούσε λέγοντας «ξύπνιος»: όχι να είμαι έξυπνος, μα να ’μαι εκεί όταν Εκείνη θα περάσει. Μη λάχει (αλίμονο!) κι έχω τα μάτια και τον νου κλειστά και έτσι αναπάντεχα διαβεί και δεν την πιάσω. «Να γρηγορείς» μου έλεγε συνέχεια (Το «και να προσεύχεσαι» μου το ’κρυβε, μα τ’ ανακάλυψα μονάχος μου αργότερα, στην ανάγκη).
Κι ο άμοιρος εγώ κουράστηκα και τα ’κλεισα για μια στιγμή και η Στιγμή μου πέρασε λες και καραδοκούσε. Έχασα ο ανόητος το φευγαλέο, εκείνο για το οποίο τάχτηκα να είμαι φρουρός ακοίμητος και να ’χω πάντα λάδι στη δάδα για να φέγγει. Δεν το είδα, απλά το ένιωσα όταν βιαστικά πέρασε από δίπλα μου σαν αχνοφύσημα ανέμου που θρόισε τα τσίνορα και μ’ έκανε να τ’ ανοίξω. Μα ήταν ήδη αργά. Ιδού ο Νυμφίος πέρασε εν τω μέσω της μωρίας μου. Δεν στάθηκα αντάξιος για να ’μπω στον νυμφώνα. Πείσμωσα. Πήρα βαθιά ανάσα και ξαναστήλωσα τα μάτια που με πρόδωσαν στο πέρασμα μπροστά μου.
Μοίρες καλές, Νυμφίε ελεήμονα, ευσπλαχνιστείτε εμένα τον αδύναμο και στείλτε τη Στιγμή μου.
Και με σπλαχνίστηκαν· και ήρθε η Στιγμή και με στιγμάτισε.
ΠΗΓΗ: Νίκος Μάντζιος Βλέπε οπισθόφυλλο: Μικρές ιστορίες που σμίγουν σε μία, Εκδόσεις Απόπειρα, 2017
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019 »»
Στη ζωή μου έχασα πράγματα πολλά, μα αυτήν δεν ήθελα να τη χάσω. Ήθελα να τη δω, να την αρπάξω και να τη ζήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα. Να νιώσω έστω για λίγο (ή για πολύ, μακάρι!) σαν τυχερός θνητός που πριν πάει στον θάνατο να μπορεί να πει πως ναι, την άδραξα και την έζησα κι εγώ αυτήν την περίφημη, τη θεία τη Στιγμή που ’ναι μοναδική για τον καθένα κι έρχεται μόνο μια φορά – μπορεί και δυο εάν οι Μοίρες είναι σπλαχνικές και σε οικτίρουν που στάθηκες άτυχος τη πρώτη τη φορά και δεν την έζησες.
Διάλεξα το πέρασμα με σύνεση και έμεινα εκεί φρουρός με το λυχνάρι αναμμένο, στήνοντας ξόβεργα και παγίδες όπως έμαθα πως κάνουν οι σώφρονες θηρευτές στιγμών. Όμως εκείνο που δεν έπρεπε να ξεχάσω ήταν να μην κλείσω τα μάτια μου ποτέ γιατί η Στιγμή είναι θήραμα τετραπέρατο κι εύκολα σου ξεφεύγει αν γελαστείς και κλείσεις τα βλέφαρα για λίγο.
«Να είσαι ξύπνιος» μου έλεγε ο πατέρας μου – που αν κρίνω από τη θλίψη που είχε μέσα στα μάτια του λίγο πριν τα σφαλίσει, αυτός τη δικιά του τη Στιγμή δεν την αντάμωσε ποτέ. Ξέρω τώρα τι εννοούσε λέγοντας «ξύπνιος»: όχι να είμαι έξυπνος, μα να ’μαι εκεί όταν Εκείνη θα περάσει. Μη λάχει (αλίμονο!) κι έχω τα μάτια και τον νου κλειστά και έτσι αναπάντεχα διαβεί και δεν την πιάσω. «Να γρηγορείς» μου έλεγε συνέχεια (Το «και να προσεύχεσαι» μου το ’κρυβε, μα τ’ ανακάλυψα μονάχος μου αργότερα, στην ανάγκη).
Κι ο άμοιρος εγώ κουράστηκα και τα ’κλεισα για μια στιγμή και η Στιγμή μου πέρασε λες και καραδοκούσε. Έχασα ο ανόητος το φευγαλέο, εκείνο για το οποίο τάχτηκα να είμαι φρουρός ακοίμητος και να ’χω πάντα λάδι στη δάδα για να φέγγει. Δεν το είδα, απλά το ένιωσα όταν βιαστικά πέρασε από δίπλα μου σαν αχνοφύσημα ανέμου που θρόισε τα τσίνορα και μ’ έκανε να τ’ ανοίξω. Μα ήταν ήδη αργά. Ιδού ο Νυμφίος πέρασε εν τω μέσω της μωρίας μου. Δεν στάθηκα αντάξιος για να ’μπω στον νυμφώνα. Πείσμωσα. Πήρα βαθιά ανάσα και ξαναστήλωσα τα μάτια που με πρόδωσαν στο πέρασμα μπροστά μου.
Μοίρες καλές, Νυμφίε ελεήμονα, ευσπλαχνιστείτε εμένα τον αδύναμο και στείλτε τη Στιγμή μου.
Και με σπλαχνίστηκαν· και ήρθε η Στιγμή και με στιγμάτισε.
ΠΗΓΗ: Νίκος Μάντζιος Βλέπε οπισθόφυλλο: Μικρές ιστορίες που σμίγουν σε μία, Εκδόσεις Απόπειρα, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου