Γράφει η Φανή Χούρσογλου | Ιστορία της ελληνικής μουσικής,
Κυριακή 5 Αυγούστου 2018 »»
Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορεί ν’ ακολουθήσει κάποιος ιχνηλατώντας (πέρα από…) τα όρια της συμβατικής συνειδητότητας και του ρασιοναλισμού.
Και ο «εργάτης» του Χρήστου Αποστολάκου φαίνεται να έχει εξερευνήσει αρκετά από αυτά.
Κάποιες διαδρομές αποδείχτηκαν αδιέξοδες, ωστόσο τις περπάτησε ως το τέρμα, για να φτάσει στο σημείο να διαπιστώσει βιωματικά κι αυτοπροσώπως, πως η αγωνιώδης καταστολή του αρχέγονου φόβου, δεν καταλήγει παρά στην ολοκληρωτική επικράτησή του, αφού κλείνοντας κανείς τα μάτια απέναντι στην όποια «αλήθεια» ούτε τον κόσμο μπορεί ν’ αλλάξει ούτε τον κόσμο του.
Μαζεύει τότε τα κομμάτια του, παίρνει βαθιές ανάσες, παίρνει και τα μπρος πίσω, και δοκιμάζει, ψάχνει όπου και όπως μπορεί, να βρει αχτίδες μέσα στο έρεβος της αυτοκαταστροφικής του φύσης. Για τον «Εργάτη του φωτός» που περιπλανιέται μόνος σε δάσος πυκνό, που όλα τα δέντρα μοιάζουν ίδια, η αχτίδα έρχεται μέσα από έναν καταλύτη, το σαμανικό ελιξίριο του Αμαζονίου, μια εμπειρία ζωής που έχει τη δύναμη να εμφανίσει ολοζώντανα μπροστά του, όλα όσα απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι, θάβοντάς τα στα προσωπικά του υπόγεια της απώλειας και της πνευματικής ύπνωσης.
Σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων πέφτει σε μια εκστατική κατάσταση και ξεκινά ένα συναρπαστικό, αλλά κυρίως αφυπνιστικό, ταξίδι, που του διδάσκει, πώς να βοηθήσει τον εαυτό του, γκρεμίζοντας ακριβώς αυτά τα τείχη του «εαυτού». Διευρύνοντας το νου του προς τα ύψη και τα βάθη ο «εργάτης» φτάνει σε αξιοσημείωτες αποκαλύψεις. Πόσο θάρρος, επιμονή κι αυτοέλεγχο, προϋποθέτει αλλά επίσης χαρίζει η συνειδητή αναζήτηση του φωτός και της αλήθειας… Πόσο επίπονη είναι η αυτογνωσία, αλλά και πόσο λυτρωτική όταν (ότε και αν…) καταφέρουμε να την αντικρίσουμε κατάματα…
Το βιβλίο μού άφησε αυτή τη γλυκόπικρη γεύση δέους και θαυμασμού, για τη δύναμη του πνεύματος και της φύσης — που ενίοτε θέλουμε να ξεχνάμε καθώς κρυβόμαστε στο comfort zone που έχουμε την κοντόφθαλμη ψευδαίσθηση πως «ελέγχουμε»… Θεωρώ πως ο Εργάτης του φωτός είναι ένα βιβλίο συγκινητικό, τολμηρό και ρηξικέλευθο, μια ολοζώντανη μαρτυρία που συνταράζει τον αναγνώστη, καθιστώντας τον συμμέτοχο στην εμπειρία αυτής της μαγικής περιπέτειας!
Ο Χρήστος Αποστολάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Εδώ και χρόνια γράφει κυρίως διηγήματα και μυθιστορήματα.
Κυριακή 5 Αυγούστου 2018 »»
Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορεί ν’ ακολουθήσει κάποιος ιχνηλατώντας (πέρα από…) τα όρια της συμβατικής συνειδητότητας και του ρασιοναλισμού. Και ο «εργάτης» του Χρήστου Αποστολάκου φαίνεται να έχει εξερευνήσει αρκετά από αυτά.
Κάποιες διαδρομές αποδείχτηκαν αδιέξοδες, ωστόσο τις περπάτησε ως το τέρμα, για να φτάσει στο σημείο να διαπιστώσει βιωματικά κι αυτοπροσώπως, πως η αγωνιώδης καταστολή του αρχέγονου φόβου, δεν καταλήγει παρά στην ολοκληρωτική επικράτησή του, αφού κλείνοντας κανείς τα μάτια απέναντι στην όποια «αλήθεια» ούτε τον κόσμο μπορεί ν’ αλλάξει ούτε τον κόσμο του.
Μαζεύει τότε τα κομμάτια του, παίρνει βαθιές ανάσες, παίρνει και τα μπρος πίσω, και δοκιμάζει, ψάχνει όπου και όπως μπορεί, να βρει αχτίδες μέσα στο έρεβος της αυτοκαταστροφικής του φύσης. Για τον «Εργάτη του φωτός» που περιπλανιέται μόνος σε δάσος πυκνό, που όλα τα δέντρα μοιάζουν ίδια, η αχτίδα έρχεται μέσα από έναν καταλύτη, το σαμανικό ελιξίριο του Αμαζονίου, μια εμπειρία ζωής που έχει τη δύναμη να εμφανίσει ολοζώντανα μπροστά του, όλα όσα απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι, θάβοντάς τα στα προσωπικά του υπόγεια της απώλειας και της πνευματικής ύπνωσης.
Σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων πέφτει σε μια εκστατική κατάσταση και ξεκινά ένα συναρπαστικό, αλλά κυρίως αφυπνιστικό, ταξίδι, που του διδάσκει, πώς να βοηθήσει τον εαυτό του, γκρεμίζοντας ακριβώς αυτά τα τείχη του «εαυτού». Διευρύνοντας το νου του προς τα ύψη και τα βάθη ο «εργάτης» φτάνει σε αξιοσημείωτες αποκαλύψεις. Πόσο θάρρος, επιμονή κι αυτοέλεγχο, προϋποθέτει αλλά επίσης χαρίζει η συνειδητή αναζήτηση του φωτός και της αλήθειας… Πόσο επίπονη είναι η αυτογνωσία, αλλά και πόσο λυτρωτική όταν (ότε και αν…) καταφέρουμε να την αντικρίσουμε κατάματα…
Το βιβλίο μού άφησε αυτή τη γλυκόπικρη γεύση δέους και θαυμασμού, για τη δύναμη του πνεύματος και της φύσης — που ενίοτε θέλουμε να ξεχνάμε καθώς κρυβόμαστε στο comfort zone που έχουμε την κοντόφθαλμη ψευδαίσθηση πως «ελέγχουμε»… Θεωρώ πως ο Εργάτης του φωτός είναι ένα βιβλίο συγκινητικό, τολμηρό και ρηξικέλευθο, μια ολοζώντανη μαρτυρία που συνταράζει τον αναγνώστη, καθιστώντας τον συμμέτοχο στην εμπειρία αυτής της μαγικής περιπέτειας!
Ο Χρήστος Αποστολάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Εδώ και χρόνια γράφει κυρίως διηγήματα και μυθιστορήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου