γράφει η Σοφία Βόικου |
Amagi, Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017
»»
Τον
Δημήτρη τον γνώρισα μέσω του Facebook. Τον γνώρισα μέσω της αγάπης του για τα βιβλία, όπου χρόνια πριν συμμετείχαμε σε διάφορες ομάδες βιβλίων. Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως παρά το νεαρό της ηλικίας του (ήταν ακόμα μαθητής Λυκείου) είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για το διάβασμα, και μάλιστα προτιμούσε βιβλία «δύσκολα», θα τολμούσα να πω. Από εκείνη την εποχή, πίστευα πως ο
Δημήτρης κάποια στιγμή θα έγραφε ― και τελικά δεν έπεσα έξω. Το
«Πέφτουν αστέρια» είναι το πρώτο του βιβλίο, ένα βιβλίο καταιγιστικό και βίαιο που σε αρπάζει θαρρείς από τον λαιμό και με την ιστορία του και τον τρόπο γραφής του δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Μου θύμισε μεσαιωνικό παραμύθι, από εκείνα τα σκοτεινά παραμύθια που ήταν η διασκέδαση των μεγάλων και όχι των μικρών. Παραμύθια τραγικά, σκοτεινά και συμβολικά όπου όλα επιτρέπονται και όλα φαίνονται φυσιολογικά, όπως ένας Ινδιάνος στην ελληνική επαρχία ή μία κούκλα που έχει αδελφές και μπορεί και μιλάει. Παραμύθια που αν κρύβουν κάποιον διδακτισμό δεν σου τον πλασάρουν εύκολα, αλλά πρέπει να σκάψεις βαθιά για να τον βρεις, να κουραστείς για να τον ανακαλύψεις. Ένα τέτοιο σκοτεινό παραμύθι, τραγικό σε όλη του την ύπαρξη, είναι και το βιβλίο του
Δημήτρη. Συμβολικό, με βαθιά κρυμμένα νοήματα που σε παρασέρνει με την αφήγησή του.