Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016 »»
Τέσσερις εποχές στον δρόμο τιτλοφορεί τη νέα της ποιητική συλλογή η ποιήτρια Χριστίνα Οικονομίδου. Μια περιπλάνηση μέσα στο χρόνο και το χώρο, ένα ταξίδι αυτογνωσίας είναι τα ποιήματά της. Το ταξίδι, το κάθε ταξίδι μας διαμορφώνει. Ειδικά όταν αυτό το ταξίδι ξεκινά από την ψυχή, αναζητώντας βαθιά μέσα μας ένα τρόπο να εξηγήσουμε την ταυτότητά μας αλλά και να ανακαλύψουμε διάφορες πτυχές του εαυτού μας που δεν γνωρίζαμε. Η Οικονομίδου μιλά μια γλώσσα απόλυτα ειλικρινή, δεν φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με το ανεξερεύνητο αυτό κομμάτι της ψυχής και να το οριοθετήσει στον χάρτη ενός ποιήματος. Γι’ αυτό και οι στίχοι της είναι ακέραιοι, έχουν μια δύναμη που προέρχεται από την τόλμη της να εξηγήσει τον κόσμο και κατ’ επέκταση τον εαυτό της μέσα στον κόσμο:
Έτσι παλεύεις να εξιλεωθείς
περνώντας από χώρα σε σώμα,
από λώρο σε γη μητρική
ή άλλου
Τόσα χρόνια
ανέστιοι ταξιδιώτες
συνειδήσεων,
πλαστογραφούμε Άτλαντες
αψηφώντας
το προφανές.
Σε αυτούς τους στίχους φανερώνεται η φιλοσοφική δύναμη που εμπνέει την ποιήτρια να σταθεί ατρόμητη μπροστά στον ανηλεή χρόνο, επιχειρώντας να σκάψει βαθιά μέσα της, χωρίς τα περιττά στολίδια του κάθε ψέματος για να βρει την αλήθεια. Το καταφέρνει. Γι’ αυτό τα ποιήματά της είναι μικρές λάμψεις φωτός μέσα στο σκοτάδι. Η Οικονομίδου κριτικάρει, αγωνιά, επιθυμεί να εξηγήσει, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πολλές φορές σκληρή, κι άλλοτε λυρική, ντυμένη με ένα δραματικό τόνο προσφέροντας στα ποιήματά της σθένος και μια αξιοπρόσεκτη λιτή μορφή. Η συλλογή χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το Cosmopolitics, τους Δημόσιους χώρους, τους Ιδιωτικούς χώρους και την Ύπαιθρο. Δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η σειρά γιατί ξεκινά από την κοσμοπολίτικη εικόνα του σύγχρονου κόσμου και καταλήγει στην πηγή, την ύπαιθρο, στη φύση που μερικές φορές έχουμε ξεχάσει ότι ανήκουμε. Συμβολικά αν το δούμε, η ποιήτρια αναζητά την πηγή μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στον κοινωνικό χώρο, στον δημόσιο βίο, για να προχωρήσει από το ιδιωτικό στον ανοιχτό χώρο της υπαίθρου. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και προσεκτικής μελέτης της ανθρώπινης διάστασης:
(η φυλακή μας άλλωστε ορίζει
μόνο ό,τι κλείνουμε απέξω)
Δεν είναι τρόπος αυτός να ξεδίνουμε
Ισχυρίζονται οι θεράποντες φύλακες
(συμπληρώνω λέξεις στο σκράμπλ
προκειμένου, ασφαλώς, να κερδίσω)
Το πεδίο της μάχης ανοίγεται ξάστερο
Και ζητιάνοι στρατιώτες
Κουρεύουν τη νύφη
(τα ίδια τέρατα χλευάζουμε
σκέφτομαι
αρκεί που ακόμη αντέχουμε
φλερτάροντας με την καταστολή
και καταπίνουμε βατράχια που
ευχόμαστε να γίνουν πρίγκιπες
ή και πριγκίπισσες
καθώς χωνεύουμε)
Ο ειρωνικός τρόπος έκφρασης μεταφέρει την ένταση ατόφια στον αναγνώστη. Θεωρώ την Οικονομίδου σπουδαία ποιήτρια γιατί με τις δυνατές εικόνες και σκέψεις της δημιουργεί μια ποίηση χρήσιμη, ναι σωστά το γράφω, χρήσιμη, γιατί αφυπνίζει, μας συνταράζει, μας βάζει σε σκέψεις αλλά και συγχρόνως αγγίζει την ψυχή. Τέσσερις εποχές στον δρόμο. Ένα βιβλίο ποίησης που αξίζει να προσεχθεί.
Πίσω απ’ τα βλέφαρά μας,
όπως είθισται,
θα μαίνονται
οι πυρκαγιές
κι αλαφιασμένα κύτταρα
θα ζευγαρώνουν.
Χριστίνα Οικονομίδου, 4 εποχές στον δρόμο, Απόπειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου