Η Κατερίνα Έσσλιν @ Έθνος

Το διήγημα «Ο Γούντυ ήταν γυναίκα» της Κατερίνας Έσσλιν σήμερα στο «Έθνος».

Τα φώτα στο βάθος στο Αναλόγιο

Την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2013, στις 7.30 το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, η Niemands Rose διαβάζει κείμενα της και συζητά με τους φίλους-αναγνώστες της για το βιβλίο της, για την περιπέτεια της γραφής, για τις περιπέτειες των απλών ανθρώπων. Τη συγγραφέα και το βιβλίο της παρουσιάζει ο  ομότεχνός της Λευτέρης Γιαννακουδάκης. Παίζουν μουσική η Κάλλια Σπυριδάκη και η Χριστίνα Πολυκάρπου.

__________
Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειιο Κρήτης, τηλ. 2810/282303

32 διηγήματα για το καλοκαίρι

Από 27 Ιουλίου και κάθε μέρα στο Έθνος
Στο αφιέρωμα μετέχουν 3 συγγραφείς της Απόπειρας.

Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, θα δημοσιευτούν τα διηγήματα «Ο Γούντυ ήταν γυναίκα» από το Γαμ. της Κατερίνας Έσσλιν, την Τρίτη 30 Ιουλίου· «γλύπτης των ανθρώπων παράφορος» από Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose την Δευτέρα 5 Αυγούστου· και «Ο θεός που αμάρτησε» από το Αγαπημένε μου ψυχίατρε της Καίτης Βασιλάκου, την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου.

Σύντομες ιστορίες, απρόσμενες και ατμοσφαιρικές. Λοξές ματιές στην κρίση και τη σύγχρονη πραγματικότητα, έμμεσα σχόλια πάνω στα αγκάθια των ερωτικών ή οικογενειακών δεσμών, νουάρ καταστάσεις, αλλά και αναδρομές της μνήμης στο παρελθόν και στην Ιστορία. Όλες προσηλωμένες στο παιχνίδι της αφήγησης και των τεχνικών της.

Γράφει η Δήμητρα Ρουμπούλα | Έθνος,
Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013 »»

Εαρινό Εξάμηνο στο NO14ME

Γράφει ο Γιάννης Καλογερόπουλος | NO14ME,
Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013 »»

Η Ντίνα είναι είκοσι χρονών, σπουδάζει παιδαγωγικά στο Ρέθυμνο και απολαμβάνει τη φοιτητική ζωή ή τουλάχιστον θα έπρεπε να την απολαμβάνει καθώς οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές. Όμως εκείνη δείχνει λίγο χαμένη, ακολουθεί το φύσημα του ανέμου και τις αποφάσεις της στιγμής. Το καθεστώς πλήρης ελευθερίας που βιώνει, μακριά από την πατρική σκιά, μάλλον τη μπλοκάρει παρά της επιτρέπει να ανοίξει τα φτερά της. Αποφεύγει τα μαθήματα, αν και συχνάζει αρκετά στη σχολή, αρχίζει το κάπνισμα ενώ εντείνει τις σχέσεις της με το αλκοόλ και το ξενύχτι.
Η χειμερινή εξεταστική αποτελεί παρελθόν και τα μαθήματα του εαρινού εξαμήνου βρίσκονται σε εξέλιξη. Σε μια κρίση ανεξαρτησίας, που προκλήθηκε μετά από μια έντονη τηλεφωνική διαμάχη με τον πατέρα της, παίρνει την απόφαση να ψάξει για δουλειά, επιδιώκοντας να κόψει την οικονομική εξάρτηση με το σπίτι της και τις υποχρεώσεις που αυτή γεννά. Δε θέλει πια να δίνει κανένα λογαριασμό - εκτός από εκείνους που δε μπορεί να πληρώσει.

Ο Γιώργος Στόγιας στο Πανδοχείο

Ο Γιώργος Στόγιας στο Πανδοχείο του Λάμπρου Σκουζάκη αναπτύσσει τις ιδέες του και τις προτιμήσεις του για τη λογοτεχνία, την κριτική και το θέατρο. »»

Περί γραφής

Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του τελευταίου σας βιβλίου;

Ευχαρίστως, σας προτείνω όμως να πάμε στις 04:48, όπως ήταν ο τίτλος του τελευταίου έργου της Σάρα Κέιν, μήπως πάρουμε καμιά λογική κουβέντα από τους ήρωές του. Την υπόλοιπη ημέρα, στα μαθήματα, στα ρακάδικα, στα μπαρ, στις ερωτοτροπίες και στις παραισθήσεις, δεν πρόκειται να μας δώσουν ιδιαίτερη σημασία, υπεροπτικοί και αγενείς μέσα στον φοιτητόκοσμό τους. Τέτοιες στιγμές όμως είναι σαν να προσγειώνονται βίαια στην πραγματικότητα (που οι ίδιοι αμφισβητούν ότι υπάρχει). Ανάμεσα στα συντρίμμια μπορεί να βρούμε το μαύρο κουτί που περιέχει τόσο τους χειρισμούς που οδηγούν κάθε νύχτα στο οιονεί μοιραίο ατύχημα, αλλά και πιο πίσω, τον σχεδιασμό της πτήσης. 

Μισοτελειωμένο τσιγάρο του 1920

Μισοτελειωμένο τσιγάρο του 1920.  Εξαιρετικό αδημοσίευτο κόμικ τού Γιώργου Τραγάκη πάνω σε cut-ups τού William S. Burroughs (μετάφραση κειμένων: Γιώργος Γούτας).

Niemands Rose στο Κόκκινο 105,5

Ο Νίκος Κουρμουλής στο Ραδιοφωνικό ένθετο για την πρώτη συλλογή μικρών αφηγημάτων της Niemands Rose. Σκόρπιες ιστορίες που δείχνουν την πολιτική και ποιητική ευαισθησία της συγγραφέως. »»

Ο Γ Μπασκόζος διαβάζει το «Γαμ.»

Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος | Το Βήμα της Κυριακής,
14 Ιουλίου 2013 »»

Προσέχω τα μικρά πεζά κείμενα. Νομίζω ότι αν είναι καλά έχουν μια δύναμη κάτω από την επιφάνειά τους. Μπορούν να δημιουργήσουν ισχυρές εντυπώσεις με τον λόγο τους και να προκαλέσουν επιγεύσεις εξαιρετικών αισθημάτων. Είναι η τέχνη να εκφράσεις κάτι σύνθετο μέσα από το φαινομενικά απλό. Διάβασα τελευταία δύο τέτοιες συλλογές μικρών διηγημάτων. Η πρώτη της Κατερίνας Εσσλιν με τίτλο «Γαμ.» και υπότιτλο «μυθιστορήματα του ενός λεπτού» (εκδ. Απόπειρα). Τα κείμενά της «μοιάζουν μονοκατοικίες αλλά είναι τριώροφα». Συνταιριάζει τις λέξεις με έναν τέτοιο τρόπο που ενώ στην αρχή νομίζεις ότι απλώς παίζει, στη συνέχεια ανακαλύπτεις ότι παίζει με την πραγματικότητα και με εσένα, τον αναγνώστη. Χρησιμοποιώντας τις λέξεις δεν «στήνει» ιστορίες αλλά οπτικές κόσμων. Οι κόσμοι της δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν πραγματικότητα, παρά το ότι είναι απόλυτα ρεαλιστικοί. Φλερτάρει με τον υπερρεαλισμό, με την ανάποδη φορά των πραγμάτων. Μοιάζει να είναι έξω από τον κόσμο και να τον παρατηρεί με τα δικά της γυαλιά. Ο κόσμος είναι αυτός που ξέρουμε κι εμείς. Η ερμηνεία της Εσσλιν είναι διαφορετική.

Σταύρος Σταυρόπουλος • To «Μετά» στο Polis Art Cafe

Η παρουσίαση του βιβλίου την Τρίτη 28 Μαΐου στο Polis Art Café. Με τον Κώστα Βούλγαρη, τον Μάνο Στεφανίδη και την Πόπη Παπαγγέλη. »»

«Τα φορτηγά» στο βιβλιοπωλείο Σελίδα

Ο σκηνοθέτης Μένος Δελιοτζάκης παρουσιάζει το μυθιστόρημα του Δημήτρη Κουκουλά Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες στο βιβλιοπωλείο Σελίδα (Ασυρμάτου 30, Άγιος Δημήτριος) τη Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013, στις 8.30 το βράδυ. Την εκδήλωση διοργανώνει η εναλλακτική κίνηση πολιτών Αγίου Δημητρίου μετέχω.

Το Επειδή μαζί στο Ποείν

Τρία κείμενα από το «Επειδή μαζί» στο Ποιείν (3.vii.2013) »»

ΟΜΜΑΤΑ

Υπάρχει μια αθωότητα εντιμότητας όταν περιγράφεις το τέλος εκείνου που μόνος αισθάνεσαι τη σιγουριά του ερχομού του. Σαν μελωδία ηλεκτρικού συναισθήματος. Ο χρόνος στενεύει. Τα ηχεία άρρωστα. Η φυσαρμόνικα του Dylan δεν είναι συμβατή. Όχι πια. Διασταύρωση ιστορίας στο παγκάκι της πλατείας. Η πολυχρωμία του ασπρόμαυρου αντιφεγγίζει το μετά. Love torn us apart.

Το αίμα στο ποτήρι πασπαλισμένο με ζάχαρη. Μάγια που δεν φτάσαν στον αποδέκτη τους. Γιατί δεν ήταν δικός. Γιατί πάντα κάτι θα φταίει για εκείνο που έρχεται. Ο Πέτρος χώρεσε σε ένα πακέτο κι από τότε μετράει αριθμούς. Κάθε μέρα αναπροσαρμόζει τα νούμερα. Το λίγο και το πολύ αλλάζουν κάθε τόσο.
Στο βάθος μία παρέα γελάει δυνατά. Ένα ξωτικό καρφωμένο σε μια καρέκλα παρακολουθεί. Την εξέλιξη των γεγονότων.
Έχει κρεμάσει τα φτερά στο λαιμό του. Μέσα σε τόσο σκοτάδι, μια κίτρινη δέσμη φωτός πόσο μπορεί να αντέξει; Η κιθάρα του Roy Buchanan υπόσχεται. Ο Μεσσίας θα ξανάρθει. Ποιός έχει κουράγιο να περιμένει πια; Βαθύ μωβ, ένας Απρίλης, ερωτική πρόσκληση. Μέχρι την άκρη του τέλους.

Το τοπίο θολό. Φιλικές χειραψίες άρνησης. Είσαι. Δεν σε βλέπω. Υπάρχεις. Όχι. Από το από εδώ, έως το μέχρι εκεί και σε ό, τι μεσολαβεί, βρέχει. Υγρασία αποστροφής. Μία αντίθεση γαντζώθηκε στις βλεφαρίδες του. Τα χέρια του δείχνουν. Αφήνουν. Ελκύουν. Διώχνουν. Ακούει με προσοχή αυτά που δεν λένε. Μόνο εκεί ζει η αλήθεια. Κι εκεί γκρεμίζεται.
Σέρνει ένα παράνομο βλέμμα πάνω απ’ τον ώμο της. Πόρτες, παράθυρα, κλειδαριές. Αποτεφρωμένες ζωές ξαπλωμένες στο τραπέζι της. Πρέπει να ξεχάσει να θυμάται. Να ξεριζώσει τη ροπή της προς το άπιαστο. Της μιλάει. Άλεκτα. Πόσες φορές ακόμη θα πεθάνει στα μάτια του;

Κοιτάει το σκορπιό που μαγκώνει το χέρι της. Περίμενε. Όχι ακόμα. Οι ημερομηνίες μπερδεύονται. Τώρα. Πριν. Τώρα. 2046 χρόνια και μία νύχτα. Μοιράστηκε αναπνοές, φωνές. Απελπισία. Έφυγε, είπε.
Στα πλατό αναρρίχηση πάθους. Ετικέτα μουσικής με το όνομά της. Όχι το δικό της. Σφυρίζει το ρυθμό του με τις νότες της.

Τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν τα τ’ όμματα.

*

Το Εαρινό Εξάμηνο ενός κοριτσιού που ήταν μεγαλύτερο από τα άλλα

Γράφει η Μαριαλένα Σεμιτέκολου | Bookstand,
Τρίτη 2 Ιουλίου 2013 »»

Η Μαριαλένα Σεμιτέκολου διαβάζει το «Εαρινό» μέσα από την προσωπική της φοιτητική ρεθυμνιακή εμπειρία, και γράφει για αυτό συνδυάζοντας τα επιστημονικά της εργαλεία ως ψυχολόγου με το λογοτεχνικό της αισθητήριο.
________________________________

Γιώργος Στόγιας, Εαρινό Εξάμηνο, μυθιστόρημα,  Απόπειρα, 2013

Η Ντίνα είναι είκοσι χρονών, όμορφη, έξυπνη και αναθρεμμένη σε ένα επιτρεπτικό, «laissez faire» περιβάλλον. Δεν τη χωρούν τα ρούχα της. Ούτε το Ρέθυμνο, όπου σπουδάζει, αλλά ούτε κι η Αθήνα από όπου προέρχεται. Για την ακρίβεια, δε χωρά πουθενά: είναι “a girl bigger than others”, που έλεγε ο Morrissey.

Άραγε η Ντίνα έχει ενημερότητα της κατάστασής της; Είναι “στα κόκκινα” από ανάγκη ή από πόζα; Η αλαζονεία της και ο εγωκεντρισμός της είναι δείγματα εσωτερικής «πείνας» ή εκφάνσεις μιας «υπαγορευμένης» ιδιοτροπίας; Στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, η Ντίνα είναι ανυπόφορη, αντιπαθητική. Ο αναγνώστης  δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί μαζί της. Η πρωταγωνίστρια βγάζει τη γλώσσα με αυθάδεια, σαν να επικαιροποιεί το φθαρμένο logo των Rolling Stones. “Αν είναι να συνεχίσεις την ανάγνωση, κάτσε και σκάσε”, μοιάζει να λέει, “αλλιώς δίνε του”.  Με την Ντίνα δεν υπάρχει χώρος για συμπρωταγωνιστές. Αναγνώστες και δευτερεύοντες χαρακτήρες παρακολουθούν την παράσταση. Ή όπως σταδιακά θα καταλάβουν, την πρόβα τζενεράλε.

Η κόρη της πέτρας

Κείμενο που εκφώνησε η φιλόλογος Ελένη Σμπώκου κατά την ανάλυση του συγγραφικού έργου της Μαρίας Χρονιάρη στην Ημερίδα του Κέντρου Κρητικής Λογοτεχνίας (Ανώγεια της Κρήτης, 2 Ιουνίου 2013).

Πριν λίγο καιρό ο Γιώργης Καράτζης μού μίλησε για την πρόθεση του Κέντρου Κρητικής Λογοτεχνίας, να διοργανώσει αυτήν εδώ την ημερίδα. Στο μυαλό μου ήρθαν στίχοι δικοί του από το «Ολοκαύτωμα», όπου αναφερόμενος στην πέτρα – και στην ουσία υμνώντας την – λέει: «Εσύ ’σαι η μάνα του χωριού, εσύ με λίγα λόγια, είσαι αυτό που λέγεται και που γροικάται Ανώγεια». Σκεφτόμουν λοιπόν το οξύμωρο που δημιουργείται, πώς μπορεί μια μάνα τόσο σκληρή, να γεννά παιδιά τόσο ευαίσθητα και προικισμένα, όσο αυτά που παρουσιάζονται εδώ σήμερα· που μπορούν και αναπτύσσουν ιδιαίτερες σχέσεις με την φύση, την αγάπη, τον έρωτα, τον θάνατο.