«Η αλήθεια είναι ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά…»

Λίνα Φυτιλή, Τώρα είναι αργά.
Γράφει ο Στέφανος Ξένος | Διαβάσαμε,
3 Απριλίου 2013 »»

Το θέμα που έχει απασχολήσει περισσότερο τους συγγραφείς – πέρα από τον έρωτα και την αγάπη –, είναι φυσικά ο άνθρωπος. Η ζωή του ατόμου, η ψυχοσύνθεσή του, οι ανάγκες και οι πράξεις του.
Στο βιβλίο της Λίνας Φυτιλή «Τώρα είναι αργά», συναντάμε πρόσωπα που με φόντο μια πανσιόν κατά την καλοκαιρινή ραστώνη, θυμούνται, νοσταλγούν, ελπίζουν. Ανθρώπινες σχέσεις που έχουν πάψει από καιρό να υφίστανται, επαφές που αγωνίζονται να διατηρήσουν την ισορροπία τους, ψυχές που κατατρύχονται από τις ενοχές και καταπραΰνονται από τη γλυκιά μελωδία των αναμνήσεων.

Το βιβλίο «Τώρα είναι αργά» είναι μια νουβέλα όπου τα πρόσωπα τελικά παίζουν τη μικρότερη σημασία. Και ο λόγος είναι προφανής: γιατί σίγουρα ο αναγνώστης θα βρει στις σελίδες του βιβλίου γεγονότα που θα επαφίενται τρόπον τινά στη δική του ζωή, θα βιώσει, μέσα από την ανάγνωση, συναισθήματα απείρως οικεία και γνωστά, θα ανταμώσει πράξεις και λόγια που κάπου, κάποτε και ο ίδιος έχει ξεστομίσει. Και από αυτήν την άποψη το έργο της Λίνας Φυτιλή είναι εξαιρετικά επιτυχημένο.
Στο καθαρά τεχνικό κομμάτι του κειμένου, η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, ενώ η δομή είναι χωρισμένη σε κεφάλαια ως προσήκει. Η γλώσσα της συγγραφέως είναι απλή, μεστή στο νόημα και ακριβής. Επίσης, πολύ θετικό στοιχείο του κειμένου είναι οι επιτυχημένες μεταφορές που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, καθώς και η εξαιρετική απεικόνιση των σκηνών.
Όμως, όπως ανέφερα και πιο πάνω, η ουσιαστικότερη επιτυχία του βιβλίου είναι η εσωτερική πάλη του ανθρώπου με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις, μια κατάσταση καθ’ όλα ανθρώπινη που αποδίδεται με τρόπο αληθινό, συναισθηματικό, ανθρώπινο. Και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες του έργου στοιχειοθετούνται μέσα από τις ίδιες τις πράξεις και τα γεγονότα της ζωής τους, ενισχύει την πειστικότητα και την αρτιότητα του κειμένου.
Καθ’ ότι η ανθρώπινη υπόσταση μέσα από τις ελπίδες, τα όνειρα, τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις πράξεις και τις ανάγκες, καταδεικνύεται και επαναπροσδιορίζεται διαρκώς σ’ ένα διάτρητο περιβάλλον, όπου έργα όπως το παρόν βιβλίο τής προσδίδουν τη ρεαλιστική μορφή της, αλλά και παρέχουν την ευκαιρία να την κοιτάξει ο καθένας κατάματα.
Ένα παιχνίδι αναμνήσεων, ένας αγώνας ανάμεσα στη νοσταλγία, τις ενοχές και το μέλλον, παρουσιάζονται εξαιρετικά στο βιβλίο της Λίνας Φυτιλή «Τώρα είναι αργά».