Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης: κάτοικος Θεσσαλονίκης, ετών 21

▲ Photo by Ani Jo.

Ρωμανός Σκλαβενίτης Πιστοφίδης: κάτοικος Θεσσαλονίκης, ετών 21, απόφοιτος μουσικού λυκείου, φοιτητής ιατρικής. Οι «Διαβάτες στην πόλη», το πρώτο του μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Απόπειρα κι εμείς δώσαμε μαζί του ιντερνετικό ραντεβού για small talk. Και ναι, η ροκ, η συγγραφή, η τρομοκρατία και το L.A, ήταν τα hot spots της κουβέντας.

Συνέντευξη στη Στέργια Κάββαλου | περιοδικό ΝΤΟΥέΝΤΕ »»

Όταν ήσουν μικρός, τι έλεγες ότι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις και τι λες τώρα;

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω γιατρός. Τώρα, γίνομαι γιατρός.

Και οι σπουδές στο μουσικό σχολείο; Το βιβλίο;

Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης, αλλά παραμένω μουσικός από μνήμης. Αυτήν την περίοδο, προσπαθώ να βρω τρόπο ώστε να συνταιριάξω την Ιατρική με τη συγγραφή. Δεν πρέπει να είναι δύσκολο: ένα σωρό άνθρωποι το έχουν καταφέρει στο παρελθόν…

Τι σημαίνει «μουσικός από μνήμη»; Ζεις χωρίς μουσική; Άρα εσύ ετοιμάζεις κι άλλα… Πες μου είδος βιβλίου και ειδικότητα ιατρικής να σου πω αν θα τα συνταιριάξεις.

Δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Υποδηλώνει την κατάστασή μου ως μουσικού που έχει πια απορροφηθεί από διαφορετικά πράγματα. Ζω χωρίς να παίζω μουσική, ναι. Έχω ολοκληρώσει ένα δεύτερο μυθιστόρημα. Λέγεται «Τ.» και είναι μια μελλοντολογική ερωτική ιστορία σε μια Θεσσαλονίκη που μοιάζει με το Λος Άντζελες. Αυτήν την περίοδο, γράφω μια νουβέλα στα αγγλικά. Λέγεται «Hugh's Feet» και μιλάει για τον ποδολάγνο Άντυ Κρούγκερ.

Ανέκαθεν, είχα στο μυαλό μου την Ψυχιατρική. Τι λες, θα τα καταφέρω;

Το Λος Άντζελες με τι μοιάζει; Εντάξει, μπορεί να μην παίζεις αλλά αν κρίνω από το πρώτο σου μυθιστόρημα, το ροκ και η πόλη είναι αιώνιοι πρωταγωνιστές. Ποιο το σάουντρακ του «Τ.» και ποιο της ποδολαγνικής σου νουβέλας; Ήμουν σίγουρη για την ειδικότητα. Εσύ είσαι mind controller, μόνο σώμα τι να σου κάνει..

Το Λος Άντζελες είναι ένα εκτεταμένο συμπίλημα από hoods και satellite beach towns. Οι λόφοι μυρίζουν πεύκο και το ηλιοβασίλεμα είναι ηλεκτρικό.  Επίσης, έχει φτιαχτεί για να τρέχεις. Πράγμα καλό. Η πόλη είναι, αναπόφευκτα, πρωταγωνίστρια στους «Διαβάτες». Το ίδιο και στο «T.» (T for Thessaloniki). Το «Hugh's Feet» διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την πόλη: αποτελεί εξαίρεση. Το «T.» έχει κι αυτό ροκ soundtrack: ένας από τους ήρωες θα βρεθεί να παρατάει τη συγγραφή μυθιστορημάτων για να ασχοληθεί με τη στιχουργική σε ένα ερασιτεχνικό ροκ γκρουπ. Φυσικά, είναι επίσης βιβλιοφιλικό, με πολλές αναφορές, όπως και οι «Διαβάτες». Το «Hugh's Feet» αποτελεί και πάλι εξαίρεση (όχι σε ό,τι αφορά τις λογοτεχνικές αναφορές, όμως).

Φοβάμαι ότι το να «κατευθύνεις το μυαλό» των ασθενών σου είναι η μεγαλύτερη αντένδειξη για την Ψυχιατρική. The horror, the horror...

Mind controller της δικής σου ζωής, των ηρώων σου και dear god όχι των ασθενών! Αφιερώνεις το «Διαβάτες στην πόλη» σε εκείνους που θα χαμογελάσουν. Το γέλιο είναι μικρή ένδειξη χαράς. Κάποιος που χαίρεται για τη χαρά του άλλου, είναι καλός άνθρωπος; Το Λος Άντζελες έχει φτιαχτεί για να τρέχεις, η Θεσσαλονίκη για τι; Μου φαίνεται μαζί θα κάνουμε ροκ band…

Προσπαθώ να σκεφτώ τι συνιστά μια μεγάλη ένδειξη χαράς... το γέλιο μου φαίνεται μια χαρά. Δε δίνω δεκάρα για τους «καλούς ανθρώπους», όπως και για οποιαδήποτε άλλο κατασκεύασμα της χριστιανοσύνης. Θέλω να πω: καλοί άνθρωποι δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Επιπλέον, νομίζω πως αν υπήρχαν, δεν θα τους έκανα παρέα.

Και η Θεσσαλονίκη έχει φτιαχτεί επίσης για να τρέχεις: να τρέχεις μακριά της.

Νομίζω ότι θα έδειχνα γελοίος σαν μέλος μιας ροκ μπάντας...

Θα γράφεις τους στίχους-undercover. Δεν πιστεύεις στην καλοσύνη;  «Τη σκότωσε όπως στο Έγκλημα και Τιμωρία» και το βιβλίο ξεκινά. Σύστησέ μας τον Γουίλ, τον Νίλι, τον Αρχιτέκτονα και τη Μέυ.

Η λέξη μου θυμίζει άσχημα πράγματα. Έχεις δει ένα έργο του Grant Wood που λέγεται «American Gothic»;

Ο Γουίλ είναι μέλος μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως ας πούμε η RAF. Με μάλλον ιδιαίτερη τεχνική, βεβαίως: είναι πρωτοφανής αν δεν κάνω λάθος η πολιτική εκτέλεση με τσεκούρι. Επίσης, του αρέσουν τα βιβλία. Εκείνα είναι που θα του σώσουν τη ζωή. Όση του απομένει, εν πάση περιπτώσει.

Ο Αρχιτέκτονας είναι μια συνηθισμένη φιγούρα της παγκόσμιας πόλης. Ένας νέος άνθρωπος που δυσκολεύεται να χωρέσει στη ζωή του.

Ο Νίλι είναι ο κολλητός φίλος του Αρχιτέκτονα, με ένα ευαίσθητο μυστικό κάτω από το συρτάρι.

Η Μέυ είναι ένα κλισέ από μόνη της: μια επαρχιώτισσα που εγκαταλείπει τα λιβάδια για τη μεγάλη πόλη, ακολουθώντας τον ήχο του ροκ και τον απόηχο των μπητνικς.

Ποια είναι τα άσχημα πράγματα της ζωής; Ο Γουίλ είναι τερορίστας που μοιάζει να αναθεωρεί. Η τρομοκρατία ως αδιέξοδο; Ο Αρχιτέκτονας έχει και την προοπτική της καριέρας και της αγάπης. Είναι πολλοί στη δική μας αληθινή πόλη/χώρα που μοιάζουν στη δική του «φιγούρα» μια τέτοια εποχή;

Άσχημο πράγμα είναι η ανημπόρια, οι θανατηφόρες ασθένειες, η αυτοκαταστροφή, η βλακεία. Η τρομοκρατία είναι ασφαλώς αδιέξοδη. Μεγαλώνοντας σε μία αριστερή οικογένεια, όπως η δική μου, μαθαίνεις να κοιτάς τη RAF και να ανατριχιάζεις· όχι από τρόμο, αλλά από σεβασμό. Ωστόσο, είναι απολύτως απαραίτητο να ενηλικιωθείς. Αν οι γονείς σου, όντες οι ίδιοι φρενήρεις έφηβοι, δεν είναι σε θέση να σε βοηθήσουν, πρέπει να το κάνεις από μόνος σου. Υπάρχει η τάση η αστική, «αριστερή», τρομοκρατία να διακρίνεται από την άλλη, τη φονταμενταλιστική. Η μεν να είναι καλή, η δε κακή. Αλίμονο, είναι αστείο.

Επίσης, έντονη εφηβικότητα έχουν και οι μπήτνικς. Δεν είναι τυχαίο ότι συνυπάρχουν στο μυθιστόρημα.

Ανέφερες ότι ο Αρχιτέκτονας είναι μια συνηθισμένη φιγούρα. Βρήκε αμέσως τη σούπερ δουλειά, έχει σπίτι, έχει και τη Μέυ. Μοναδική παραφωνία που σκάει στο τέλος ότι η αγάπη του είναι junkie. Πόσο συνηθισμένο είναι να «έχει» τόσα ένας πιτσιρικάς του σήμερα;

Ο Αρχιτέκτονας είναι νέος, δεν είναι παιδί. Συνεπώς, μπορεί να έχει ό, τι κερδίσει ή ό, τι του χαριστεί. Σίγουρα, η θέση του στον αρχιτεκτονικό κολοσσό δεν του χαρίστηκε. Από την άλλη, δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς πως, δίχως τη ναρκομανία της Μέυ, η ζωή του θα ήταν τέλεια. Εμένα μου φαίνεται κάπως μονόχνοτος. Το μοναδικό ενδιαφέρον γύρω του είναι, για μένα, η κοπέλα του. Και η αναβλητικότητά του επίσης. Αποτελεί, όντως, συνηθισμένη φιγούρα για μία παγκόσμια πόλη, όπου έτσι κι αλλιώς συγκεντρώνεται συχνά η αφρόκρεμα του ανθρώπινου υλικού. Λίγους δρόμους πιο πέρα βρίσκεται, βέβαια, το «κατακάθι» του…

Η Μέυ γίνεται junkie μάλλον επειδή δεν κατάφερε το όνειρο. Κι είναι πολλοί εντός συνόρων που δεν καταφέρνουν το όνειρο. Κάποιες φορές δηλαδή μοιάζει να μην μπορείς να έχεις ούτε ό,τι έχεις κερδίσει. Ο Νίλι είναι δημοσιογράφος. Υπάρχουν μισητά επαγγέλματα;

Θα έλεγα ότι οι λόγοι για τους οποίους γίνεται junkie δεν είναι απολύτως σαφείς. Θα μπορούσε, ας πούμε, να έχει συμβεί, γιατί όντως κατάφερε να ζήσει το όνειρό της: ήταν φανατική θαυμάστρια του Κέρουακ και του Μπάροουζ. Στους κύκλους όπου ονειρευόταν να κινηθεί, το σύνθημα ήταν: live fast, die young. Ναι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κατάφερε μερικώς αυτό.

Είναι γεγονός: υποχωρήσεις γίνονται, κεκτημένα επιστρέφονται. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως ό, τι έχει αποκτηθεί δεν έχει αποκτηθεί πάντοτε με αξία. Θέλω να πω: κάποια κεκτημένα πρέπει να επιστρέφονται.

Στην Ελλάδα, τα μισά επαγγέλματα που μπορώ να σκεφτώ θεωρούνται μισητά. Αυτό αποτελεί λογικό σφάλμα. Πιθανότατα, αποτελεί και επιπλοκή της εμφυλιακής τακτικής που δεν έχει ξεριζωθεί, όπως θα έπρεπε. Χρειάζεται να αποκτηθεί ξανά εργασιακό ήθος.

Το δικό σου σύνθημα ποιο είναι;

Δεν έχω. Μάλλον δεν θα ήθελα να έχω.

Οι τέσσερις διαβάτες, θα αγγίξουν για λίγο την ευτυχία που ξεγλιστρά. Λες στο οπισθόφυλλο. Η ευτυχία είναι υπόθεση στιγμής ή επιλογής;

Η ευτυχία, μου φαίνεται, δεν μπορεί παρά να είναι στιγμιαία. Σκέφτομαι ότι και η σωματική της εκδοχή, ο οργασμός, είναι επίσης σύντομη και ακαριαία.

Εν αρχήν ην....;

Οι κοσμολογικές αναζητήσεις δεν είναι του γούστου μου. Ακόμη.