γράφει η Γιόλα Αργυροπούλου | Τηλέραμα, τχ #1794
23 Ιουλίου 2011.
Κώστας Ευαγγελάτος «Εγκάρσια πτήση», «Απόπειρα» (ποίηση)
Αν ο ζωγράφος, όπως λέει, «ανάβει με το αίμα του το σύμπαν», τότε τι κάνει ο ποιητής; Τι προσπαθεί να πει, να δώσει εδώ ο ζωγράφος, περφόρμερ και θεωρητικός τέχνης, αγαπημένο παιδί της Κεφαλονιάς, της πατρίδας του, αλλά και άλλων, πολλών πατρίδων που έχουν… φιλοξενήσει τα έργα του; Αυτό που κάνει ο Κώστας Ευαγγελάτος είναι μια «εγκάρσια πτήση στο απύθμενο του «είναι»». Γιατί αυτό τον… παιδεύει, τον τυραννάει και γιατί, ως… ανήσυχος δημιουργός ο ίδιος, ξέρει πως μόνο έτσι, μόνο αν σκάψει κανείς στα κατάβαθα της ψυχής του και δει, μπορεί να κάνει χώρο για το καινούργιο. Κι αυτό ακριβώς κάνει εδώ. Με εργαλείο τις λέξεις σκάβει όπως ο έμπειρος αγρότης το χωράφι του. Το χωράφι του… Κώστα Ευαγγελάτου είναι η ψυχή. Που το χώμα της, ακόμα κι αν ο καθείς το λερώνει με λάσπες, είναι πάντα αγιασμένο. Άλλες φορές από την αγάπη κι άλλες από τον «άσωτο» αδελφό της, το πάθος. Που… ό,τι κι αν λέει, ό,τι κι αν κάνει πάνω στην ορμή του, βαθιά μέσα του, η δική της ανάγκη το σπρώχνει. Ακόμα και στο λάθος. Ή… στο μεγαλύτερο έγκλημα. Σε τούτη την ποίηση, που λες και χορεύει ταγκό με τα σκίτσα του, βιβλίο πικρών, μελαγχολικών φιλοσοφικών στοχασμών, συναντάς τη δύναμη του Αίνου, αλλά και την παιδεμένη αρμύρα του Ιονίου. Συναντάς θέλοντας και μη τον εαυτό σου και τους γύρω σου. ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Τι είναι ο άνθρωπος αν όχι ένα… συνονθύλευμα από συναισθήματα, τραύματα, εικόνες και προσλαμβάνουσες, όνειρα, επιθυμίες, απογοητεύσεις, προσμονές και χαρές ανήμερες; Graffity οργής, θλίψης, μελαγχολίας, πάθους εγωισμού, αλλά και ταπείνωσης, σε ένα παιχνίδι όπου τα σώματα και οι ψυχές παλεύουν για την… κατάκτηση, συχνά αγνοώντας πως διεκδικούν ακριβώς το ίδιο. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ… Ζωές που οι αγαπημένοι νεκροί δεν αφήνουν απροστάτευτες αλλά και στιγμές… νεκρές, που ελπίζουν στο χάδι-άγγιγμα που θα τις ζωντανέψει. Ένα βιβλίο ελεγεία στην αθωότητα, σε αυτή την… αρχέγονη γύμνια ενός ένοχου παραδείσου. Ποιήματα ορμητικά σαν την τρίαινα του Ποσειδώνα. Που σε… βιάζουν. Έτσι όπως ο χρόνος συχνά βιάζει την ψυχή σου, μόνο και μόνο για να τη… χαϊδέψει μετά. Ποιήματα άτακτα και ταξιδιάρικα, όπως τα σύννεφα του ουρανού, όπως ο ήλιος και το φεγγάρι, που σου υπενθυμίζουν πως κάθε αυγή κρύβει μια…. άβυσσο. Και κάθε άβυσσος μιαν αυγή… Τελικά, μόνο η στιγμή δεν είναι ουτοπία. Ίσως αυτό θέλει να μας πει μεταξύ άλλων ο υπογράφων την «Εγκάρσια πτήση», που ως…. αδίστακτος χρυσοθήρας, αλλά με…. φτερά αγγέλου, «χτυπά» στη φλέβα της συνειδητοποίησης και της αλήθειας, της έσω … αλήθειας του καθενός. Διαβάστε το ασυζητητί. Γιατί ο Κώστας Ευαγγελάτος, όταν γράφει ποίηση, ζωγραφίζει. Όπως και, όταν ζωγραφίζει, κρατά το πινέλο του ο… ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου