Ένα βιβλίο έρωτας

γράφει η Γιόλα Αργυροπούλου | Τηλέραμα, τχ. 1789,
Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Πρόκειται για 112 σχέδια για ένα μυθιστόρημα. Εν ολίγοις, μια αναγγελία μυθιστορήματος μέσα από κομμάτια ψυχής και ζωής που συναντιούνται, άναρχα και όχι αριθμημένα, στην οδό της ουτοπίας. Αυτή που μοιάζει να δικαιώνει όλα τα μεγάλα, πριν καν ακόμα βγάλει το κεφάλι τους από τη μήτρα της ζωής. Ο Σταύρος Σταυρόπουλος «ενταφιάζει» με τις λέξεις του τα αποβιώσαντα συναισθήματα, αυτά που αγνοούν ότι η νεκρώσιμη ακολουθία πηγαίνει μαζί με τη γέννησή τους.
Μνημόσυνα στιγμών. Κατάργηση του χρόνου. Το γιν και το γιαν μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, σαν θηρία που παλεύουν να εξοντώσει το ένα το άλλο. Το βίωμα και ο πόνος ως τρανή απόδειξη της ύπαρξης, αλλά και του νοήματός της. Σκέψεις, λέξεις και εικόνες-θραύσματα μιας ευτυχίας που δεν είναι καθόλου σίγουρη για το όνομά της. Μοναχικοί διάλογοι και παραληρηματικοί μονόλογοι. Που άλλοτε διαφωνούν μεταξύ τους και άλλοτε συμφωνούν, όχι τόσο στα κόμματα όσο στις τελείες και στα αποσιωπητικά.

Λέξεις-γρίφοι μιας ανεπίλυτης ζωής, σαν ανεπίδοτο δώρο ή γράμμα που ο παραλήπτης έχει αλλάξει διεύθυνση, ενώ η ειρωνεία είναι πως συχνά πρόκειται για τον ίδιο τον αποστολέα, που αναρωτιέσαι αν το γνωρίζει και κάνει μια κακή φάρσα στον εαυτό του ή το αγνοεί παντελώς, προκειμένου να έχει την ελευθερία της επιλογής σε μια καθημερινότητα-τράπουλα σημαδεμένη, με τους τζογαδόρους να προσπαθεί ο ένας να ξεγελάσει τον άλλον.
Ένα βιβλίο θάλασσα και ουρανός μαζί, με τα καράβια, τρελαμένα, να ταξιδεύουν εκεί που θα έπρεπε το μάτι σου να ψάχνει για αεροπλάνα, και τα αστέρια να κολυμπάνε στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο. Και τα όνειρα… Ροβινσώνες Κρούσοι, που άλλοτε περιμένουν κι άλλοτε βολεύονται στην επανάληψη του τίποτα.
Ένα βιβλίο έρωτας. Που σε βοηθά… να γίνεις κομμάτια. Για να ανασυντεθείς εκ νέου.
Με την ποίηση και το αθώο βλέμμα του παιδιού που προσπαθεί να βιάσει τον ωμό ρεαλισμό της ζωής. Και όλως παραδόξως, το καταφέρνει.