Άλλεν Γκίνσμπεργκ • Πλουτώνια ωδή

Ραδιενεργή Νέμεση ήσουν άραγε εκεί στην αρχή, στη μαύρη Σιωπή, στη δίχως γλώσσα και οσμή έκρηξη της Απογοήτευσης;
Εγώ αποκαλύπτω τη Βαπτιστική σου Λέξη έπειτα από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
προκαλώ την οντότητά σου, αμφισβητώ την ίδια σου την ύπαρξή! Βροντοφωνάζω την αίτια και το αποτέλεσμά σου!

Από τη συλλογή Πλουτώνια ωδή και άλλα ποιήματα 1977-1980 του Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Μετάφραση: Τάσος Σαμαρτζής



1 Ποιο νέο στοιχείο υπάρχει ενώπιόν μας αγέννητο μέσα στη φύση; Υπάρχει άραγε κάποιο καινούριο πράγμα κάτω απ’ τον Ήλιο;
Επιτέλους πολυπράγμονα Ουίτμαν ένα σύγχρονο επικό, εκρηκτικό, Επιστημονικό θέμα.
Πρωτογραμμένο απερίσκεπτα με χέρι φαρμακερό απ’ τον δόκτορα Σίμποργκ, τ’ όνομά του χαρισμένο απ’ τον πλανήτη του Θανάτου που ζει μέσα στη θάλασσα πέρα απ’ τον Ουρανό
που το υποχθόνιο μετάλλευμά του γεννάει αυτόν τον ξεσκισμένο απ’ το μάγμα Άρχοντα του Άδη, τον Γεννήτορα των Ερινυών που τώρα εκδικούνται, τον δισεκατομμυριούχο Διαβολοβασιλιά που κάποτε λατρεύτηκε
5 με άσωτους λαιμούς κομμένους, με το πρόσωπο του ιερέα αποστραμμένο απ’ τα κρυφά μυστήρια σ’ ένα μοναδικό ναό στην Ελευσίνα,
η πράσινη σαν Άνοιξη Περσεφόνη παντρεύτηκε τη μοιραία του Σκιά, η Δήμητρα μητέρα του ασφοδέλου θρηνεί,
η κόρη της φυλακισμένη μέσ’ σε αλμυρές σπηλιές, κάτω από τ’ άσπρο χιόνι, το μαύρο χαλάζι, την γκρίζα χειμωνιάτικη βροχή ή τον πάγο τον Πολικό, αμνημόνευτες εποχές προτού
πετάξουν οι Ιχθείς στα ουράνια, προτού πεθάνει ο Κριός από την έναστρη συστάδα, προτού σφραγίσει ο Ταύρος ουρανό και γη
ή προτού χαράξουν οι Δίδυμοι αναμνήσεις πάνω σε σφηνοειδείς αργίλους ή πλημμυρίσει ο Καρκίνος
10 την ξεπλυμένη απ’ το κρανίο μνήμη, ή μυρίσει ο Λέων τη μαβιά αύρα στον Παράδεισο —
Προτού το Μεγάλο Έτος αρχινήσει να γυρνάει τα δώδεκα ζώδιά του, πριν οι αστερισμοί κυλήσουνε για είκοσι τέσσερις χιλιάδες χρόνια λιόλουστα
αργά γύρω απ’ τον άξονά τους τον Τοξότη, εκατόν εξήντα επτά χιλιάδες φορές επιστρέφοντας σ’ αυτήν εδώ τη νύχτα
Ραδιενεργή Νέμεση ήσουν άραγε εκεί στην αρχή, στη μαύρη Σιωπή, στη δίχως γλώσσα και οσμή έκρηξη της Απογοήτευσης;
Εγώ αποκαλύπτω τη Βαπτιστική σου Λέξη έπειτα από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια
15 εγώ μαντεύω τα γενέθλιά σου στη μικρούλα Γήινη Νύχτα, χαιρετώ τη φριχτή παρουσία σου μόνιμη και μεγαλόπρεπη σαν τους Θεούς,
Σαβαώθ, Γιεχωβά, Ασταφέα, Αδωναία, Ελοχίμ, Ιάο, Ιαλδαβαώθ, στους Αιώνες των Αιώνων γεννημένοι αμαθείς σε μιαν Άβυσσο Φωτός,
οι σκέψεις της Σοφίας να λαμποκοπούν στους βαθυστόχαστους γαλαξίες, δίνες απ’ τον αφρό των αστεριών, λεπτές και ασημένιες σαν τα μαλλιά τού Αϊνστάιν!
Πάτερ Ουίτμαν εγώ γιορτάζω μιαν ύλη που προσφέρει τη λήθη του Εαυτού!
Ένα Σπουδαίο Θέμα που εκμηδενίζει τα βουτηγμένα στα μελάνια χέρια & τις σελίδες με τις προσευχές, τις εμπνευσμένες Αθανασίες των αρχαίων ρητόρων,
20 αρχίζω τον ψαλμό σου, καθώς μ’ ορθάνοιχτο στόμα εκπνέω στον απέραντο ουρανό πάνω από εργοστάσια σιωπηλά στο Χάνφορντ, στο Σαβάνα Ποταμό, στο Ρόκυ Φλατς, στο Πάντεξ, στο Μπέρλιγκτον, στην Αλμπουκέρκη
ουρλιάζω απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ουάσιγκτον, τη Νότια Καρολίνα, το Κολοράντο, το Τέξας, το Νιου Μέξικο,
εκεί όπου πυρηνικοί αντιδραστήρες δημιουργούν ένα καινούριο Πράγμα κάτω απ’ τον Ήλιο, εκεί όπου τα πολεμικά εργοστάσια της Ρόκγουελλ κατασκευάζουν το θανατηφόρο αυτό υλικό σε αζωτούχα μπάνια,
εκεί που η Χάνγκερ-Σίλας Μέιζον συναρμολογεί το τρομαχτικό όπλο μυστικό από δέκα χιλιάδες, & όπου το όρος Μανζάνο καυχιέται να κρύβει στα σπλάχνα του
τη φριχτή ενέργεια που αργοσβήνει για διακόσιες σαράντα χιλιετηρίδες ενόσω ο Γαλαξίας μας συνεχίζει τη σπειροειδή πορεία του γύρω από το νεφελώδη πυρήνα του.
25 Εισχωρώ στους μυστικούς σου τόπους με τη σκέψη μου, μιλάω με την ύπαρξή σου, βρυχώμαι το δικό σου Λιονταρίσιο Βρυχηθμό με στόμα θνητό.
Ένα μικρογραμμάριο αναλογεί σε κάθε πνεύμονα, δέκα λίβρες βαριάς σκόνης μεταλλικής έρμαιο των ανέμων σε κίνηση αργή πάνω απ’ τις γκρίζες Άλπεις
την ανάσα του πλανήτη, πόσο χρόνο πριν σκορπίζει η ακτινοβολία σου συμφορά και θάνατο σε ανυπεράσπιστα όντα;
Είτε μπεις στον κορμί μου είτε όχι, εγώ θα γιορτάσω με τραγούδια το πνεύμα μου μέσα σου, Βάρος Ασύλληπτο,
Ω βαρύ, νωθρό Στοιχείο που αφυπνίστηκες, εγώ εκφωνώ τη συνείδησή σου σε έξι κόσμους
30 εγώ υμνώ την απόλυτη Ματαιότητά σου. Ναι, τέρας τής Οργής, γεννημένο μέσα στον τρόμο ω η πλέον
Ανίδεη ύλη που έχει ποτέ αφύσικα πλαστεί πάνω στη Γη! Απάτη των μεταλλικών αυτοκρατοριών!
Καταστροφέα των Επιστημόνων που ψεύδονται! Καταβροχθιστή των αχόρταγων Στρατηγών, Αποτεφρωτή των Στρατών & Πολτοποιητή των Πολέμων!
Κρίση των Κρίσεων, Αγέρι Θεϊκό πάνω από κράτη εκδικητικά, Πονοκέφαλε των Προέδρων, Σκάνδαλο Θανατερό της πολιτικής του Κεφαλαίου! Αχ πολιτισμοί ηλίθια εργατικοί!
Γάγγραινα-Γρουσουζιά πάνω σε λαούς γραμματισμένους ή αναλφάβητους! Φάντασμα βιομηχανοποιημένο του ανθρώπινου λόγου! Ω στερεοποιημένη νοητή εικόνα των θεραπευτών της Μαύρης Μαγείας
35 προκαλώ την οντότητά σου, αμφισβητώ την ίδια σου την ύπαρξή! Βροντοφωνάζω την αίτια και το αποτέλεσμά σου!
Γυρίζω τον Τροχό του Νου πάνω στους τριακόσιους τόνους σου! Τ’ όνομά σου μπαίνει τώρα στ’ αυτί της ανθρωπότητας! Δίνω σάρκα και οστά στις απώτατες δυνάμεις σου!
Η ρητορική μου προχωρά προς το παινεμένο σου Μυστήριο! Αυτή η ανάσα σκορπίζει τους καυχησιάρικους φόβους σου! Τραγουδάω τη μορφή σου επιτέλους
πίσω απ’ τα τσιμεντένια & σιδερένια τείχη σου μέσα στο λαστιχένιο οχυρό σου & τις διάφανες από σιλικόνη ασπίδες σου, σε φιλτραρισμένους θαλάμους και λουτρά από μηχανόλαδο,
Η φωνή μου ηχεί μέσ’ από κουτιά με ρομποτένια χέρια & δοχεία καλουπιών και αντιλαλεί μέσα σε ηλεκτρικούς θαλάμους χωρίς ατμόσφαιρα,
40 εισχωρώ με πνεύμα θορυβώδικο μέσ’ στα βαρέλια σου με καύσιμο από ράβδους ραδιενεργούς βαθιά χωμένα μέσ’ στη γη πάνω σε θρόνους δίχως ήχο και στρώματα από μολύβι
Ω πυκνότητα! Αυτό το αλαφρύ τροπάρι σαλπίζει υπερβατικά μέσ’ σε εργαστήρια κρυφά και διαρρηγνύει τις σιδερένιες πύλες ως το Θάλαμο της Κόλασης!
Πάνω απ’ τον τρομακτικό σου κραδασμό αυτή η μετρημένη αρμονία πλανιέται ευδιάκριτη, αυτοί οι ενθουσιώδεις τόνοι είναι μέλι και γάλα, νερό γλυκόπιοτο σαν κρασί
Όλα χυμένα πάνω στο στιβαρό πέτρινο πάτωμα, αυτές οι συλλαβές είναι σπυριά από κριθάρι που σκορπίζω πάνω στον πυρήνα του Αντιδραστήρα,
εγώ φωνάζω τ’ όνομά σου με κούφια φωνήεντα, ψέλνω από κοντά τη Μοίρα σου, η ανάσα μου σχεδόν αθάνατη πάντα στο πλευρό σου
45 να Συλλαβίζει το πεπρωμένο σου, εγώ στήνω αυτόν το στίχο προφητικό πάνω στους τοίχους του μαυσωλείου σου να σε σφραγίζει έτσι Αιώνια με Διαμαντένια Αλήθεια! Ω Πλουτώνιο καταραμένο.

II
Ο Βάρδος ερευνάει την ιστορία του Πλούτωνα από τα μεσάνυχτα με φώτα από τις λάμπες Ατμών Υδραργύρου στους δρόμους ως το πρώτο φως της χαραυγής
στοχάζεται μια ήρεμη πολιτική ν’ απλώνεται ανάμεσα στις ιδεολογίες των Εθνών που πολλαπλασιάζονται γραφειοκρατικά
& μακάβρια αρματωμένες, Σατανικές βιομηχανίες να ξεφυτρώνουν ξαφνικά με δύναμη Πεντακοσίων Δισεκατομμυρίων Δολαρίων
σ’ ολόκληρο τον κόσμο την ίδια ώρα που τούτες οι γραμμές γράφονται στο Μπώλντερ του Κολοράντο, μπροστά απ’ τα Βραχώδη Όρη
50 δώδεκα μίλια βόρεια απ’ τις Πυρηνικές Εγκαταστάσεις του Ρόκυ Φλατς, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Βόρεια Αμερική, στο Δυτικό Ημισφαίριο,
του πλανήτη Γη, έξι μήνες και δεκατέσσερις μέρες σε τροχιά γύρω απ’ το Ηλιακό μας Σύστημα σ’ ένα Σπειροειδή Γαλαξία,
η τοπική χρονολογία ύστερα από την Επικράτηση του τελευταίου Θεού χίλια εννιακόσια εβδομήντα οκτώ χρόνια
Συμπληρωμένα σαν αχνά κίτρινα σύννεφα της χαραυγής που φωτίζουν την Ανατολή, η πόλη του Ντένβερ άσπρη από κάτω
Ο γαλάζιος ουρανός διάφανος υψώνεται άδειος βαθύς & απέραντος ως το πρωινό αστέρι ψηλά πολύ απ’ το μπαλκόνι
55 ψηλά πολύ από κάμποσα αμάξια με τις ρόδες τους σταματημένες στους πρόποδες των λόφων κάτω απ’ τη δαντελένια πευκόφυτη κορυφογραμμή του Φλάτιρον,
λιόλουστο βουνό λιβάδια που γέρνουν σε γκρεμούς από ψαμμίτη με χρώμα κόκκινο σκουριάς πάνω από πλίθινες σκεπές των σπιτιών της πόλης
καθώς σπουργίτια ξύπναγαν σφυρίζοντας ανάμεσα στα πράσινα καλοκαιριάτικα γιομάτα φύλλα δέντρα της Μαρίν Στριτ.

III
Αυτή η ωδή είναι για σας Ποιητές και Ρήτορες μελλοντικοί, για σένα πατέρα Ουίτμαν καθώς συντάσσομαι στο πλευρό σου, για σας Βουλευτές και Αμερικανοί πολίτες,
για σας που είστε εδώ διαλογιζόμενοι, πνευματικοί φίλοι & δάσκαλοι, για σένα Κύριε των Διαμαντένιων Τεχνών,
60 Πάρτε στα χέρια σας αυτήν τον τροχό των συλλαβών, τούτα τα φωνήεντα και τα σύμφωνα ως ότου να σωθεί η ανάσα
πάρτε αυτήν την εισπνοή από το μαύρο δηλητήριο ως την καρδιά σας κι εκφυσήστε απ’ τα στήθια σας αυτή την ευλογία σ’ ολάκερη την πλάση μας
δάση πόλεις ωκεανοί βραχώδη οροπέδια κι οροσειρές στις Δέκα Διευθύνσεις γαληνέψτε μ’ αυτή την εκπνοή,
εμπλουτίστε αυτή την Πλουτώνια Ωδή, ώστε να εκραγεί ο άδειος κεραυνό της μέσ’ από τους γήινους κόσμους των ιδεών
Μαγνητίστε αυτό το ουρλιαχτό με άκαρδη συμπόνια, καταστρέψτε τούτο το βουνό του Πλουτώνιου με συνηθισμένη διανοητική και σωματική γλώσσα,
κι έτσι δυναμώστε τούτο το πνεύμα-φύλακα του Νου που έχει σβήσει, που έχει σβήσει, που έχει ξεπεράσει, που με έχει ξεπεράσει, Ξύπνα Διάστημα, έτσι Α!

14 Ιουλίου 1978