Λουτρό των Αέρηδων, Κυρρήστου 8, Πλάκα
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 το βράδυ, από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 21 Μαρτίου.
Κρατήσεις (εκτός Τρίτης) 10.00–13.00, τηλ. 210 324 43 40
Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α
Η κοκκώνα (Τήνος), Η ψαροκεφάλη (Ζάκυνθος), Η κόρη της Κυραθάλασσας (Κως), Το γροσάκι (Ρόδος).
Συντροφεύει μουσικά η Σοφία Κουμπλή.
_
__________________________________________
Καταβιβρώσκοντας τη γλώσσα
Αυτό το καταβιβρώσκω πάει να πει τρώγω εντελώς ή απλήστως. Τα Παραμύθια, λοιπόν, τα μαθαίνω απ’ έξω τρώγοντάς τα απλήστως κι επιθυμώντας, διακαώς, να τα «φάω» εντελώς. Αυτό, όμως, απαιτεί να επανέρχεσαι συνέχεια σε μια αρχέγονη σχέση με τη γλώσσα τους· όπως ρουφάς το γάλα της μάνας σου ή βιβρώσκεις το σώμα και το αίμα του Θεού. Κι επειδή τα Παραμύθια δεν είναι ζαχαρωτά, όταν λέμε να τα φας εντελώς, σημαίνει να ρουκανίσεις και τα κοκαλάκια τους, μέχρις απολύτου προσλήψεως.
… Ο βασιλιάς σαν ήπιε το αίμα, κι από τη στενοχώρια, επειδή αγαπούσε πολύ την αδελφή του, έπεσε άρρωστος βαριά και φύτρωσε από την καρδιά του ένας δέντρος. Πάειναν ο κόσμος και του ’λεγαν Παραμύθια να τον παρηγοράνε…
Η γλώσσα των Παραμυθιών κρύβει μυστικά, όπως τα πρόσωπα με τις πολλές ρυτίδες ή τα φουστάνια με τις πολλές πτυχώσεις. Είναι σκιερά και φωτεινά· μια μικρή αλλαγή στη στίξη, άρα στην ανάσα, αλλάζει το αίσθημα, άρα το νόημα.
Τα μαθαίνω απ’ έξω ή, για την ακρίβεια, τα μαθαίνω από μέσα: λέω και ξαναλέω τις ίδιες φράσεις, ακίνητη, περπατώντας, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικούς τόπους… μέχρι να γίνουν ρυθμός της δικής μου ανάσας, κι αυτή, με τη σειρά της, να ορίζει την κίνηση του σώματός μου. Σε ό,τι αφοσιώνεσαι, σου παραχωρείται.
Κάποτε μου είπε μια γυναίκα: «Μας χάραξε ο θάνατος». Όσο μεγαλώνεις, λοιπόν, και σε χαράζει ο θάνατος και η ζωή, έχεις τις αφορμές για να «σκαλώσει» η γλώσσα των Παραμυθιών και να σου φανερωθούν.
… Της είπε τότε ο δράκος: «Να του πεις να φέρει μια κοπέλα που από το στήθος της βγαίνουν γαρύφαλλα κι άμα κόψεις ένα γαρύφαλλο, βγαίνουν άλλα».
Έτσι, η επανάληψή τους είναι πορεία σε μονοπάτια, που πηγαίνουν στα βαθιά της δικής μου μνήμης, της δικής μου φύσης, είναι μια μύηση αναγνώρισης του Εαυτού, όπως συμβαίνει, συχνά, στα ίδια τα Παραμύθια, που στο τέλος αναγνωρίζονται αδέλφια, αγαπημένοι, γονείς με παιδιά, σύζυγοι.
… Σε μια στιγμή, όμως, ετσάκωσεν τα μάτια της δακρυσμένα κι αμέσως την εγνώρισε. Επέταξεν η καρδιά του αφ’ τη χαρά…
Μ’ όλους αυτούς τους συγγενείς μου, λοιπόν, που στοιβάχτηκαν μέσα στους αιώνες ανεπίγνωστοι, μ’ όλους αυτούς τους ήχους που με οδηγούν σε τοπία του Κάτω και του Πάνω Κόσμου, στο τέλος της γης και στην άκρη των αιώνων… αναζητώ τις ψηφίδες του δικού μου ρήματος. Που κι αυτό το «δικό μου» τελικά καταργείται· ποτέ δεν ξέρεις πόσο δικό ή πόσο άλλο είναι ό,τι σε συγκροτεί, ό,τι είσαι.
Το μόνο που θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι είναι δικό μου είναι αυτή η λαχτάρα, αυτό το πάθος να ψηλαφώ τη γλώσσα στα σκοτεινά και να σπιθίζει ήχους-αίσθημα, αίσθημα-αναγνώριση…
Και να νομίζω πως δεν έχει τέλος.
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 το βράδυ, από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 21 Μαρτίου.
Κρατήσεις (εκτός Τρίτης) 10.00–13.00, τηλ. 210 324 43 40
_________________________________________
Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α Η κοκκώνα (Τήνος), Η ψαροκεφάλη (Ζάκυνθος), Η κόρη της Κυραθάλασσας (Κως), Το γροσάκι (Ρόδος).
Συντροφεύει μουσικά η Σοφία Κουμπλή.
_
__________________________________________
Καταβιβρώσκοντας τη γλώσσα
Αυτό το καταβιβρώσκω πάει να πει τρώγω εντελώς ή απλήστως. Τα Παραμύθια, λοιπόν, τα μαθαίνω απ’ έξω τρώγοντάς τα απλήστως κι επιθυμώντας, διακαώς, να τα «φάω» εντελώς. Αυτό, όμως, απαιτεί να επανέρχεσαι συνέχεια σε μια αρχέγονη σχέση με τη γλώσσα τους· όπως ρουφάς το γάλα της μάνας σου ή βιβρώσκεις το σώμα και το αίμα του Θεού. Κι επειδή τα Παραμύθια δεν είναι ζαχαρωτά, όταν λέμε να τα φας εντελώς, σημαίνει να ρουκανίσεις και τα κοκαλάκια τους, μέχρις απολύτου προσλήψεως.
… Ο βασιλιάς σαν ήπιε το αίμα, κι από τη στενοχώρια, επειδή αγαπούσε πολύ την αδελφή του, έπεσε άρρωστος βαριά και φύτρωσε από την καρδιά του ένας δέντρος. Πάειναν ο κόσμος και του ’λεγαν Παραμύθια να τον παρηγοράνε…
Η γλώσσα των Παραμυθιών κρύβει μυστικά, όπως τα πρόσωπα με τις πολλές ρυτίδες ή τα φουστάνια με τις πολλές πτυχώσεις. Είναι σκιερά και φωτεινά· μια μικρή αλλαγή στη στίξη, άρα στην ανάσα, αλλάζει το αίσθημα, άρα το νόημα.
Τα μαθαίνω απ’ έξω ή, για την ακρίβεια, τα μαθαίνω από μέσα: λέω και ξαναλέω τις ίδιες φράσεις, ακίνητη, περπατώντας, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικούς τόπους… μέχρι να γίνουν ρυθμός της δικής μου ανάσας, κι αυτή, με τη σειρά της, να ορίζει την κίνηση του σώματός μου. Σε ό,τι αφοσιώνεσαι, σου παραχωρείται.
Κάποτε μου είπε μια γυναίκα: «Μας χάραξε ο θάνατος». Όσο μεγαλώνεις, λοιπόν, και σε χαράζει ο θάνατος και η ζωή, έχεις τις αφορμές για να «σκαλώσει» η γλώσσα των Παραμυθιών και να σου φανερωθούν.
… Της είπε τότε ο δράκος: «Να του πεις να φέρει μια κοπέλα που από το στήθος της βγαίνουν γαρύφαλλα κι άμα κόψεις ένα γαρύφαλλο, βγαίνουν άλλα».
Έτσι, η επανάληψή τους είναι πορεία σε μονοπάτια, που πηγαίνουν στα βαθιά της δικής μου μνήμης, της δικής μου φύσης, είναι μια μύηση αναγνώρισης του Εαυτού, όπως συμβαίνει, συχνά, στα ίδια τα Παραμύθια, που στο τέλος αναγνωρίζονται αδέλφια, αγαπημένοι, γονείς με παιδιά, σύζυγοι.
… Σε μια στιγμή, όμως, ετσάκωσεν τα μάτια της δακρυσμένα κι αμέσως την εγνώρισε. Επέταξεν η καρδιά του αφ’ τη χαρά…
Μ’ όλους αυτούς τους συγγενείς μου, λοιπόν, που στοιβάχτηκαν μέσα στους αιώνες ανεπίγνωστοι, μ’ όλους αυτούς τους ήχους που με οδηγούν σε τοπία του Κάτω και του Πάνω Κόσμου, στο τέλος της γης και στην άκρη των αιώνων… αναζητώ τις ψηφίδες του δικού μου ρήματος. Που κι αυτό το «δικό μου» τελικά καταργείται· ποτέ δεν ξέρεις πόσο δικό ή πόσο άλλο είναι ό,τι σε συγκροτεί, ό,τι είσαι.
Το μόνο που θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι είναι δικό μου είναι αυτή η λαχτάρα, αυτό το πάθος να ψηλαφώ τη γλώσσα στα σκοτεινά και να σπιθίζει ήχους-αίσθημα, αίσθημα-αναγνώριση…
Και να νομίζω πως δεν έχει τέλος.
— Αγνή Στρουμπούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου