Ο αιρετικός του Γκρίνουιτς Βίλατζ

Ποιος ήταν ο συγγραφέας που έκανε το περιθώριο τρόπο ζωής και δημιουργικό εργαστήριο

Γράφει η Λώρη Κέζα | Το Βήμα, Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008. »»

Όταν έκλεισε τα 70 ο Μπάροουζ, έγινε ένα μεγάλο πάρτι. Το διοργάνωσαν οι φίλοι του, οι οποίοι θεώρησαν καλό να καλέσουν πολλές διασημότητες. Ανάμεσά τους ο Στινγκ με τον Αντι Σάμερς των Ρolice, που εκείνη την εποχή μεσουρανούσαν. Φωτογραφήθηκαν με τον εορτάζοντα, ο οποίος δεν τους γνώρισε και ρώτησε διακριτικά περί ποίων πρόκειται. Όταν άκουσε το όνομα του γκρουπ, άρχισε να προειδοποιεί τους καλεσμένους που πιθανώς είχαν μαζί τους κάποιο ναρκωτικό: «Δεν ξέρω αν κουβαλάτε τίποτα αλλά κάποιος μου είπε πως εκείνοι οι δυο τύποι είναι μπάτσοι». Πόσο έξω από τα πράγματα, πόσο έξω από την πραγματικότητα μπορεί να ήταν κάποιος που το 1984 αγνοούσε τους δημιουργούς τού «Εvery breath you take»; Ο Ουίλιαμ Μπάροουζ ήταν μια προσωπικότητα που όλοι ήθελαν να γνωρίσουν αλλά ο ίδιος ήταν ευτυχισμένος στον μικρόκοσμό του: λίγη πρέζα, ένα λιτό δωμάτιο ξενοδοχείου, κάποιο αγόρι και οι επιστήθιοι φίλοι. Η βιογραφία του Μπάρρυ Μάιλς δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Ο συγγραφέας του Junky ήταν σύμβολο, ήταν στο επίκεντρο ερήμην του.

Χούλιο Κορτάσαρ • Έρωτας & επανάσταση

Ένας συγγραφέας ξέχειλος από ευφυΐα και γεμάτος πάθος και παιγνιώδες χιούμορ
Γράφει η Κατερίνα Σχινά | «Βιβλιοθήκη»,
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008 »»

Ο χαρτογράφος της συνείδησης

Εξοικειωμένος από την τρυφερή του ηλικία με τα όπλα, ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, ο τρίτος «μεγάλος» μπίτνικ, φίλος του Κέρουακ και εραστής αργότερα του Γκίνσμπεργκ, πυροβόλησε και σκότωσε κατά λάθος το 1951 την ίδια του τη γυναίκα και μητέρα του γιου του. Αυτό ήταν το καταλυτικό γεγονός που τον έστρεψε στο γράψιμο.

Γράφει ο Πέτρος Τατσόπουλος | Τα Νέα,
Σάββατο 22.11.2008 »»

«Αυτό είναι το κλειδί της γραφής του Μπάροουζ: Ήρωες και θραύσματα πλοκής πηδάνε από το ένα βιβλίο στο άλλο, κάνοντας το σύνολο της παραγωγής του μια μακροσκελή ενότητα που λειτουργεί ως “συνειδησιακός χάρτης”».
Το κόστος της χαρτογράφησης μας αποκαλύπτει ο Μπάρι Μάιλς, προσωπικός φίλος και βιογράφος του θρυλικού πια συγγραφέα.

Το Ουρλιαχτό του Άλεν Γκίνσμπεργκ κυκλοφόρησε το 1956. Το Στο δρόμο του Τζακ Κέρουακ το 1957. Το Γυμνό γεύμα του Ουίλιαμ (Μπιλ) Μπάροουζ το 1959. Εάν συνυπολογίσουμε ότι και οι τρεις τους, για κάποιο διάστημα, συγκατοικούσαν στη Νέα Υόρκη και αργότερα στη Διεθνή Ζώνη της ημιαυτόνομης τότε Ταγγέρης, στα βόρεια παράλια του Μαρόκου- ο Άλεν και ο Ουίλιαμ, μάλιστα, υπήρξαν εραστές- κατανοούμε ότι η ξακουστή «Γενιά των Μπιτ», στα γεννοφάσκια της τουλάχιστον, ήταν μια μάλλον οικογενειακή υπόθεση. Πρώτος έδρεψε τη δημόσια αναγνώριση ο Κέρουακ- και αναχώρησε πρώτος από τον πλανήτη, μόλις το 1969, στα σαράντα επτά του χρόνια. Τελευταίος αναγνωρίστηκε ο Μπάροουζ, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν πατούσε πια στα εξήντα πέντε. Θα ζήσει άλλα δεκαεπτά και θα πεθάνει το 1997, την ίδια χρονιά με τον κατά έντεκα χρόνια μικρότερό του Γκίνσμπεργκ.

Τείχος Βερολίνου: ταξίδι πίσω στο χρόνο

Η παράσταση με το έργο του Δημήτρη Γκενεράλη σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη στο «Απλό Θέατρο».

Γράφει η Σωτηρία Ματζίρη | Ελευθεροτυπία,
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008. »»

«Βερολίνο 1989 - Ιστορίες μιας πόλης»

Το «όνειρο»: μια απαστράπτουσα κοσμοπολίτικη μητρόπολη, μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης, τόπος συνένωσης παρελθόντος και μέλλοντος. Δυτικά, η πανάκριβη βιτρίνα με τα νέα επιβλητικά κυβερνητικά παλάτια, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα εκθεσιακά συγκροτήματα, τις διπλές και τριπλές Λυρικές Σκηνές κ.λπ. Ανατολικά, το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας, με μόνους αυξάνοντες δείκτες αυτούς της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας, της κατάθλιψης.

Γκρεκάνικα παραμύθια

Παραδοσιακές αφηγήσεις από τη μακρόχρονη ιστορία των Ελλήνων στην Κάτω Ιταλία

Γράφει η Τιτίκα Δημητρούλια | Καθημερινή,
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008. »»

Δημήτρης Προύσαλης
Ελληνόφωνα παραμύθια από την Κάτω Ιταλία
Μετ. Λ. Ταχμασίδου, Σ. Παινέση, Χ. Βαρδακούλια, Ε. Αποστόλου
εκδ. Απόπειρα 2008.

Προφορικές, λαϊκές αφηγήσεις που απευθύνονταν στους ενηλίκους και όχι στα παιδιά, τα παραμύθια ήρθαν στο προσκήνιο τον 19ο αιώνα, όταν ο ρομαντισμός που είχε βάλει τα δυνατά του να αναδείξει τον λαϊκό πολιτισμό άρχισε να τα καταγράφει συστηματικά. Η καταγραφή τους αυτή, η οποία έφερε στην επιφάνεια τη στερεοτυπική και τυπική δομή αλλά και την απλή τους έκφραση, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο να θεωρηθούν παιδικά αναγνώσματα: δεν διέθεταν την πολυπλοκότητα της έντεχνης λογοτεχνίας. Έχοντας υπογείως τροφοδοτήσει το μυθιστόρημα και το διήγημα από τις απαρχές τους (Βοκκάκιος, Ραμπελέ), τα παραμύθια ακολούθησαν ωστόσο και ένα δεύτερο μονοπάτι, που απευθυνόταν αυτή τη φορά σε ενηλίκους, όχι όμως στους απλούς ανθρώπους της αγροτικής, ως επί το πλείστον, κοινωνίας, αλλά στους πεπαιδευμένους ενηλίκους της πόλης. Έγιναν η βάση του έντεχνου, λογοτεχνικού παραμυθιού, που έδωσε αξιολογότατα δείγματα στο πλαίσιο του ρομαντισμού, τα περίφημα Kunstmarchen των οποίων κάποια δείγματα έχουμε και στα ελληνικά (τις ιστορίες του Λούντβιχ Τηκ, για παράδειγμα, «Ο ξανθός Έκμπερτ. Το Ρούνενμπεργκ» εκδ. Σμίλη), αλλά και στη συνέχεια, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία, λόγου χάρη.

Ο χαρτογράφος της συνείδησης

Γράφει ο Πέτρος Τατσόπουλος | Τα Νέα,
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008 »»

Εξοικειωμένος από την τρυφερή του ηλικία με τα όπλα, ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, ο τρίτος «μεγάλος» μπίτνικ, φίλος του Κέρουακ και εραστής αργότερα του Γκίνσμπεργκ, πυροβόλησε και σκότωσε κατά λάθος το 1951 την ίδια του τη γυναίκα και μητέρα του γιου του. Αυτό ήταν το καταλυτικό γεγονός που τον έστρεψε στο γράψιμο.
«Αυτό είναι το κλειδί της γραφής του Μπάροουζ: Ήρωες και θραύσματα πλοκής πηδάνε από το ένα βιβλίο στο άλλο, κάνοντας το σύνολο της παραγωγής του μια μακροσκελή ενότητα που λειτουργεί ως “συνειδησιακός χάρτης”».

Το κόστος της χαρτογράφησης μας αποκαλύπτει ο Μπάρι Μάιλς, προσωπικός φίλος και βιογράφος του θρυλικού πια συγγραφέα.
Το Ουρλιαχτό του Άλεν Γκίνσμπεργκ κυκλοφόρησε το 1956. Το Στο δρόμο του Τζακ Κέρουακ το 1957. Το Γυμνό γεύμα του Ουίλιαμ (Μπιλ) Μπάροουζ το 1959. Εάν συνυπολογίσουμε ότι και οι τρεις τους, για κάποιο διάστημα, συγκατοικούσαν στη Νέα Υόρκη και αργότερα στη Διεθνή Ζώνη της ημιαυτόνομης τότε Ταγγέρης, στα βόρεια παράλια του Μαρόκου- ο Άλεν και ο Ουίλιαμ, μάλιστα, υπήρξαν εραστές- κατανοούμε ότι η ξακουστή «Γενιά των Μπιτ», στα γεννοφάσκια της τουλάχιστον, ήταν μια μάλλον οικογενειακή υπόθεση. Πρώτος έδρεψε τη δημόσια αναγνώριση ο Κέρουακ- και αναχώρησε πρώτος από τον πλανήτη, μόλις το 1969, στα σαράντα επτά του χρόνια. Τελευταίος αναγνωρίστηκε ο Μπάροουζ, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν πατούσε πια στα εξήντα πέντε. Θα ζήσει άλλα δεκαεπτά και θα πεθάνει το 1997, την ίδια χρονιά με τον κατά έντεκα χρόνια μικρότερό του Γκίνσμπεργκ.

Μπάρρυ Μάιλς • Ουίλιαμ Μπάροουζ: El hombre invisible

Μετάφραση: Γιώργος Γούτας 
Σειρά: Βιογραφίες
I S B N 978 960 537 104 3,
23,50 × 17 εκ., σσ. 335.

Ο μοναδικός εν ζωή Αμερικανός πεζογράφος για τον οποίο θα μπορούσε να ειπωθεί πως διακατέχεται από το πνεύμα τής μεγαλοφυΐας. — Νόρμαν Μέιλερ

Ο σημαντικότερος συγγραφέας που εμφανίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. — Τζ. Γκ. Μπάλλαρντ

Ο Ουίλιαμ Μπάροουζ θα παραμένει μια τεράστια και αναπόφευκτη παρουσία στο χώρο της αβανγκάρντ. Συνεχιστής ιστορικών πρωτοποριών, αέναος πειραματιστής με κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του (γραφομηχανή, χαρτί και μολύβι, ψαλίδια και κόλλες, μαγνητόφωνο, φωτογραφία, κινηματογράφος, ζωγραφική), ωθώντας συνεχώς τις ιδέες του στα άκρα, οικοδόμησε τη δική του μυθολογία και λειτούργησε σαν καταλύτης, επιτρέποντας στα πράγματα να συμβαίνουν, εμπνέοντας τη δημιουργία και την απελευθέρωση στους ανθρώπους. Ο ίδιος καταδύθηκε σε τρομακτικά βάθη απόγνωσης, με μόνο στήριγμα το γράψιμο, που δεν αποτελούσε προγραμματικό σχέδιο, αλλά ουσιαστικό κομμάτι της ύπαρξής του, ο Ουίλιαμ Μπάροουζ έπρεπε να γράφει. Υπήρξε ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς καλλιτέχνες της εποχής μας, ασεβής εραστής της απόλυτης ελευθερίας και προκλητικός πολέμιος όλων των συστημάτων. Με το μαύρο χιούμορ του, τις φουτουριστικές προφητείες του και την αναρχική του στάση ενάντια στο κατεστημένο, όλο του το έργο, σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό, συνθέτει ένα εφιαλτικό κάτοπτρο των δεινών που βιώνει η ανθρωπότητα, αποτελώντας μια άσπλαχνη διακωμώδηση της χυδαιότητας του συστήματος, μια αμείλικτη καταγγελία, και συγχρόνως μια ηθική προσταγή, ένα όραμα. Ο άνθρωπος που αντίκρισε την άβυσσο και γύρισε για να μας την περιγράψει: Ουίλιαμ Μπάροουζ, el hombre invisible.