Χριστιάνα Λαμπρινίδη • «Επιπλέοντες» του Δημήτρη Πέτσα

Η ομιλία της Χριστιάνας Λαμπρινίδη στην παρουσίαση του ποιητικού βιβλίου Επιπλέοντες του Δημήτρη Πέτσα, την Παρασκευή 28 Απριλίου 2023 στο Perianth Hotel.

..................
Θεός είναι. Και ο Νόμος είναι. Όμως,

«το εγώ μου εσύ
το εγώ σου εσύ». 

Σε αυτό τον κόσμο που επιπλέει, μπορεί και να μην υπάρχει ΧΡΙΣΤΟΣ. 

Μπορεί ο Θεός να είναι στέρφος. Μπορεί μόνο τότε να υπάρχουν εραστές. 

[του Πόρου και της Πενίας] αληθινοί εραστές. Αδιαχώρηστων, όχι εξαιτίας ενός λώρου ομφάλιου. Εξαιτίας ενός «σάκου αμνιακού» που γίνεται θάλασσα, πισίνα, πόρος υδάτινος. Υπάρχουν στη σύλληψη και μετά στη γέννα. Μωρά πρωκτικά, μάνες από πίσω, θαλπωρή σειράς. In line, out of line.
Εραστές κοσμογονικοί. Πριν τον Ησίοδο, μετά τη Βίβλο. Τι σημασία έχει;

Υπάρχει γνώση σε αυτό το βιβλίο. Τόσο χωνεμένη που γίνεται δέρμα. Ένα δέρμα αφηγητής, γραμματικό δέρμα, με σημεία στίξης τα όργανα τα εσωτερικά που υπάρχουν όχι για να αμφισβητήσουν την ύπαρξη αλλά για να αναδείξουν το σεξ. Όργανα στο σέξ, εσωτερικά και εξωτερικά. 

Δίχως αιδώ, δίχως κατανόηση, δίχως σύμβολα. 

Άντρες μαζί: «μετά από εμάς, πάλι εμείς» λέει η αρχή του βιβλίου. 

Τόσο βαθύς ο πληθυντικός του εγώ, που απομακρύνθηκε ο Νάρκισσος. Έτσι και αλλιώς στον πίνακα του Caravaggio ίσως να βλέπει το μέρος αλλά όχι το όλον. Αναζήτηση του ολόκληρου. 

Οι ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΕΣ δημιουργούν ένα όλον. Η μαθηματική γλώσσα του χάους εμφανίζεται σαν σκιά μιας αριθμητικής της Αποκάλυψης ενώ τα ίδια τα γράμματα επαναλαμβάνονται, σε κάποια στιγμή του βιβλίου, ακουστικά. ΑΚΟΥΩ. Όπως στη διδαχή του Αριστοτέλη. Δεν τον φωνάζουν κοντά, απλώς τον λαμβάνουν υπόψη. Και τα γράμματα και τα όργανα, ενώ ολόκληρη η Οδύσσεια γίνεται ήχος των Σειρήνων. Τα θηλυκά όντα που δεν μοιράζονται από το αρσενικό εμείς. Ένα γνώριμο εγώ που αλυσωδένεται και οι παφλασμοί είναι του μέσα χώρου και διεθνείς. Τι γίνεται όταν η γλώσσα δεν μοιράζεται; Μπορεί το ίδιο το όργανο να μοιράζεται, ακόμα και να ανταλλάσσεται, αλλά όχι η ομιλούσα γλώσσα. 

Βέβαια οι ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΕΣ έχουν δικό τους κώδικα. Θα μπορούσαμε να πούμε δικό τους CODEX. Ποια είναι τα όσια και τα ιερά; Πώς ο μυστικισμός εμποδίζει το θεολογικό; Τίποτα δεν είναι κρυφό, είναι απόκρυφο. Μια queer λογοτεχνία που γδέρνει το εγώ για να μην τραυματίσει το εσύ. Ίσως η αγάπη να είναι απόκρυφη. Δεν χωράνε πολλές Διαθήκες εδώ. Και όμως υπάρχουν Γιοί και Υιοί. Μια ψαλμωδία, αν αφεθείς στον ρυθμό. Μια προσευχή εντός ενός νάρθηκα πρωκτικού. Έχει οσμή η αγάπη και αποκρυπτογραφείται από δύο υποκείμενα αρσενικά που δεν μοιράζονται: ούτε καταγωγή, ούτε γλώσσα, ούτε προέλευση. Μεταμορφώνονται και στα τρία εν ζωή καθώς η κλεψύδρα, που αναφέρεται στη Ποιητική του Αριστοτέλη, ως αρχικό μέτρημα των ωρών, σπά. Τι καλύτερο σημείο να χωρέσει τις αμφισβητήσεις της γραμματικής. 

Ο μέλλοντας που αποκλείει τη κλίση του θανάτου στην «υποτακτική του ενεστώτα» κατα/γράφει το κείμενο. Ο ένας από τους δύο εύχεται, η ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΦΩΝΗ,  αν είναι να πεθάνει – να πεθάνει, ο άλλος ποτέ. Η ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΦΩΝΗ, ο ένας από τους δύο εύχεται να πεθάνει – τρεις φορές – ένας Πέτρος της γραμματικής συμφωνίας με την επιθυμία, αρνούμενος τον Ιησού, βλάσφημα φερόμενος απέναντι στον ίδιο. Μήπως έχουν όλα χαθεί, μήπως μείναμε μόνοι στο τέλος και όλα τα άλλα υποκείμενα είναι μυθώδη; Μήπως στο τέλος, οι ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΕΣ είναι μετά τον κατακλυσμό; Μήπως οδεύουν πίσω στο προγονικό χάος αφαιρώντας τα γονίδια; 

Οπωσδήποτε, οι αναγνώσεις ανήκουν στο κείμενο. Το κείμενο το ίδιο γλυστρά αλύπητα κάτω από τις αναγνώσεις. Πάει να σταθεί, κλείνει άπειρες φορές το «είμαι». Το γλύστρημα όμως, γλύστρημα.
[Κάποτε, στο Άμστερνταμ, ήμουν στο Μουσείο μαζί με ένα φίλο αγαπημένο από τη Στοκχόλμη. Ή έκθεση ήταν μικρή: ζωγραφισμένες τουλίπες. Όλες πέθαιναν. Όλες βρίσκονταν στο επόμενο στάδιο: ίχνος νοσταλγίας ή πένθους. Ήταν ό,τι ήταν. Αφοσιωμένες στην εξέλιξη προς. Εσύ, ο/η θεατής καταλάβαινες: τον χρόνο και ό,τι τον υποδύεται].

Μια σχέση σαρκική δεν κατοικεί στο Μουσείο. Έχει ανάγκη τις Μούσες βέβαια. Βωμός, μνημείο, θυσιαστήριο: μαζί όλα. Μη ξεχνιόμαστε. Είμαι η Μούσα σου – η αντωνυμία λοιώνει σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες – κατέχω όλα τα σημεία στίξης. Ακούς; Στίξης είπα, όχι τίξης. Έτσι και αλλιώς δεν μιλάς τη γλώσσα μου. Δεν ανησυχώ ούτε για το τ ούτε για το σ. Η στύση ανάμεσα μας είναι βουνό θε/όρατο. Άνδρας εσύ, άνδρας εγώ. 

Υπάρχει πιθανότητα το είμαι να ετυμολογείται εκτός γραμματικής. Ψυχαναλύονται οι ήπειροι; Έχει το υπερεγώ, υπερεσύ;

 

Όταν σπάσουν οι ώρες, τι θα συμβεί στο ΕΡΑΣΤΙΚΟ; Οταν εξαντληθεί το ΕΙΜΑΙ; Όταν η ανάγνωση τελειώσει, όπως στον οργασμό «τελειώνω», τι θα συμβεί; 

Μπορεί το queer να είναι οικοδεσπότης σε όλες τις επιστήμες, σε όλες τις Διαθήκες. Μπορεί να αρχηγεύει τις γλώσσες. Και τις οργανικές και τις ανόργανες. Σαν γυμναστική. Μπορεί το queer να είναι τελικά μια υπέροχη θέα. Από έξω, από μέσα, πρός το μέσον.



Χριστιάνα Λαμπρινίδη
28/4/2023