H Γιούλη Αναστασοπούλου παρουσιάζει τη Θέδα Καϊδόγλου | περιοδικό ο αναγνώστης, Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018 »»
Έγραφα αυτό το βιβλίο τρία χρόνια περίπου. Το ξεκίνησα πριν καν εκδοθεί το προηγούμενο. Σκεφτόμουν να γράψω μια ενιαία ιστορία, όπου θα πρωταγωνιστεί μια γυναίκα με συγκεκριμένο περιβάλλον, παρελθόν, παρόν, εμπειρίες. Μέχρι τότε ήμουν εστιασμένη στη μικρή φόρμα και δεν είχα δοκιμαστεί στο μυθιστόρημα. Αποτελεί ένα κολάζ εμπειριών, στοχασμών, αναζητήσεων, μύθου. Ήθελα να μιλήσω για την καταπιεσμένη επιθυμία, την εγκλωβισμένη ενέργεια, τη μοναξιά, τις αδιέξοδες σχέσεις, τον πόλεμο με τον εαυτό, τη δυναμική των αναμνήσεων, τη νοσταλγία, τη δυναστεία των φόβων, τον πόθο για ανεξαρτησία, το ανεκπλήρωτο, το ανικανοποίητο.
Η ηρωίδα των κενών καταστάσεων παραμένει πιστή στις απόψεις της όσο αντιδημοφιλείς κι αν είναι αυτές, αντιμάχεται τα παγιωμένα, περιθωριοποιείται, ωστόσο επιμένει να υπερασπίζεται τις ιδέες της σθεναρά, ενώ παράλληλα είναι ευάλωτη και γεμάτη ευαισθησίες. Διεισδύει και ερμηνεύει. Ενεργεί ριζοσπαστικά καταρρίπτοντας τα δόγματα ή τουλάχιστον επιχειρεί να το κάνει. Αμφισβητεί τα καθιερωμένα περί έρωτος, θηλυκότητας, επιθετικότητας, μητρότητας, φιλίας, οικογενειακών σχέσεων, επαγγελματικών στόχων, ψυχοθεραπείας, κοινωνικής καταξίωσης, προσωπικής ισορροπίας. Αναζητά το έρμα της ύπαρξης, το νόημα της καθημερινότητας, τον πυρήνα της φύσης της. Σε τούτη την ατέρμονη εσωτερική περιπλάνηση την σώζει, τραβώντας την απ’ τα μαλλιά, την ύστατη στιγμή, η χείρα της δημιουργίας. Δεν ξέρω πόσοι και πόσες μπορούν να ταυτιστούν μ’ αυτό. Ήθελα να γράψω για όσα δε συζητάμε ανοιχτά συνήθως. Για όσα με απασχολούν.
Πώς προέκυψε το βιβλίο;
Έγραφα αυτό το βιβλίο τρία χρόνια περίπου. Το ξεκίνησα πριν καν εκδοθεί το προηγούμενο. Σκεφτόμουν να γράψω μια ενιαία ιστορία, όπου θα πρωταγωνιστεί μια γυναίκα με συγκεκριμένο περιβάλλον, παρελθόν, παρόν, εμπειρίες. Μέχρι τότε ήμουν εστιασμένη στη μικρή φόρμα και δεν είχα δοκιμαστεί στο μυθιστόρημα. Αποτελεί ένα κολάζ εμπειριών, στοχασμών, αναζητήσεων, μύθου. Ήθελα να μιλήσω για την καταπιεσμένη επιθυμία, την εγκλωβισμένη ενέργεια, τη μοναξιά, τις αδιέξοδες σχέσεις, τον πόλεμο με τον εαυτό, τη δυναμική των αναμνήσεων, τη νοσταλγία, τη δυναστεία των φόβων, τον πόθο για ανεξαρτησία, το ανεκπλήρωτο, το ανικανοποίητο.
Η ηρωίδα των κενών καταστάσεων παραμένει πιστή στις απόψεις της όσο αντιδημοφιλείς κι αν είναι αυτές, αντιμάχεται τα παγιωμένα, περιθωριοποιείται, ωστόσο επιμένει να υπερασπίζεται τις ιδέες της σθεναρά, ενώ παράλληλα είναι ευάλωτη και γεμάτη ευαισθησίες. Διεισδύει και ερμηνεύει. Ενεργεί ριζοσπαστικά καταρρίπτοντας τα δόγματα ή τουλάχιστον επιχειρεί να το κάνει. Αμφισβητεί τα καθιερωμένα περί έρωτος, θηλυκότητας, επιθετικότητας, μητρότητας, φιλίας, οικογενειακών σχέσεων, επαγγελματικών στόχων, ψυχοθεραπείας, κοινωνικής καταξίωσης, προσωπικής ισορροπίας. Αναζητά το έρμα της ύπαρξης, το νόημα της καθημερινότητας, τον πυρήνα της φύσης της. Σε τούτη την ατέρμονη εσωτερική περιπλάνηση την σώζει, τραβώντας την απ’ τα μαλλιά, την ύστατη στιγμή, η χείρα της δημιουργίας. Δεν ξέρω πόσοι και πόσες μπορούν να ταυτιστούν μ’ αυτό. Ήθελα να γράψω για όσα δε συζητάμε ανοιχτά συνήθως. Για όσα με απασχολούν.