Ρωγμή στον καθρέφτη (του Λάμπρου Γιώτη)

Γράφει ο Λάμπρος Γιώτης* | ο αναγνώστης, «Κριτικές»,
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018 »»

Διαβάζοντας την ποίηση της Αλίνας Τριανταφύλλου μπαίνω σ’ ένα δάσος.

Μοιάζει στην αρχή φιλικό, όμως, γρήγορα γίνεται βόρειο, παίρνει χρώμα μελανό, με ψηλές σημύδες, τόσο πυκνοφυτεμένες που δεν μπορείς να τις διασχίσεις, σαν αυτά τα δάση δίπλα στους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας, όπου η Αλίκη του Βέντερς μετακινείται από πόλη σε πόλη χωρίς προορισμό.

Δίπλα στα δάση βλέπω να περνούν νταλίκες, κάποιες μπορεί να έρχονται από Ελλάδα, με κουρασμένους οδηγούς στο τιμόνι που ξαγρυπνούν για να φτάσει το φορτίο στην ώρα του και να βγάλουν διπλοβάρδια γυρνώντας. Μ ένα σταυρουδάκι της μάνας στον καθρέφτη και μια ουλή από καβγά που δεν έχει ακόμη θρέψει.

Ακούω ακόμη να περνούν σειρές από τραπεζάκια δεξιώσεων με χαλασμένα ροδάκια να ξεστρατίζουν από το δρόμο και να ξερνάνε σκουπίδια τα κλαμπ σάντουιτς στις γράνες της εθνικής.
Το έργο αποκτά έναν αλλόκοτο σουρεαλιστικό χρόνο, σαν ταινία που πηγαίνει πίσω καρέ καρέ.
Οι στοίχοι ξαφνιάζουν: «Όταν απροειδοποίηα ανοίξουν οι σακούλες χάρτινες ή πλαστικές και κάθε λογής σκουπίδι θα βρει τη θέση που του αρμόζει στη σαλοτραπεζαρία».

Ξαναδιαβάζοντας τον Μπουκόβσκι

γράφει ο Παναγιώτης Γούτας | Bookpress,
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2018 »»



Με αφορμή τα βιβλία του Τσαρλς Μπουκόβσκι «Υπεραστικό μεθύσι» (μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Απόπειρα), «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση» (μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Απόπειρα), «Βρώμικος κόσμος» (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Απόπειρα) και «Pulp» (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Μεταίχμιο).


Κρατώ σαν ανεκτίμητα διαμαντάκια στη βιβλιοθήκη μου τις παλιές εκδόσεις βιβλίων του Τσαρλς Μπουκόβσκι από τον εκδοτικό οίκο Απόπειρα. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τον Βρώμικο κόσμο και το Υπεραστικό μεθύσι του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα που, πάντα πιστός στο ρεύμα του βρόμικου ρεαλισμού, είχε το σπάνιο χάρισμα να μας παρουσιάζει τόσο αφόρητα σκληρές ιστορίες με μια απαράμιλλη τρυφερότητα, που αγγίζει την ποίηση. Κυνισμός, κοινωνικό περιθώριο, ανθρώπινα πάθη, λίτρα αλκοόλ, έρωτας και θάνατος, αφηγούμενα, όμως, κατά τέτοιο τρόπο που το λογοτεχνικό ισοδύναμό τους να είναι μια γλυκιά μελαγχολία, στην αχλή της οποίας περιδινείται ο αναγνώστης.

Χρήστος Αποστολάκος, Εργάτης του φωτός (Απόπειρα, 2018)

Γράφει η Φανή Χούρσογλου | Ιστορία της ελληνικής μουσικής,
Κυριακή 5 Αυγούστου 2018 »»

Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορεί ν’ ακολουθήσει κάποιος ιχνηλατώντας (πέρα από…) τα όρια της συμβατικής συνειδητότητας και του ρασιοναλισμού.
Και ο «εργάτης» του Χρήστου Αποστολάκου φαίνεται να έχει εξερευνήσει αρκετά από αυτά.

Κάποιες διαδρομές αποδείχτηκαν αδιέξοδες, ωστόσο τις περπάτησε ως το τέρμα, για να φτάσει στο σημείο να διαπιστώσει βιωματικά κι αυτοπροσώπως, πως η αγωνιώδης καταστολή του αρχέγονου φόβου, δεν καταλήγει παρά στην ολοκληρωτική επικράτησή του, αφού κλείνοντας κανείς τα μάτια απέναντι στην όποια «αλήθεια» ούτε τον κόσμο μπορεί ν’ αλλάξει ούτε τον κόσμο του.