Ο Γιώργος Βέης για τη Σκιά μου κι εγώ

γράφει ο Γιώργος Βέης, | «Ποιητικές αναγνώσεις»,
Τα Ποιητικά: τριμηνιαίο περιοδικό ποίησης, τχ. 25,
Μάρτιος 2017, σ. 26
Μαρία Χρονιάρη, Η σκιά μου κι εγώ, Απόπειρα 2017

Τρίτη εμφάνιση. Συγκρατώ τη σταθερή εξέλιξη των υφολογικών εμπεδώσεων. Οι αποτιμήσεις διατηρούν την καρυωτακική τους απόκλιση. Οι στίχοι αποδεικτικοί, λιτοί, κομίζουν αποστάγματα βιωματικών συνθηκών. Η τελική διατύπωση κερδίζει σε ενάργεια. Διακρίνω τα εξής για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής:

Η αλήθεια είναι
πως στην πραγματικότητα
τίποτε
δεν είναι
πραγματικό
παρά μόνο
δυο τρία καλοκαίρια
απομεινάρια
μιας άδικης προσπάθειας
να αποφύγεις την αλήθεια.

Το μάθημα του Οδυσσέα Ελύτη έχει στο μεταξύ αφομοιωθεί. Οι αφορισμοί διακρίνονται τόσο για την καθαρότητά τους, όσο και για την αιφνιδιαστική τους κατάληξη. Έστω παράδειγμα:

Υπάρχει
μια αθωότητα
που μας κάνει
ένοχους ομορφιάς.

 Το εγώ καταφεύγει συχνά πυκνά στις παρυφές του φαντασιακού. Εκεί αναβιώνει, εκεί επιβεβαιώνεται και δικαιώνεται ως Ισχύς. Ξεχωρίζω:

Όμως εγώ που είμαι σκόνη
κι αέρας
και λυγμός λύκου
Λίγο πριν πουν την τελευταία λέξη
Έβγαλα ένα ουρλιαχτό
Κι έγινα όνειρο.