Ο Μιχάλης Πολυχρόνης παίρνει συνέντευξη από τον Μάνθο Γιουρτζόγλου | ViewTag,
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016 »»
Ο Μάνθος Γιουρτζόγλου γράφει στο χαρτί εδώ και πολλά χρόνια. Η ποίηση είναι η πρώτη του μεγάλη αγάπη. Τον πρωτοσυνάντησα στο Facebook να ανεβάζει στίχους αγαπημένων του ποιητών και έκπληκτος ταυτιζόμουν κάθε φορά με τις επιλογές του. Σύντομα οι αναρτήσεις του για την live δραστηριότητα της ελληνικής τζαζ σκηνής προσέλκυσαν το ενδιαφέρον μουσικών και φίλων της μουσικής και ο ίδιος, βρήκε εκτίμηση και ένα κοινό έτοιμο να τον «σπρώξει» στα επόμενα δημιουργικά του βήματα.
Κάποια διηγήματα που είχαν τυπωθεί ιδιωτικά μόνο για φίλους και γνωστούς ήταν ένα υλικό που αποτέλεσε τη βάση για το μεγάλο τόλμημα.
Η σκοτεινή περίοδος της ζωής του γέμιζε σιγά σιγά φως και οι «συγκυρίες» δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Αυτές τον οδήγησαν να τολμήσει να τα προτείνει στον εκδοτικό οίκο Απόπειρα και εκείνοι να αποφασίσουν να κάνουν ευρύτερα γνωστούς κάποιους από τους ήρωες που ο πλάστης τους έδωσε τους χαρακτηρισμούς Πρόστυχοι, εκστατικοί, ειλικρινά θλιμμένοι.
Ο καθένας από τους αναγνώστες της συνέντευξης με το συγγραφέα ας του δώσει όποιο χαρακτηρισμό νομίσει από τον τίτλο. Εγώ θα δανειστώ ως μότο της ζωής του Μάνθου Γιουρτζόγλου τα δικά του λόγια: «Έχω γλεντήσει τα αδιέξοδά μου και τα γλεντάω ακόμα».
Πότε γράφτηκε το βιβλίο;
ΜΓ Γράφτηκε ανάμεσα στο 2003–2007 σε Ικαρία, Λειψούς και Λέσβο. Το παράτησα λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου ενώ το είχα τελειώσει. Γράφτηκαν είκοσι ιστορίες και στο βιβλίο μπήκαν οι 16 το ξανάπιασα το 2012, βρήκα επιτέλους και τον τίτλο και τα λεφτά, το τύπωσα με τη βοήθεια του φίλου Απόστολου Χειρδάρη που έκανε και όλο το artwork, χωρίς φιλολογική επιμέλεια, σχεδόν με το ίδιο εξώφυλλο που υπάρχει και τώρα και βγήκαν 200 αντίτυπα τα οποία μοιράστηκαν σε φίλους σε μια γιορτή που κάναμε στο Πέραμα, εκεί που ζω.
Πλέον υπάρχει ένα μόνο ιστορικό αντίτυπο στην κατοχή μου. Για αυτή την έκδοση, όλα ξεκίνησαν από την γνωριμία μου με την Ελίζα Μπράτσου, που μου γνώρισε τον συγγραφέα Σταύρο Σταυρόπουλο, και αυτοί άναψαν τη σπίθα. Ακολούθησε η γνωριμία με την Απόπειρα και τον κ. Σαράντη Κορωνάκο που έκανε τη φιλολογική επιμέλεια.
Πώς αισθάνεσαι τώρα που το βιβλίο έχει φύγει από σένα και είναι κτήμα των αναγνωστών;
ΜΓ Νόμιζα ότι είχε φύγει την πρώτη περίοδο αλλά αυτό έγινε πραγματικά τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί μέσ’ απ’ αυτήν την ιστορία έχω πάρει πολλή αγάπη, φως και θετική ενέργεια!
Τί σημαίνει για σένα ο τίτλος; Δε σε φόβισε που είναι μακρόσυρτος;
ΜΓ Δεν μου έβγαινε κάτι άλλο, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να βρω. Είναι ένα βιβλίο για άντρες (περισσότερο) και για γυναίκες που τσαλακώνονται. Είναι ιστορίες τσαλακωμένων ερώτων. Θα μπορούσε να ονομαστεί μόνο «Ειλικρινά θλιμμένοι» αλλά οι ήρωες περνάνε και μέσα από την προστυχιά και την έκσταση!
Το έγραψες σχετικά πρόσφατα. Πέρα από την οικονομική κρίση, πόσο θεωρείς ότι οι καταστάσεις που συμβαίνουν είναι σύγχρονες; Ή μήπως είναι κλασσικές;
ΜΓ Κλασσικές δεν είναι σίγουρα. Σύγχρονες ναι, παρ' όλο που η κρίση δεν υπάρχει μέσα στο βιβλίο. Υπάρχει μόνο η κρίση που νοιώθει που βιώνει ο καθένας μέσα μας όσον αφορά τη προσωπική του αρρώστεια. Γιατί ο έρωτας είναι μια μεγάλη ήττα. Εν ζωή νομίζω ότι δε μπορείς να ζήσεις μεγαλύτερη. Μεγαλύτερη είναι ο θάνατος. Αυτή είναι και η βία που υπάρχει μέσα στο βιβλίο. Η εποχή μας είναι εποχή ακραίας βιαιότητας. Στο βιβλίο υπάρχει η βία των σχέσεων και η βία που έχουμε μέσα μας. Μιλάμε για απωθημένα, για ανεκπλήρωτους πόθους, για ήρωες που αναζητούν τα όριά τους και ως εκ τούτου οι περισσότεροι και την ήττα τους. Από μικρό μ' ενδιέφεραν συγγραφικά και ως αναγνώστης αυτού του είδους οι ήρωες.
Διαβάζοντάς το αναπόφευκτα έρχεται το ερώτημα αν και πόσο είναι ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό.
ΜΓ Καθόλου! Οι μόνες ιστορίες που έχουν ψήγματα αλήθειας είναι το «Δωμάτιο 304» και «Η Αφροδίτη μέρα μεσημέρι» που συνέβησαν με αρκετές παραλλαγές σε φίλους. Υπάρχουν μέρη που έχω πάει ή ζήσει όπως το ικαριώτικο πανηγύρι του Περάματος. Είμαι όμως εγώ μέσα εκεί, τα δικά μου απωθημένα, η δική μου «αρρώστεια»… αλλά δεν αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα.
Μου έκανε εντύπωση ότι ενώ το βιβλίο πραγματεύεται ιστορίες της πόλης γράφτηκε σε νησιά. Όταν έγραφες για τέτοιες ατμόσφαιρες δεν ερχόταν το αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον σε κόντρα; Πώς λειτουργεί αυτό μέσα σου;
ΜΓ Δεν μπορώ να σου πω, δε ξέρω…
Δε σου ήρθε ας πούμε η επιθυμία να μεταφέρεις μια ιστορία στην ύπαιθρο;
ΜΓ Όχι, αυτό μου έχει έρθει τώρα σ' αυτό που έχω ξεκινήσει να γράφω στην πόλη (γέλια). Όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία στην Ικαρία ήμουν 28 μέρες κλεισμένος στον Μαγγανίτη και δε βγήκα παρά μόνο μία! Αν δεν υπήρχε εκείνο το καλοκαίρι στην Ικαρία δε θα υπήρχε αυτό το βιβλίο.
Να εικάσω ότι όλες οι «αμαρτίες»' που υπάρχουν στο βιβλίο εξαγνίζονταν μέσα από το φυσικό περιβάλλον που γράφονταν;
ΜΓ Ίσως ναι! Το να γράφεις μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία Αυγουστιάτικα ατενίζοντας το Ικάριο είναι μια αντίθεση αλλά μου ’δωσε τόσο μεγάλη ενέργεια το νησί αυτό και το αποτέλεσμα μάλλον με δικαίωσε.
Τα προσχέδια προϋπήρχαν στο σκελετό των ιστοριών ή οι εμπνεύσεις ήρθαν τότε;
ΜΓ Υπήρχαν κάποια προσχέδια τα οποία στη συνέχεια αποδείχθηκαν μάταια. Όλα άλλαξαν γράφοντας και όχι διορθώνοντας.
Υπάρχουν έντονα τα διαβάσματα και οι κυρίαρχες κινηματογραφικές αναφορές των 80s όπως οι Μπουκόβσκι, Παζολίνι, Νικολαϊδης κ.ά.
ΜΓ Ο Μπουκόβσκι είναι σαφώς μια τεράστια επιρροή, όπως και κάποια σκόρπια διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων πριν ξεκινήσω το γράψιμο, όπως των Χωμενίδη, Σφακιανάκη, Ραπτόπουλου κ.ά.
Και να φανταστείς δεν είχα μπλέξει καν με τη τζαζ ακόμα η οποία παρισφρύει μέσα στις ιστορίες ως απλή πινελιά.
Εγώ πάντως το διάβασα ακούγοντας επίτηδες τζαζ και παρατήρησα ότι χαρακτηρίζει έντονα το ύφος του βιβλίου, κυρίως η τζαζ των δεκαετιών ’50 και ’60!
ΜΓ Το σάουντρακ αυτού του βιβλίου περιέχει σίγουρα Miles Davis, Dexter Gordon, Nina Simone, Sarah Vaughan αλλά και σύγχρονη ευρωπαϊκή σκοτεινή τζαζ των E.S.T και E.C.M. Αυτό όμως που έχω ξεκινήσει τώρα είναι ακόμη πιό σκοτεινό, παρ' όλο που είμαι σε περίοδο μεγάλου φωτός κι αυτό με εμποδίζει να γράφω.
Διαβάζοντας όλες τις ιστορίες μου φαίνεται ότι τις ζει ό ίδιος ήρωας.
ΜΓ Είσαι ο πρώτος που μου το λες και πράγματι έτσι είναι.
Παρ’ όλ’ αυτά ίσως κάποιος στην πρώτη επιφανειακή ανάγνωση σε ψέξει, άδικα κατά τη γνώμη μου, ότι υπάρχει ένας υφέρπων μισογυνισμός των ηρώων.
ΜΓ Είναι επίσης κάτι που μου είχε πει μια φίλη όταν το είχε πρωτοδιαβάσει και μ' είχε ταράξει πολύ το γεγονός αυτό. Παρ' ότι είναι μια πολύ βαριά έκφραση για μένα αυτό, σ' ευχαριστώ που μου το λες, γιατί αγαπάω πάρα πολύ τις γυναίκες. Όμως ο άντρας είναι αυτός που εν τέλει τσαλακώνεται, που βγάζει τον κακό του εαυτό και που αυτοκτονεί. Οι ήρωες αυτοί περιμένουν την ήττα τους. Αγαπούν υπερβολικά τις γυναίκες αλλά μισούν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ τους. Είναι ήδη χαμένοι. Στην παρουσίαση του βιβλίου ο συγγραφέας Σταύρος Σταυρόπουλος είπε κάτι που συμπυκνώνει τα πάντα: «Οι ήρωες αυτού του βιβλίου αγαπούν γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν»!
Ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί ως άντρας ο ήρωας την ρομαντική του πλευρά!;
ΜΓ Υπάρχει ένας υφέρπων ή μη ρομαντισμός στις ιστορίες των ηρώων. Είναι εν τέλει συναρπαστικό το πώς μπορεί κανείς να «διαβάσει» ένα έργο. Το μόνο που μπορώ εγώ να πω για τους ήρωές μου είναι ότι δεν κολώνουν να καταστραφούν. Κυνηγάνε το τέλος τους, τα όριά τους.
Γιατί όμως εφόσον έχουν τη δύναμη να κυνηγήσουν το τέλος τους και να βιώσουν τη σκοτεινή τους πλευρά δεν έχουν τη δύναμη να ζήσουν τη θετική; Είναι πιό εύκολο να ζήσεις το αρνητικό σου πρόσημο παρά το θετικό;
ΜΓ Καθόλου! Αλλά τότε δε θα γράφαμε!
Θέλει όμως πολλά κότσια να είσαι εσωτερικά υγιής, δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα!
ΜΓ Είναι όντως πολύ δύσκολο και μεγάλο κατόρθωμα και ευλογημένοι όσοι το καταφέρνουν. Συγγραφικά όμως εμένα δε μ' ενδιαφέρει, δεν με αφορά, ούτε ως αναγνώστης ούτε ως σινεφιλ.
Αυτό που γράφεις βρίσκει πάτημα στην ελληνική κοινωνία σήμερα;
ΜΓ Δεν νομίζω να αφορά μόνο στην Ελλάδα. Αυτά που γράφω μπορούν να συμβούν σε όλες τις δυτικού τύπου κοινωνίες. Ακούω συνέχεια τέτοιες ιστορίες ηττημένων ερώτων γύρω μου. Όταν έγραφα αυτές τις ιστορίες ήμουν απόλυτα χαρούμενος επειδή τις έγραφα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσα να γράψω πεζό. Ήμουν δημοσιογράφος στο αθλητικό ρεπορτάζ και έγραφα μόνο ποίηση.
Συγγραφικά όπως είπες τρέφεσαι απ' αυτή τη σκοτεινιά. Γράφοντας την ξορκίζεις; Τι σημαίνει για σένα ξορκίζω;
ΜΓ 100%. Λυτρώνομαι! Το βγάζω από μέσα μου. Στο νέο μου βιβλίο οι ιστορίες είναι ακόμη πιό σκοτεινές αλλά εκεί προσπαθώ να προσεγγίσω και την αγάπη. Εδώ υπάρχει μόνο ο έρωτας.
Ποια είναι η διαφορά για σένα;
ΜΓ Η αγάπη είναι ένα καταστάλλαγμα. Ο έρωτας μπορεί να βιωθεί δυστυχώς και μονόπλευρα. Η αγάπη όχι. Πρέπει ν' αγαπηθείς και ν' αγαπήσεις. Η αγάπη είναι το ζητούμενο. Είσαι καθαρός όταν αγαπάς.
Στο βιβλίο οι ήρωες αγαπάνε τον εαυτό τους ή είναι ερωτευμένοι μ' αυτόν;
ΜΓ Ερωτευμένοι δεν είναι. Μάλλον τον μισούν.
Εφόσον (αυτο)καταστρέφονται δεν είναι ερωτευμένοι μόνο μ' αυτόν;
ΜΓ Εκείνη την ώρα που ζουν τις ιστορίες τους δεν το σκέφτονται. Αλλά μπορεί να είναι κι έτσι. Αυτό που μπορώ να σου πω με βεβαιότητα είναι ότι βρίσκονται στα όριά τους.
Αυτός όμως που είναι στα όριά του και στην πραγματικότητα και συγγραφικά δεν συνδιαλέγεται κυρίως με τον εαυτό του; Και αν αποδέχεται έστω και μοιρολατρικά το όποιο «τέλος» του, δεν σημαίνει ότι έχει σχέση μόνο με τον εαυτό του; Εκείνη την ύστατη στιγμή οι ήρωες αγαπούν, έστω κι έτσι, τον εαυτό τουςή είναι ερωτευμένοι μ’ αυτόν;
ΜΓ Χμ!… Μου θέτεις ερωτήματα που δεν τα είχα φανταστεί. Καταλήγω ωστόσο πως ναι!
Στην τελευταία ιστορία. Το «Ήσουν εκεί» δεν μου μοιάζει σαν ένα σημείωμα προς έτερο αλλά μάλλον προς τον εαυτό του.
ΜΓ Εκεί όντως ο ήρωας αγαπάει τον εαυτό του και θέλει να τον σώσει. Έχεις δίκιο!
Γράφεις σ' ένα σημείο: «Οι μοναξιές τους ήταν πιο δυνατές απ' αυτούς».
ΜΓ Εκεί ο ήρωας όντως αγαπάει πιό πολύ τον εαυτό του από την γυναίκα.
Επίσης: «Ολόκληρος δοσμένος στο τίποτα» ή «Μόνος χωρίς ούτε εμένα». Η σχέση μου δηλ. με τον εαυτό μου ίσως να εδράζεται ότι δεν έχω καμία σχέση μ' αυτόν; Ότι ίσως συνέχεια τον ψάχνω;
ΜΓ Και τον ψάχνω μέσω του άλλου. Δεν είμαι αυτάρκης μ' αυτόν. Ίσως τελικά να είναι εγωϊστές.
Εικάζω ότι πολλά ερεθίσματά σου προέρχονται από τις μπάρες των μπαρ.
ΜΓ Το μπαρ είναι ψυχολογική τουαλέτα όπως είχε πει κάποιος. Αυτό το βιβλίο έχει επίσης πολλή νύχτα και πολλή βροχή.
Εσένα, το δικό σου βιβλίο σ’ έχει επηρρεάσει;
ΜΓ Ευτυχώς όχι. Με τις γυναίκες η σχέση μου είναι λίγο ιδιότυπη γιατί μου 'χουν πει ότι με φοβούνται. Βέβαια δε ξέρω ακριβώς τι! Εγώ νομίζω ότι είμαι ένας απόλυτα φυσιολογικός και δοτικός άνθρωπος. Η καθημερινότητα όμως ξεπερνάει τη λογοτεχνία. Κι εγώ δεν είμαι συγγραφέας. Ίσως φοβήθηκαν ότι κρύβω μέσα μου κάποια πράγματα….
Τι θα έλεγες λοιπόν σε κάποιον για να μη «φοβάται» τον συγγραφέα - άτομο Μάνθο σε σχέση με την ατμόσφαιρα που αποπνέει το βιβλίο;
ΜΓ Θα του έλεγα το μότο του βιβλίου, ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Γιώργου Μακρή. Ότι υπάρχει η θλιμμένη πλευρά των εραστών και οι άνθρωποι που ερωτεύονται και τσαλακώνονται. Η ζωή βιώνεται, δεν εξηγείται. Αυτό θα τους έλεγα. Ίσως κάποτε να ήμουν ικανός να κάνω κακό στον εαυτό μου αλλά ποτέ σε άλλους. Τώρα πια δεν είμαι. Είχα πολύ εσωτερικό σκοτάδι στη ζωή μου που δεν προερχόταν από την οικογένειά μου ή κάτι τέτοιο. Οι φίλοι μου όμως μου έδωσαν φως!
Το σκοτάδι προερχόταν από δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι υπαρκτός κι ο δεύτερος η αρρώστεια που κρύβουμε μέσα μας. Η δική μου ωραία αρρώστεια που με βοήθησε να γράψω αυτά τα πράγματα ήταν η μοναξιά. Ένοιωθα πολύ μόνος μου για πολλά χρόνια. Ενώ είχα πολλούς φίλους δεν εκτιμούσα ορισμένες καταστάσεις όπως έπρεπε. Και ειδικά όταν έγραφα τις ιστορίες δεν είχα μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες γεγονός που τώρα πια έχει αλλάξει και όχι χάριν του βιβλίου. Ίσως αυτά συνέβαιναν γιατί στην εφηβεία μου δεν έκανα πράγματα που αντιστοιχούσαν στην ηλικία μου. Ήμουν αφοσιωμένος στο όνειρό μου να γίνω δημοσιογράφος και για διασκέδαση έβλεπα Μπέργκμαν, Αγγελόπουλο και Νικολαϊδη και διάβαζα Καρούζο, Λιβαδείτη, αριστερούς ποιητές κλπ. Όλα αυτά όμως εν τέλει διαμόρφωσαν μια αισθητική. Άργησα όμως πολύ να μπερμπαντέψω στην ηλικία που έπρεπε.
Αυτό μου άφησε απωθημένα που ακόμα με κυνηγάνε και τα δουλεύω. Πάμε όμως πολύ καλά και χωρίς καμία υποστήριξη από ψυχαναλυτές.
Σ' εκείνες τις σκοτεινές εποχές σου είχες επαφή με τον εαυτό σου;
ΜΓ Πολύ. Σκοτωνόμασταν συνέχεια αλλά τελικά βγήκαμε αδερφωμένοι. Κι ακόμα έχω αγώνα.
Παρ’ όλ’ αυτά ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις τον εαυτό σου δεν είναι η επαφή με τους άλλους;
Είχα επαφή με τους άλλους αλλά δεν τους ακολουθούσα σ' αυτά που έπρεπε. Ένοιωθα ότι έκανα πολλές υποχωρήσεις κι αυτό με έκανε μίζερο για να πω την αλήθεια. Αλλά οι φίλοι μου μ' αγαπούσαν ακόμα κι έτσι. Το δούλεψα όμως μέσα μου. Θέλω εδώ να αναφερθώ σ' έναν άνθρωπο που με βοήθησε τότε. Γύρω στα 18-20 μου χρόνια, τον Μάκη Ζουλφά, έναν ανώνυμο φίλο, βαθύτατο γνώστη του εσωτερισμού που μου άνοιξε τα μάτια. Εγώ τον λέω δάσκαλο. Σ' αυτόν οφείλω ένα μεγάλο ποσοστό της εσωτερικής μου διαμόρφωσης. Όταν λοιπόν τότε όλοι για μένα ήταν κατώτεροι, η ζωή δεν οδηγούσε πουθενά, ήμουν ένας άχρηστος κλπ κλπ, με πήρε από το χέρι και μ' έβγαλε στη ζωή. Γνώρισα τον κόσμο και στην πορεία ολ' αυτά που μου έδωσε βγαίνουν τώρα μετά από είκοσι χρόνια. Τώρα είμαι και με τη βοήθεια πολλών μουσικών στο φως και δε θέλω να το αφήσω να φύγει.
Αν έπρεπε να δώσεις το βιβλίο σου να το δει ένας συγγραφέας ποιον θα διάλεγες και γιατί;
ΜΓ Δεν έχω σκεφτεί. Τους φοβάμαι τους συγγραφείς. Δεν θέλω ν' απογοητευτώ γνωρίζοντας από κοντά ανθρώπους που θαυμάζω τα γραπτά τους. Γνωρίζοντας όμως τον Σταύρο Σταυρόπουλο, ένα σημαντικό όνομα στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, διαπίστωσα ότι αυτός είναι δικός μου άνθρωπος. Είναι κι αυτός «ειλικρινά θλιμμένος».
Λατρεμένη σου μουσική είναι η τζαζ. Τι βρίσκεις σ' αυτήν;
ΜΓ Η τζαζ είναι ελευθερία. Είναι δημιουργικότητα. Ξεκίνησα ακούγοντας Έλληνες τζαζίστες.
Όταν γράφεις ακούς συνήθως μουσική;
ΜΓ Συνήθως όχι, αλλά εκείνο τον καιρό άκουγα ECM που είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Garbarek, piano trios, Βαγγέλη Κατσούλη, Τάκη Μπαρμπέρη αλλά πάντα τα πιο σκοτεινά τους έργα. Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους έφτασε η ώρα να τους γνωρίσω κι όλο αυτό ξεκίνησε από το facebook που αναρτούσα τις εμφανίσεις τους κι έτσι τους γνώρισα από κοντά.
Ποιον θα εμπιστευτείς περισσότερο στην κρίση του για το βιβλίο, έναν μουσικό της τζαζ ή έναν συγγραφέα;
ΜΓ Θα έχουν τελείως διαφορετικά πράγματα να μου πουν. Οι συγγραφείς θα είναι σίγουρα πιο αυστηροί και πολύ καλά θα κάνουν. Δε θα φανταζόμουν όμως καν ότι θα το 'δινα σ' έναν μουσικό της τζαζ. Ο συγγραφέας μπορεί να μου δώσει το έναυσμα, ο μουσικός όχι.
Ο μουσικός όμως δε μπορεί να αισθανθεί καλύτερα τη μουσική γλώσσα ενός κειμένου;
ΜΓ Θεωρώ όμως ότι ο μουσικός είναι αναγνώστης.
Πότε αισθάνεσαι πιο ασφαλής στο σκοτάδι ή στο φως;
ΜΓ Τώρα ξέρω ότι στο φως είμαι πιο ασφαλής γιατί εκεί είμαι με τους ανθρώπους μου. Παλιά ήμουν περιχαρακωμένος. Στον μικρόκοσμό μου ήμουν «ασφαλής». Τώρα αισθάνομαι πιο ασφαλής όταν κοινωνώ τον εαυτό μου και είμαι με τους φίλους μου.
Όλο αυτό το σκοτάδι λοιπόν έπρεπε να το εκφράσεις για ν' αφήσεις χώρο σ' ένα υγιές σκοτάδι ή σ' ένα φως;
ΜΓ Και το υγιές σκοτάδι έχει μεγάλη γοητεία. Αρκεί να καταλαμβάνει ένα μόνο μέρος. Δουλεύω συνέχεια για να οδηγηθώ στο απόλυτο φως, χωρίς ψυχαναλυτές και βιβλιοφαγίες εκτός από ποίηση και διηγήματα. Όπως και από τη μουσική παίρνω ότι μου αρέσει.
Τι θα έλεγες σ' έναν νέο άνθρωπο που θα ήθελε να ξεκινήσει τη περιπέτεια του γραψίματος σήμερα;
ΜΓ Να γράψει, να δοθεί απόλυτα. Αν νοιώθει ότι το έχει θα το βγάλει και θα αισθανθεί απίστευτα. Να μην κολώσει, όπως έκανα κι εγώ. Ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν φοβήθηκα να κάνω, να «εκδοθώ». Έβγαζα τα βιβλία μου και τα χάριζα.
Τώρα πια ο μεγαλυτερος φόβος σου ποιός είναι;
ΜΓ Να μείνω χωρίς φίλους και να κλειστώ στον εαυτό μου.
Σ' όλη τη κουβέντα μας επαναλαμβάνεις την έννοια της φιλίας και δεν έχεις αναφέρει αυτήν της σχέσης…
ΜΓ Αυτά είναι ιδεατά πράγματα. Το συναίσθημα που σου βγάζει ο έρωτας δεν είναι συγκρίσιμο με τίποτα, μ' όλα τα καλά και τα κακά του. Μεγάλη σχέση είν' αλήθεια δεν έχω κάνει. Οι μεγαλύτεροι έρωτες στη ζωή μου ήταν ανεκπλήρωτοι. Κι αυτό ίσως να το θεωρήσω και διαστροφή όπως μου λένε οι φίλοι μου, ότι αυτό έλκω. Έχω αγαπήσει πάρα πολύ βαθιά αλλά ανεκπλήρωτα. Έχω μάθει να είμαι μόνος μου αλλά είμαι ανοιχτός.
Αν συμβεί αυτό θα σε αποτρέψει από τη γραφή;
ΜΓ Δε ξέρω, μπορεί και όχι, εξαρτάται από τον άνθρωπο. Το 'χω φοβηθεί αλλά δε θα το απορρίψω αν συμβεί. Προτιμώ να ζω από το να γράφω. Παλαιότερα συνέβαινε το αντίστροφο.
Έχεις βιώσει κάτι πιό ανατρεπτικό απ' αυτά που έχεις γράψει; θα 'θελες να βιώσεις κάτι απ' όλ' αυτά;
ΜΓ Όχι δεν έχω βιώσει. Τα περισσότερα όμως θα ήθελα να τα έχω ζήσει για την εμπειρία. Δεν είμαι άλλωστε ένας άνθρωπος με πολλές εμπειρίες.
Σε ποιά εποχή θα ’θελες να ζήσεις συγγραφικά;
ΜΓ Σ’ αυτήν των μπήτνικς. Δεν είμαι της κλασσικής λογοτεχνίας. Και όχι καθ' ολοκληρίαν. Ο Κέρουακ είναι μια τεράστια κατάσταση, έχει και λατρεία στη τζαζ. Ο Μπορίς Βιάν επίσης. Ο Μπουκόβσκι που έχει αυτοχαρακτηριστεί ως μη μπήτνικ επίσης. Μ’ ενδιαφέρει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου