Αφηγήσεις ευαισθησίας

Γράφει ο Χριστόδουλος Καλλινός  | Η Αυγή,
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014 »»

Αννίτα Λουδάρου, Τράνζιτ, εκδόσεις Απόπειρα, 2014

Η γραφή της Αννίτας Λουδάρου με στοχαστικό βλέμμα εισχωρεί βαθιά στα ουσιώδη ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Είναι μια γραφή γεμάτη αναπάντεχες εκπλήξεις, εμποτισμένη με ποιητικό «άρωμα» και βαθιά βιωματική στοχαστικότητα. Αρκετές από τις ιστορίες του Τράνζιτ μας κερδίζουν για την βαθιά ευαισθησία τους και την τόσο επιτυχημένη επινοητικότητα της δημιουργικής φαντασίας. Ενώ άλλες, αφού εισχωρήσουν στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου, μας εντυπωσιάζουν με την ποιητική, δηλ. την αυθόρμητη έκφραση της βαθιάς στοχαστικότητος της συγγραφέως. Όμως πρόκειται για μια στοχαστικότητα συναισθηματικής και βιωματικής ποιότητας.

Οι μικρές σύντομες αφηγήσεις της Λουδάρου, αγγίζουν τα πραγματικά ουσιώδη: τον έρωτα, την ανθρώπινη ελευθερία, την ομορφιά, το όνειρο, τον στραπατσαρισμένο συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου της εποχής μας, την ανθρωπιά του ανθρώπου. Οι αφηγήσεις της έχουν την αλήθεια της βιωμένης εμπειρίας. Είναι φτιαγμένες με «αίμα» και «οστά», και διαθέτουν μια σωματικότητα που νιώθεται. Στο «Σπίτι» λ.χ, σ’ ένα διήγημα όπου η συναισθηματική ευφυΐα της συγγραφέως μας δίνει μερικές πολύ υψηλής ποιότητας λογοτεχνικές σελίδες, περιγράφεται το όνειρο ενός νέου ανθρώπου να φτιάξει το δικό του μικρό σπιτάκι. Ο ήρωας του διηγήματος εναγωνίως ψάχνει για το καλύτερο υλικό με το οποίο θα μπορούσε να φτιάξει το σπίτι των ονείρων του και τελικά καταλήγει να δημιουργήσει ένα σπιτάκι φτιαγμένο από βιβλία. Σ’ αυτό το αλληγορικό διήγημα, η συγγραφέας μας λέει με εξαιρετικό τρόπο ότι η βιωματική εμπειρία και το γνήσιο συναισθηματικό «υλικό» είναι το καλύτερο υλικό για την καλή λογοτεχνία.

Άλλες από τις αφηγήσεις μάς ταρακουνούν με την αδέκαστη ματιά της συγγραφέως στους διάφορους ήρωες της, που είναι αρχετυπικά σύμβολα του ανθρώπου που συναντάμε στον καθημερινό μας βίο. Όπως λ.χ στο αφήγημα «Η γυάλα», όπου περιγράφεται η ανεκδιήγητη συμπεριφορά ενός νεαρού απέναντι στην μάνα του, η οποία κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να του προσφέρει με αγάπη το κάθε τι. Και η ανταπόδοσή της είναι η πλέον χυδαία και απαίσια συμπεριφορά εκ μέρους του.

Ενώ στο διήγημα «Τα λόγια θα μείνουνε λόγια», η ποιητική αισθαντικότητα και ο ερωτισμός της συγγραφέως είναι το υλικό για την δημιουργία του διηγήματος. Το συγκεκριμένο διήγημα είναι και μία επιβεβαίωση της θεωρίας της Helene Cixous περί ecriture feminine, δηλ. γυναικείας γραφής που συνδέεται με την διακριτή ποιότητα του γυναικείου ερωτισμού.

«Σου φάνηκε η γωνιά της βεράντας γυμνή και έφερες ένα γιασεμί από τη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Σε είδα μια Κυριακή να καρφώνεις καλάμια χιαστί, να τα μπήγεις στη γλάστρα με το γιασεμί για να τους δείξεις το δρόμο να τραβήξει προς τα πάνω.

Μου είπες πως το σπίτι είχε αρχίσει να μυρίζει φιλί. Γέλασα και ανέπνευσα μαζί. Σου είπα μου θυμίζει το σπίτι της γιαγιάς μου της Μαργαρίτας με τις πολλές μιμόζες. Μου είπες πως σου μυρίζει και δυόσμο και κανέλα. Έφερα σπόρους λεβάντας από την κεντρική. Τους φύτεψα σ' ένα τσίγκινο κουβά έξω από το λουτρό. Τα φθινόπωρα έβρεχε μοβ λουλούδια μυρσινιάς και τα καλοκαίρια φουντώναν στις γλάστρες τα ερωτάκια.

Αρχίσαμε να πίνουμε ζεστό κόκκινο κρασί με ξυλαράκια κανέλας, σ’ ένα φιλαράκι στη Φολέγανδρο το μάθαμε αυτό. Να ακούμε Mileς Davis σιωπηλοί. Είχαμε ήδη πει πάρα πολλά. Τα λόγια θα μείνουνε λόγια, μια αγκαλιά λουλούδια τώρα...».

Άλλες ιστορίες της μας γοητεύουν γιατί αγγίζουν την ουσία της ανθρώπινης κατάστασης. Την σκληρότητα, αλλά και την ομορφιά που υπάρχει ακόμη σε εποχές σκληρές και απάνθρωπες όπως η δική μας εποχή. Η μοναδικότητα και ποιητικότητα της γραφής, η γοητεία της σκέψης, η πρωτοτυπία της δημιουργικής φαντασίας και ο ερωτισμός της γραφής κάνουν την ανάγνωση του Τράνζιτ μια γοητευτική και συναρπαστική εμπειρία.