Τα διηγήματα και πάλι στο προσκήνιο

Από το Ianos Magazine,
6 Μαΐου 2014 »»

Ξεχωρίσαμε το Τράνζιτ της Ανν Λου.

Ξεφυλλίζοντας ένα νέο βιβλίο, το Τράνζιτ της Ανν Λου, από τις εκδόσεις Απόπειρα, και επιχειρώντας να εξερευνήσω τα εσωτερικά του νοήματα, πήγα κατευθείαν στα περιεχόμενα στη σελίδα 9 του βιβλίου. Εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει κεφάλαιο το οποίο φέρει τον τίτλο του βιβλίου: Τράνζιτ. Σε αυτό περιγράφει συνοπτικά, εύστοχα και στοχευμένα τη μεταβατική εποχή στην οποία ζούμε όλοι. Για να την περιγράψει χρησιμοποιεί εικόνες, αναπαραστάσεις, συνηθισμένες καθημερινές κινήσεις που όλοι κάνουμε ίσως και χωρίς να το καταλάβουμε πολλές φορές με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Χρησιμοποιεί σε αυτό το κεφάλαιο το β’ ενικό πρόσωπο, απευθυνόμενη στον αναγνώστη, ίσως και στον ίδιο της τον εαυτό. Διαβάζοντας το προσωπικό της blog, όπου ξετυλίγει απόψεις, σκέψεις και εικόνες δικές της, η συγγραφέας ορίζει τι σημαίνει για εκείνη τράνζιτ. Αναρωτιέται και απαντά στον εαυτό της: “Τράνζιτ σημαίνει μετάβαση. Προχωρώ από το ένα σημείο στο άλλο”. Τόσο η ίδια η λέξη όσο και το μήνυμα που εσωκλείει, παραπέμπουν στην έννοια της κίνησης, της αλλαγής ή της εξέλιξης. Η ίδια συμπληρώνει λέγοντας ότι “η ίδια η ζωή είναι ένα τράνζιτ με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς”.

Όλο το βιβλίο συμπυκνώνει τους προβληματισμούς της ίδιας της Ανν Λου. Λίγο πιο κάτω, στο κεφάλαιο με τίτλο “Συνθηματικό”, προβληματίζεται σχετικά με τη γνώση με αφορμή μία δεκάχρονη κοπέλα που διαβάζει κάθε απόγευμα, κάθε μέρα. Τη βλέπει ή καλύτερα, την παρατηρεί. Και έτσι, της γεννώνται οι σκέψεις και οι προβληματισμοί. Όλα όσα ήθελε να πει στη νεαρή κοπέλα, όλα όσα σκέφτεται και αδυνατεί να εκφράσει. Οι προβληματισμοί και οι σκέψεις της Λου είναι γύρω από τη ζωή, τον ανθρώπινο χαρακτήρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τα θέλω και τα όνειρα. Ο τρόπος γραφής λιτός αλλά μεστός νοημάτων, μικρές προτάσεις γεμάτες ουσία και περιεχόμενο.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: “Κάποιες μέρες νοσταλγίας τρέμει το σαγόνι, βρέχει πρασινάδες, ο σκηνοθέτης έχει την επίσημη πρώτη της καινούριας ταινίας, οι φίλοι σου είναι όλοι φοβισμένοι και τριγυρνούν έξω, κάνει όμως κρύο και αρχίζουν να γυρνάνε σιγά σιγά, και εσύ αρχίζεις να πιστεύεις πως δεν γίνεται παρά όταν ο θάνατος μεγαλώσει πολύ και γεράσει να ξαναγίνει ζωή. Έτσι και μόνο για να ξαναβρεθούμε”.

Ένα βιβλίο για τη ζωή και τους προβληματισμούς της, αφιερωμένο στη μεταβατική και δύσκολη εποχή μας.