Τα φώτα στο βάθος στη Λοκομοτίβα

Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014, στις 7 το απόγευμα, παρουσίαση του βιβλίου «Τα φώτα στο βάθος» της Niemands Rose στο καφέ μπαρ Λοκομοτίβα (Σολωμού και Μπόταση 7, Εξάρχεια). Θα μιλήσει η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα.

«Τα φώτα στο βάθος» είναι μόνο η αρχή

Γράφει η Πηνελόπη Πετράκου (Βιβλιοκαφέ Έναστρον. 2. Συνάντηση νέων λογοτεχνών) | Τρίτη 11 Φεβρουρίου 2014

Τη Niemands Rose τη γνώρισα τότε που περιδιάβαινα στα ελληνικά ιστολόγια κι έτυχε να πέσω πάνω στην αιχμηρή της πένα και στην καταγγελτική φωνή που είχε το μπλογκ της, το οποίο διατηρεί από το 2007. Αισθανόμουν πως άκουγα, δεν διάβαζα, σπάνιο πράγμα. Υπήρχε κάτι πηγαίο και συμπαγές ταυτόχρονα, που δεν άφηνε αδιάφορο τον περαστικό. Αυτή τη δύναμη ξανασυνάντησα στο πιο επίσημο πόνημά της, στο πρώτο της βιβλίο, Tα φώτα στο βάθος, από τις εκδόσεις Απόπειρα.

Παρουσίαση υποψηφίων για το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2013

Την Τρίτη 11 Φεβρουαρίου στις 20.30 στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101) ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης και η Niemands Rose θα παρουσιάσουν τα βιβλία τους, Αλεπούδες στην πλαγιά (εκδόσεις Πατάκη) και Τα φώτα στο βάθος (Απόπειρα) αντίστοιχα, ως υποψήφιοι για το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2013.

Έχουν ήδη παρουσιαστεί ο Γιάννης Τσίρμπας με το βιβλίο του Η Βικτώρια δεν υπάρχει (εκδόσεις Νεφέλη) και η Τζούλια Γκανάσου με το βιβλίο της Ως το τέλος (εκδόσεις Γκοβόστη).

Τα δύο συλλεκτικά Ημερολόγια τέχνης του Κώστα Ευαγγελάτου στην Αίθουσα Τέχνης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου

Τα δύο φετινά συλλεκτικά Ημερολόγια τέχνης του Κώστα Ευαγγελάτου θα εκτίθενται στην Αίθουσα Τέχνης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσης ζωγραφικής και γλυπτικής των ART SELECTED WORKS.

Πρόκειται για το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2014 «Αισθητική αναδρομή με Ιόνιες χρώσεις», έκδοση των Περιφερειακών Ενοτήτων Κεφαλληνίας και Ιθάκης, για την επέτειο 150 χρόνων της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα και για το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ART-EST «Αναδυόμενα μοτίβα/ Emerging motifs» που κυκλοφόρησε στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, με χορηγία της Protogon.

Εαρινό Εξάμηνο: Ποιος πάει γυρεύοντας;

Της Μάγδας Ηγουμενίδου
Μια ελαφρά διαφορετική μορφή του κειμένου που ακούστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου στη Λευκωσία (3 Φεβρουαρίου 2014)

Δεν είναι γρίφος. Η ηρωίδα του βιβλίου πάει γυρεύοντας.

Προκαλεί την τύχη της. Δοκιμάζει τα πάντα και υπερβαίνει όρια. Προκαλεί καταστάσεις, και αυτή της η τάση και στάση παίρνει ποικίλες διαστάσεις: εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς και αντιπροσωπεύει κάθε πεδίο διαπραγμάτευσης από μέρους του συγγραφέα. Έρωτας, μουσική, κοινωνία, οικονομία και πολιτική αντιμετωπίζονται στα όριά τους και με ανορθόδοξους τρόπους, ανοίγοντας έτσι νέους ορίζοντες προβληματισμού, δράσης και επικοινωνίας.

Μπερνάρ Κομμάν • Εφήμερα και φευγαλέα

Διηγήματα
Επιμέλεια έκδοσης: Έφη Κορομηλά
Μετάφραση: Ειρήνη Αργυρού, Φρύνη Αρχοντή, Μαρία Βέρρου, Σταυρούλα Γεωργίου, Μάιρα Κουλούρη, Φάνη Σωφρονίδου
σσ. 133, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη, I S B N 978-960-537-179-1,
έκδοση ηλεκτρονική, I S B N 978-960-537-180-7,
Απόπειρα, Δεκέμβριος 2013

Μια ηλικιωμένη γυναίκα ετοιμάζεται να «φύγει» μαζί με το μυστικό της. Ένας προπονητής διαλέγει το δρόμο της φυγής τη στιγμή του θριάμβου του. Ένας χήρος θάβει μεθοδικά τα πλούτη του. Ένα έγκλημα ζηλοτυπίας που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ένας ερημίτης μέσα σ’ ένα ναυαγισμένο φορτηγό πλοίο, συντροφιά με μια μύγα…

Σε κάθε διήγημα θραύσματα του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια, ενώ κάποια ερωτήματα επανέρχονται σαν λάιτ μοτίφ: τι σημαίνει μέλλον και τι αξίζει να του μεταβιβάσεις; Τι κρατάς από τη ζωή σου; Τι θα μείνει από αυτήν; Τι χνάρια να αφήσεις; Πώς να υποτάξεις το πεπρωμένο;
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει κι όπου η συνέχεια είναι ίσως μια αυταπάτη που ναυαγεί, τα πρόσωπα των ιστοριών προσπαθούν να κάνουν έναν απολογισμό. Όχι αναγκαστικά για να δουν πιο καθαρά, αλλά για να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά. Πριν από το σκοτάδι και μέσα στο σκοτάδι.

Σάββας Μπεσκίνης • Το μαγικό λουλούδι

Μυθιστόρημα
σσ. 188, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
έκδοση χαρτόδετη, I S B N 978-960-537-185-2,
έκδοση ηλεκτρονική, I S B N 978-960-537-186-9,
Απόπειρα, Δεκέμβριος 2013

Τα πάθη, οι έμμονες ιδέες, οι εσωτερικές διαμάχες, οι αγωνίες και τα όνειρα που βιώνει ένας μοναχικός άνθρωπος. Ο Αντίνοος ανακαλύπτει στην πλαγιά ενός βουνού της Αττικής έναν παράξενο κήπο με όμορφα λουλούδια από όλο τον κόσμο. Εκείνο όμως που τον γοητεύει περισσότερο είναι κάτι μικροσκοπικά άνθη που βρίσκονται στοιβαγμένα σε μια γωνιά του κήπου και σε απόσταση από τα υπόλοιπα λουλούδια. Κόβει λοιπόν μερικές χούφτες, τις βάζει στο σακάκι κι επιστρέφει σπίτι. Σύντομα διαπιστώνει πως το αφέψημά τους προκαλεί πρωτόγνωρα ταξίδια κατά τη διάρκεια του ύπνου.

William S. Burroughs at 100: Rebel, Junkie, Exile, Genius

Γράφει ο Ben Cosgrove, Editor of Life.com »»

William S. Burroughs in Paris, 1959 — the year his novel Naked Lunch was published.

The American writer, painter and spoken-word pioneer William S. Burroughs was born 100 years ago Wednesday, on Feb. 5, 1914, in St. Louis. He died — after an improbably long life, considering the self-inflicted abuse he endured through the years — at 83 in Lawrence, Kansas. It’s somehow perversely appropriate that an iconoclast of Burroughs’ power and scope — an artist who so brutally skewered middle-class hypocrisy in so many of his works — lived a life that began and ended in the middle of middle America.

Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ: Ο παππούς όλων μας

Ένας αιώνας από τη γέννησή του (1914–2014)

Γράφει ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης | Lifo,
5 Φεβρουαρίου 2014 »»

Υπάρχουν επαναστάτες που από μόνοι τους αποτέλεσαν μια ολόκληρη Κεντρική Επιτροπή (κλασικό παράδειγμα: ο Γκυ Ντεμπόρ). Υπάρχουν συγγραφείς που από μόνοι τους αποτέλεσαν μια ολόκληρη σχολή (κλασικό παράδειγμα ο Μπόρχες). Υπάρχουν καλλιτέχνες που από μόνοι τους αποτέλεσαν ένα ολόκληρο κίνημα (κλασικό παράδειγμα: ο Μαρσέλ Ντυσάν). Υπάρχει μια προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα που υπήρξε και τα τρία, και όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο: επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης, και, συνάμα, κεντρική επιτροπή, σχολή, κίνημα. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Επηρέασε τους πάντες και τα πάντα. Επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την τέχνη, επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Επηρέασε το γράψιμο, την εικαστική έκφραση, τον κινηματογράφο, το ροκ. Ανακάτεψε την τράπουλα ξανά. Ανέτρεψε τα δεδομένα. Ήταν από εκείνους που δεν παίζουν με τους κανόνες αλλά τους αναδημιουργούν, τους επινοούν, και τους επιβάλλουν – όχι με τη βία αλλά με μια σπάνια μειλιχιότητα, με μια καταλυτική και ακαταμάχητη ηδύτητα. Τέτοιος ήταν ο γαλανομάτης Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Γεννήθηκε σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου του 1914, πριν από έναν αιώνα.

100 years of William S. Burroughs: The nakedness of words

Γράφει ο David L. Ulin, Los Angeles Times Book Critic | February 4, 2014, 12:31 p.m. »»

William S. Burroughs, photographed in 1996. Wednesday marks the 100th anniversary of his birth. (Los Angeles Times / April 6, 1996)

Monday night at the Central Library author Barry Miles and I discussed the life and work of William S. Burroughs, whose 100th birthday is on Wednesday. Burroughs, of course, was one of the great iconoclasts of 20th century literature: progenitor of the Beat generation, titular godfather of punk.

«Έχω όλους τους δίσκους τους» του Μπάμπη Αργυρίου

από τον Νίκο Κουρμουλή | Στο κόκκινο
Ακούστε εδώ:  »»

Οι εξομολογήσεις ενός βινυλιομανούς. Ο Μπάμπης Αργυρίου, γνώστης της άντρεργκραουντ μουσικής κουλτούρας, ξεδιπλώνει το φυγόκεντρο σκεπτικό του εν μέσω κρίσης, με μπόλικο μαύρο χιούμορ και «πολλά ηχητικά γκάζια». Από τις εκδόσεις Απόπειρα και τη Mic books.

William S. Burroughs, The Art of Fiction No. 36

Interviewed by Conrad Knickerbocker |
The Paris Review No. 35, Fall 1965 »»

Firecrackers and whistles sounded the advent of the New Year of 1965 in St. Louis. Stripteasers ran from the bars in Gaslight Square to dance in the street when midnight came. Burroughs, who had watched television alone that night, was asleep in his room at the Chase Park Plaza Hotel, St. Louis's most elegant.

   At noon the next day he was ready for the interview. He wore a gray lightweight Brooks Brothers suit with a vest, a blue-striped shirt from Gibraltar cut in the English style, and a deep-blue tie with small white polka dots. His manner was not so much pedagogic as didactic or forensic. He might have been a senior partner in a private bank, charting the course of huge but anonymous fortunes. A friend of the interviewer, spotting Burroughs across the lobby, thought he was a British diplomat. At the age of fifty, he is trim; he performs a complex abdominal exercise daily and walks a good deal. His face carries no excess flesh. His expression is taut, and his features are intense and chiseled. He did not smile during the interview and laughed only once, but he gives the impression of being capable of much dry laughter under other circumstances. His voice is sonorous, its tone reasonable and patient; his accent is mid-Atlantic, the kind of regionless inflection Americans acquire after many years abroad. He speaks elliptically, in short, clear bursts.

The Outlaw: The extraordinary life of William S. Burroughs

by Peter Schjeldahl | The New Yorker
February 3, 2014 »»

“I can feel the heat closing in, feel them out there making their moves.” So starts “Naked Lunch,” the touchstone novel by William S. Burroughs. That hardboiled riff, spoken by a junkie on the run, introduces a mélange of “episodes, misfortunes, and adventures,” which, the author said, have “no real plot, no beginning, no end.” It is worth recalling on the occasion of “Call Me Burroughs” (Twelve), a biography by Barry Miles, an English author of books on popular culture, including several on the Beats. “I can feel the heat” sounded a new, jolting note in American letters, like Allen Ginsberg’s “I saw the best minds of my generation destroyed by madness,” or, for that matter, like T. S. Eliot’s “April is the cruellest month.” (Ginsberg was a close friend; Eliot hailed from Burroughs’s home town of St. Louis and his poetry influenced Burroughs’s style.) In Burroughs’s case, that note was the voice of an outlaw revelling in wickedness. It bragged of occult power: “I can feel,” rather than “I feel.” He always wrote in tones of spooky authority—a comic effect, given that most of his characters are, in addition to being gaudily depraved, more or less conspicuously insane.

“Naked Lunch” brought to social notice themes of drug use, homosexuality, hyperbolic violence, and anti-authoritarian paranoia. Photograph by Richard Avedon.

Ο Γιώργος Στόγιας στο «Εντέχνως»

Τηλεοπτική εμφάνιση του Γιώργου Στόγια στο ΡΙΚ, ενόψει των παρουσιάσεων του μυθιστορήματος Εαρινό Εξάμηνο σε Λευκωσία και Λεμεσό.