Γράφει η Χριστίνα Καλογεροπούλου | flust.gr,
10 Οκτωβρίου 2013 »»
Τρία γράμματα που συναντούν μια τελεία. Μια συλλογή «μυθιστορημάτων του ενός λεπτού» που συναντούν τη σκηνή ενός θεάτρου. Μια Κατερίνα που συναντά έναν Δημήτρη και, κρίνοντας από το αποτέλεσμα, ξέρεις πως αυτή η συνάντηση ήταν γραφτό να συμβεί. Και όλα αυτά τον Οκτώβρη, εν όψει μιας άκρως καλλιτεχνικής σεζόν για την Αθήνα!
Ο λόγος γίνεται για το «Γαμ.», τη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Έσσλιν, που ο Δημήτρης Μπογδάνος αναλαμβάνει να μετουσιώσει σε θέαμα στη σκηνή του θεάτρου «Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες». Δώδεκα αυτοτελείς ιστορίες, από το ομώνυμο βιβλίο της, που δεν παίρνουν πάνω από μερικά λεπτά για να ενσαρκωθούν επί σκηνής, μας κάνουν να κοιτάξουμε – σαν μέσα από κλειδαρότρυπα – ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων που ίσως να μας θυμίσουν κάτι. Με μια ανθρώπινη πένα, σουρεαλιστική, γλυκιά και πικρή συνάμα, η Κατερίνα Έσσλιν γράφει σύντομες ιστορίες και οι δέκα ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση αναλαμβάνουν να τις ζωντανέψουν. Με έναν εντυπωσιακό τρόπο, τα συναισθήματα εναλλάσσονται και πριν καν ο θεατής προλάβει να σκουπίσει ένα δάκρυ συγκίνησης, ξεσπάει σε γέλια, με κίνδυνο να χρειαστεί να σκουπίσει και δάκρυα χαράς.
Οι ηθοποιοί, απαλλαγμένοι από το βάρος κάποιου βαρύγδουπου ονόματος, αφού είναι μέλη μιας νέας θεατρικής ομάδας που μόλις σχηματίστηκε, γίνονται τρυφερά προσιτοί στους θεατές. Κάθονται ανάμεσά τους, συνομιλούν λίγο πριν αρχίσει η παράσταση και κάνουν όλους όσοι τους παρακολουθούν να αισθάνονται κομμάτι της παράστασης.
Ένας εκ των ηθοποιών, ο Χάρης Αττώνης, μιλώντας στο flust.gr, καταφέρνει να μας κάνει να συναισθανθούμε την εμπειρία του σε αυτή τη συνεργασία αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αμέσως «κόλλησαν» όλοι οι συμμετέχοντες μεταξύ τους εν πλήρει αρμονία:
«Την Κατερίνα την ήξερα πριν με καλέσει ο Δημήτρης Μπογδάνος να κάνουμε παράσταση το βιβλίο της. Είχα, μάλιστα, βρεθεί στην παρουσίαση του Γαμ. και μου το είχε υπογράψει με πολλή αγάπη και με τόσες ευχές που ήταν σχεδόν προφητικό ότι θα συνεργαζόμασταν τόσο σύντομα. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που συναντήθηκε ο θίασος, το κλίμα ήταν, σχεδόν, σαν σε σχολική εκδρομή, με πολλή διάθεση για δημιουργία. Οι πρόβες κυλούσαν τόσο χαρούμενα και ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια και είχαμε ανάγκη κάποια στιγμή να συμπράξουμε πάνω στο Γαμ. Βέβαια, όσο κι αν μας άρεσαν τα κείμενα της Κατερίνας, πάντα είχαμε την αγωνία για το πώς θα μπορούσαν να παρουσιαστούν σκηνικά, μα μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς και με την καθοδήγηση του Δημήτρη, το εγχείρημα γινόταν όλο και πιο εφικτό. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενδιαφέρον και ζήλο δείχνουν όλοι οι συντελεστές, πόση μετριοπάθεια για το δικό τους κομμάτι σε σχέση με το σύνολο και πόση αγάπη μέχρι και τώρα, που ανέβηκε επίσημα η παράσταση. Το ότι λειτουργούμε σαν μια μεγάλη παρέα, το ότι ο Δημήτρης και η Κατερίνα είναι κάθε βράδυ εκεί, το ότι αυτό που κάνουμε δεν προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που υπόσχεται, άμεσα και χαμογελαστά, έχει σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να μας αγκαλιάζει, ήδη κατά τη διάρκεια της παράστασης που καθόμαστε ανάμεσά του. Μας μιλάει, μας ακουμπάει, μας προτρέπει, συμμετέχει ενεργά. Κι όπως μου είπε ένας κύριος: «είχα καιρό να νιώσω τόσο ανάμεικτα συναισθήματα, μια χαρά και μια λύπη… φεύγω γεμάτος». Μακάρι το θέατρο να είναι πάντα τόσο απλό. Για τους ανθρώπους. Από ανθρώπους.
Κάπου ανάμεσα στους θεατές, λοιπόν, βρίσκεται τόσο ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Μπογδάνος όσο και η Κατερίνα Έσσλιν, η οποία παρακολουθώντας κάθε μία παράσταση ξεχωριστά, εξομολογείται πως «κάθε μία έχει άλλο βαϊμπ».
Μιλώντας λίγο περισσότερο στο flust.gr, για την προσωπική της εμπειρία, υπό το πρίσμα της συγγραφέα αλλά και του θεατή, είπε για την παράσταση:
«Ενώνοντας ανάποδα τις τελείες, μοιάζει η βόλτα του Γαμ. από το τυπογραφείο στο θέατρο, σαν να ήταν… γραφτό να γίνει. Το Γαμ. είναι γραμμένο σαν προφορικός λόγος και αυτό είναι που προφανώς το καθιστά τόσο “θεατρικό”, με την έννοια της αμεσότητας. Συνηθίζω να λέω ότι, από “απλό” βιβλίο το Γαμ. μετατράπηκε σε pop-up book, και αυτό είναι απολύτως προστιθέμενη αξία, με τον τρόπο που έγινε, και μάλιστα χωρίς να μετακινηθεί ούτε κόμμα από το κείμενο. Νιώθω πολύ πλήρης με αυτή τη δουλειά: τους εκδότες μου (εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ) τους αποκαλώ μαιευτήρες μου και τον σκηνοθέτη αιμοδότη μου, αν με καταλαβαίνετε. Κάποια στιγμή, ένας θεατής με ρώτησε κάτι σχετικό, αν αυτό που είδα στη σκηνή με κάλυψε σε σχέση με το βιβλίο. Απολύτως είναι η απάντηση – κι αν κάποια κομμάτια τα είχα γράψει δραματικά αλλά τελικά τα είδα να δραματοποιούνται κωμικά (ή το ανάποδο), ούτε με ξένισε, ούτε προέβαλα κάποια αντίσταση. Κανένα βιβλίο δεν έρχεται με λυσάρι ανάγνωσης. Ο καθένας είναι ελεύθερος να το ερμηνεύσει όπως θέλει, έτσι το “διάβασε” ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπογδάνος, έτσι το απέδωσε – και είμαι ευγνώμων για όλα: και για τη “χειροποίητη” και “γειωμένη” ματιά του και για τη συνολική ενέργεια όλων των συντελεστών. Αξίζει να πω το κατ’ εμέ αυτονόητο, η δική μου δουλειά άρχισε και τελείωσε στη συγγραφή και κατά τα λοιπά κάθισα και απόλαυσα το έργο σαν απλώς θεατής. Μένει να έρθει το κοινό να προσθέσει τη δική του ανάγνωση, να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Οι δέκα ηθοποιοί της παράστασης κάνουν πολλούς ρόλους, είναι θαυμάσια συντονισμένοι, παίζουν σαν να τους έχουν πράγματι συμβεί όλα όσα υποδύονται. Αυτό που προσπαθούμε και εύχομαι να πετυχαίνουμε στο Θέατρο Θησείον είναι να αισθανθούμε όλοι ο διπλανός μας. Το Γαμ. είναι μια συλλογή με “μυθιστορήματα του ενός λεπτού”, όπως τα αποκαλώ, κι αυτό σημαίνει ότι τα πάντα γίνονται γρήγορα. Η αρχή και το τέλος είναι δίπλα-δίπλα, πράγμα που απαιτεί συναισθηματική ετοιμότητα. Η παράσταση είναι αντίστοιχα ένα συναισθηματικό ρόλλερ-κόστερ, όπου όλα τα συναισθήματα αλέθονται μαζί, και εναλλάσσονται τεθλασμένα, σαν καρδιογράφημα, πάνω κάτω, πάνω κάτω (χαρτομάντιλο, χαμόγελο, βούρκωμα, μειδίαμα, κραυγή, γέλιο). Καταστάσεις… Καταστάσεις καθημερινές, αληθινές, με μικρές δόσεις σουρεαλισμού, ιστορίες που μοιάζουν νεροπίστολο αλλά αποδεικνύονται περίστροφο (ή το ανάποδο). Βγαίνοντας από το θέατρο στήνω αυτί και βλέπω ότι μάλλον πετυχαίνει αυτό που προσπαθούμε, αυτό το “όλοι ένας” και “όλα παίζουν”. Έχω ακούσει φράσεις όπως “…ταυτίστηκα…”, “…δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω… “, “….λες και έπαιζα εγώ στη σκηνή, ειδικά εκεί που…” και τέτοια. Σας περιμένουμε για λίγες μέρες ακόμη.«
Το Γαμ. είναι μια παράσταση που περισσότερο αισθάνεται, παρά παρακολουθείται. Δεν είναι κωμωδία. Δεν είναι δράμα. Είναι η ζωή. Είναι απλές ιστορίες, όλων και καθενός ξεχωριστά. Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, θα δούμε τους εαυτούς μας και θα ακούσουμε κομμάτια των σκέψεών μας.
Πάνω από όλα όμως, είναι μια σπάνια και ξεχωριστή παράσταση που δεν θα πρέπει να χάσουμε – είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο.
Tip στους επίδοξους θεατές: Μόλις μπείτε στο χώρο του θεάτρου, να κάτσετε ει δυνατόν, πρώτη σειρά. Πολύ κοντά στις θέσεις με τα κίτρινα αντικείμενα! Θα εκπλαγείτε και θα νιώσετε ακόμη εντονότερα κομμάτια της παράστασης!
Παίζουν: Χάρης Αττώνης, Ναταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαχαίρα, Ιωάννα Μπακαλάκου, Ιωάννα Νασιοπούλου, Νικολίτσα Ντρίτζη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιώργος Στάμος, Υβόννη Τζάθα, Στέλιος Ψαρουδάκης
Στο: Θέατρο «Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες»
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
2103255444
Από: 1η Οκτωβρίου
έως: 14 Οκτωβρίου
και ώρες: Δευτέρα – Τετάρτη στις 21.00,
Σάββατο στις 19.00 & Κυριακή στις 21.30.
Διάρκεια: 85′
Εισιτήρια: 12 ευρώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου