Ο μισός βέσπα: Η Κατερίνα Έσσλιν σε πρώτο πρόσωπο

Συντάκτης: Γιάννης Φαρσάρης | art.mag,
Τετάρτη, 11 Ιανουάριος 2012 »»

Η Κατερίνα Έσσλιν προφανώς γεννήθηκε, αλλά δυστυχώς τη λάθος χρονιά: γεγονός που της δημιουργεί το πρόβλημα να είναι παραπάνω από 20 χρονών (στα χαρτιά). Ο μισός βέσπα είναι το πρώτο της βιβλίο. Στον ύπνο της, βλέπει συχνά ότι είναι ελέφαντας, αλλά δυσκολεύεται να το αποδείξει.

Διατηρεί τα ιστολόγια Έσσλιν Έσσλιν είσαι εδώ  και σελίδα 57  αλλά και σελίδα για το βιβλίο στο Facebook.

Το βιβλίο Ο μισός βέσπα: μυθιστορήματα του ενός λεπτού (111 σελίδες, τιμή: 10 ευρώ) κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες από τις Εκδόσεις Απόπειρα.

Η Κατερίνα Έσσλιν γράφει σε πρώτο πρόσωπο για την ιστορία πίσω από το βιβλίο της:

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο έγραφα φανατικά ημερολόγια. Δεν έγραφα ποτέ το πώς περνούσα τη δική μου μέρα, αν σηκώθηκα, αν έφαγα μεσημεριανό, αν είδα Τόλμη και Γοητεία, αν πήγα σχολείο, αν με φίλησε κάποιο αγόρι και τέτοια. Κατασκεύαζα εικόνες και κατέγραφα λεπτομέρειες (κατά κανόνα αδιάφορες) από τις ζωές άλλων ανθρώπων (κατά κανόνα άγνωστων σε μένα), όπως εγώ τις φανταζόμουν. Παράδειγμα, επειδή τότε όλη η Ελλάδα έβλεπε Τόλμη και Γοητεία ή Μπέβερλυ Χιλλς, μπορεί να έγραφα κάτι του τύπου σήμερα η Μπρουκ έκοψε τα μαλλιά της καρέ (ποτέ δεν συνέβη) και η Μπρέντα έβρισε τον Ντύλαν (συνέβη αλλά με άλλα λόγια). Θεωρούσα ότι η λεπτομέρεια έκοψε τα μαλλιά της καρέ έφερε τρομερή πληροφορία, με ψυχολογικές προεκτάσεις. Ήταν σαν να έλεγα σήμερα αυτή η γυναίκα είχε ανάγκη να ξεφορτωθεί τα χάδια όσων αντρών της είχαν χαϊδέψει συγκαταβατικά τα μαλλιά μέχρι σήμερα. Μου άρεσε πάντα να εμβαθύνω στο τίποτα, να το σκάβω. Μια μέρα μπορεί να έγραφα χωρίς κανέναν προφανή λόγο ότι ο περιπτεράς της γειτονιάς μας λέγεται Αλέξανδρος Αντωνίου (ενώ λεγόταν Νίκος) και είναι καστανός (που δεν ήταν) και υπέρβαρος (που δεν ήταν). Τρέχα γύρευε γιατί. Ακόμα δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό, αλλά το είχα ανάγκη – και αυτό μου αρκούσε. Το γράψιμό μου δεν το επέλεξα εγώ θέλω να πω. Είναι μάλλον κάτι σαν ιός ή βλάβη του DNA. (Ή κάπως σαν να είσαι μόνιμα έγκυος με το αλφάβητο.) Οπότε, θα ήταν δύσκολο να μην «γίνω» συγγραφέας στο τέλος. (Δεν έχει πλάκα να λες «στο τέλος»; Λες και ήρθε το τέλος. Αλλά έτσι το βλέπω το γράψιμο. Σαν να μην υπάρχει κάτι άλλο πιο μεγάλο πίσω από αυτό.) Το πρώτο μου βιβλίο, ο μισός βέσπα, θα το χαρακτήριζα σαν την εισπνοή που παίρνεις πριν βουτήξεις από τον βράχο. (Το επόμενό μου θα είναι σαν εκπνοή – πιο δύσκολο πράγμα η εκπνοή.) Το έγραψα σε μια περίοδο που είχα ανάγκη να πω στον εαυτό μου και στους γύρω μου ότι για κάθε χαστούκι που σου σερβίρει η ζωή σού έχει κρατημένο ένα χάδι. (Στη βουτιά, σύμφωνοι, μπορεί να γρατζουνιστείς στον βράχο, αλλά πάνω του θα έχει κολλημένο το πιο ωραίο πορτοκαλί κοράλλι που έχεις δει.) Είναι συλλογή ιστοριών και όχι μυθιστόρημα, ωστόσο θέλω να έχει το εφέ μυθιστορήματος στον αναγνώστη και γι’ αυτό ονομάζω τις ιστορίες μου μυθιστορήματα του ενός λεπτού μια και εξαντλούνται μέσα σε ελάχιστες σελίδες (που μακάρι κάποιος να τις αισθανθεί σαν πεντακόσιες). Θέλω το ένα μυθιστόρημα του ενός λεπτού να σε κάνει να νιώθεις βαρύς σαν κάποιος να έχωσε στην τσέπη σου ένα βουνό και το επόμενο να σου χώνει στο στόμα ένα γλειφιτζούρι. Ονόμασα ο μισός βέσπα το βιβλίο μου γιατί το «όσα παίρνει ο άνεμος» ήταν πιασμένο. Ο τίτλος δεν λέει τίποτα σε πρώτη ανάγνωση. Ή ίσως λέει μόνο α μάλιστα περίεργο βιβλίο θα είναι αυτό και θα μιλάει μάλλον για ένα ρομπότ που έχει κεφάλι ένα τιμόνι από βέσπα. Καμία σχέση. Στο ομότιτλο διήγημα, μιλάω για κάτι πολύ "απλό" και «καθημερινό», και καθόλου σουρεαλιστικό: την ανεκπλήρωτη αγάπη. (Εντάξει, λίγο σουρεαλισμό έχω κρύψει κάτω από το χαλάκι κάθε ιστορίας. Να το πω αυτό.) Όμως μιλάω γι’ αυτό το συναίσθημα της αγάπης-όνειρο, αυτό το συναίσθημα που όλοι ψάχνουμε δηλαδή, και που όταν θα το βρούμε δεν θα μοιάζει με τίποτα (ή θα μοιάζει με έναν κένταυρο μάρκας πιάτζιο, δηλαδή με κάτι παράξενο και too much που στο τέλος μπορεί και να το φοβηθούμε). Ο τίτλος συνδέει (με έναν φαινομενικά ασύνδετο τρόπο ομολογώ) όλες τις ιστορίες μου, πάντως. Σε όλο το βιβλίο μιλάω για την αγάπη, τον έρωτα, τη μοναξιά, τη φαντασία, τον πόνο, με έναν τρόπο που οι λέξεις μισός και βέσπα αφορούν τελικά σε όλες τις ιστορίες. Η λέξη μισός σου δημιουργεί πάντα την ανάγκη να ψάξεις το υπόλοιπο, το κομμάτι που λείπει, για να το συμπληρώσεις (σε καμιά ιστορία δεν σου μασάω το νόημα, κάνε κι εσύ λίγη δουλειά), ενώ η λέξη βέσπα είναι μια λέξη που για μένα συμβολίζει κάτι κατευναστικό, όπως κάθε τι ρετρό, κάτι κοινής αποδοχής, ρομαντικό, διαχρονικό και γλυκό. Κάποιες λέξεις το έχουν αυτό. Σε χαϊδεύουν ρε παιδί μου, χωρίς να ξέρεις γιατί. Η λέξη βέσπα σου λέει όλα θα πάνε καλά. Άλλες λέξεις (εκτός από τη βέσπα) που μου λένε πως όλα θα πάνε καλά είναι οι λέξεις γάλα και νιβέα. Επίσης το χρώμα κρεμ. Δεν γίνεται κάτι να έχει χρώμα κρεμ και να μην πάει καλά. Στο βιβλίο μου έχω κρύψει όλα τα χρώματα γιατί ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά «στο τέλος». Ή μπορεί και όχι. Κλείσιμο ματιού.